Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2018
Καλησπέρα σας και καλώς ορίσατε,
Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος αναζητούσαμε το έργο που θα σας παρουσιάζαμε. Είπαμε με τα παιδιά, να σας θυμίσουμε μια ιστορία, μια ιστορία που μοιάζει με παραμύθι, μα είναι ό,τι πιο αληθινό έχουμε. Μια ιστορία αγάπης που πλανιέται στο χώρο, στο χρόνο, στο παντού και στο πάντα μας.
Μια ιστορία αγάπης που η πληγωμένη κοινωνία μας χρειάζεται να τη βγάλει από τη λήθη. Μια ιστορία που όρισε την αγάπη … ας μην αποκαλύψω άλλα …θα την απολαύσετε σε λίγο… Παιδιά και δάσκαλοι, λοιπόν, στρώθηκαν με αγάπη στην «αγάπη».
Τα μάζεψα μια μέρα τα παιδιά, κάνοντας την ανήξερη (όχι πως δεν είμαστε στ’ αλήθεια εμείς οι μεγάλοι, ανήξεροι και αδαείς, όση σοφία κι αν κουβαλάμε) τα μάζεψα και τα ρώτησα… Μα τι είναι η αγάπη παιδιά μου;
Ε λοιπόν ας το μαρτυρήσουν όλοι όσοι ήταν εκεί, παιδιά Α΄, Β΄και Γ΄τάξης, μου τα παν όλα, απόσταγμα γνώσης και ψυχής.
Βούρκωσαν τα μάτια και φούντωσε η ψυχή μου από περηφάνεια. Αγάπη είναι να νοιάζεσαι, ν’ αγκαλιάζεις, ν’ ακούς να σέβεσαι, να βοηθάς. Αγάπη είναι δικαιοσύνη, είναι ειρήνη, καλοσύνη, ελπίδα, είναι η φιλία, η φροντίδα, Αγάπη είναι ο Χριστός.
Ναι, είναι όλα αυτά… Είναι ένα τρυφερό συναίσθημα, απλό, ανιδιοτελές, για τον ίδιο τον εαυτό σου πρώτα και για τους άλλους μετά. Η ύπαρξή της, εξευγενίζει τα ήθη των ανθρώπων. Ομορφαίνει την ασχήμια.
Τι να την κάνεις τη σοφία του κόσμου, τη μόρφωση, τις επιστήμες, όταν δεν έχεις αγάπη, τότε ίδιος με άψυχο χαλκό είσαι, λέει, ο Απόστολος Παύλος για να συνεχίσει σ’ εκείνον τον υπέροχο «Ύμνο της Αγάπης» (Προς Κορινθίους Α΄Επιστολή) για να πει ότι η αγάπη είναι επιθυμία για την καλοσύνη και την ευτυχία. Θέλει θέληση η αγάπη , λέει ο Γκάντι.
Είναι γι’αυτό που αποτελεί ένα ειλικρινές κατόρθωμα του εαυτού μας, αφού μόνο από αυτήν αντλούμε δύναμη για να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας.
Εκφράζεται μ’ ένα βλέμμα, ένα δάκρυ, ένα χαμόγελο. Ένα φιλί, ένα άγγιγμα, μια αγκαλιά, ένα χάδι, με σκέψεις, με νότες, με γράμματα, με δώρο, με ένα αστείο, με μια προσεχτική ακρόαση, με μια παρουσία, με μια σιωπή, με μια απουσία.
Αξίζει λοιπόν ν’ αγαπάς;
Ένα ξέρω…αξίζει ν’ αγαπάς αυτά τα παιδιά που θα δείτε σε λίγο. Αξίζουν την αγάπη όλων μας. Εδώ σ’ ένα σχολείο μια αγκαλιά, αξίζουν την αγάπη των δασκάλων τους, των γονιών τους, της εκκλησιαστικής και πολιτικής μας ηγεσίας, της εφορείας, της κοινότητας.
Συγχαρητήρια στους συναδέλφους εκπαιδευτικούς, στα παιδιά και σ’ όλο το προσωπικό του σχολείου που εργάστηκαν για το θεατρικό, τη χορωδία, το στόλισμα της αίθουσας, τις δημιουργίες για το παζαράκι.
Συγχαρητήρια και στον Σύνδεσμο Γονέων που πρωτοπορεί με το όμορφο Χριστουγεννιάτικο χωριό που θα ξεκινήσει μετά τη γιορτή.
Τη μικρή μας γιορτή ταπεινά αφιερώνουμε με αγάπη, σ’ έναν άνθρωπο που ήξερε ν’ αγαπά, να εκτιμά και να σέβεται και που αξίζει να αγαπηθεί και να εκτιμηθεί και να σεβαστεί η μνήμη του.
Απόψε είσαι μαζί μας, αείμνηστε, κ. Αντώνη Μαρίνου μας.
Καλές και ευλογημένες γιορτές.
