ΩΣ ΠΟΣΟΝ ΠΚΙΟΝ….?
Του Σιάρπελ Ι. Φραγκίσκου
Ήτουν τζιαιρός τζι επέρασεν, εχάθην τούτ’ η στράτα,
που είμαστεν μονόουλοι, λεύτεροι, τζι’ όϊ υπόδουλοι,
τζι η αγάπη, επαρπάταν…
Αγαπημένοι, συγγενείς, φίλοι, συγχωρκανοί μας,
εζιούσαμεν ειρηνικά, όμορφα τζιαι αρμονικά,
δειμμένοι με την γην μας…
Μα ΄ρτεν μεγάλον το κακόν, τζι ασήκωτον το βάρος,
πόλεμος εν που άρκεψεν, τα πάντα εκατάστρεψεν,
σαν τες ψυσιές, ο χάρος…
Τζι αντάκωσεν, για το χωρκόν, μεγάλη κατηφόρα,
οι πκιο πολλόι εφύασιν, να ζήσουσιν επήασιν,
παρά χωρκού, στην χώρα…
Ήτουν ανάγκη, έπρεπεν, να φύουν, για να ζήσουν,
με τα παιδκιά τους ναν κοντά, που είχασιν μαθήματα,
σπουδές για να αρχίσουν…
Τζιαι το χωρκόν, εφτζιόρωνεν, σιγά-σιγά, που φεύκαν,
οι χωρκανοί, τζιαι κλαίασιν, μαντές τζιαι τους εμπήασιν,
μες την καρκιάν μασιαίρκα…
Άλλοι πολλοί εμείνασιν, έσσω τους ριζωμένοι,
τα μμάδκια τους εκλείσασιν, να μείνουν ποφασίσασιν,
τζιεικάτω, εγκλωβισμένοι…
Τζιαι τα παιδκιά τους, πόμακρα, πόσον τα στερηθήκαν,
ανάρκα εθωρόυσαν τα, ούλλον τζιαι πεθυμούσαν τα,
τα σπλάχνα τους, ψηθήκαν…
Το πήαινν’ έλα άρκεψεν, με τα λεωφορεία,
τζιαι φορτωμένοι πράματα, τζιαμαί στα οδοφράγματα,
πόνος, τζιαι καρτερία…
Τζιαι ετζιυλούσεν ο τζιαιρός, κουτσά-στραβά, επέρναν,
της προσφυγιάς ο καϋμός, του εγκλωβισμού ο στεναμός,
πόλα-σέλα, εδέρναν…
Τα ζόρκα, ήτουν κάμποσα, ξένοι, μέσα στους ξένους,
απού ξαρκής να στήσουσιν, σπίτιν, δουλειάν, να ζήσουσιν,
σσιυφτοί, σαν τους χαμένους…
Ξανεμισμένοι, τζιει τζιαι δα, μακρά ένας του άλλου,
αδέρκια, μα τζιαι συγγενείς, εμάχουνταν ουλημερίς,
πέρα για να τα φκάλουν…
Τζι όμως, εκαταφέραν τα, μ΄ όσα τζι αν ετραβήσαν,
κόντρα εις τες αναποδκιές, ποφύαν τες κακοτοπκιές,
τζιαι πόϊν, εν που ‘στήσαν…
Τζι έτσι επέρναν ο τζιαιρός, μα πόμακρα που ήτουν,
τζιαι εν επολλοβρέθουνταν, σιγα-σιγά, εφαίνουνταν,
πως χάννουνταν περίτου…
Που τα πολλά τα βούριστρα, που, εν ήτουν παρκάτου,
η έννοια τζιαι τα θέλω τους, ήτουν για το συφφέρον τους,
καθένας τα δικά του…
Τζιαι, με το πέρασμαν τζιαιρού, εφάνηκεν το πράμαν,
οι κόμποι χαλαρώννασιν, νους τ’ άλλου εμαλλώννασιν,
ζημιές πολλές εκάμαν…
Καθένας για την πάνταν του, εμάσιετουν, εβούραν,
ένας τον άλλον τίμαζεν, έδερνεν τζιαι εξιτίμαζεν,
ψευκιές, εν που μουρμούραν…
Ότι ο ένας έχτιζεν, εξήλωννεν ο άλλος,
σε κάθε βήμαν που πατούν, κατηγορούν τζιαι απαντούν,
καυκάς ήτουν μεγάλος…
Αρκέψαν τα προβλήματα, συφφέροντα να δούσιν,
τζι όποτε είσιεν εκλογές, φκαίνναν μασιαίρκα, σιηπεθκιές,
να σσιυλλοφαϊθούσιν…
Τι μίσος, τι φανατισμός, αρρώσκεια ‘τουν μεγάλη,
τζιαι δως του πκιον ξιτιμασιές, βρισιές, κατάρες, λασπωσιές,
εφκαίννασιν καπάλι…
Τούτη ήταν η έννοια τους, πκοιος εν να τες κερδίσει,
τζι όϊ η έννοια του χωρκού, που ‘ταν στα σιείλη του γκρεμμού,
τζι εμάσιετουν να σβήσει…
Τζιαι έφτασεν να μοιραστεί, κομμάδκια εν που ‘γίνην,
ο Κορματζιήτης, χωρκανοί, τζιαι γαίμαν στάσσει, τζιαι πονεί, ,
τζιαι πκοιος έσιει ευθύνην…?
Τζιαμαί π’ ουλλοι τον είχαμεν, ψηλά, κρυφόν καμάριν,
μασιαίρκα φκαίννουν, να κοπεί, γιατί οι δικοί του άθθρωποι,
εκάμαν τα κουάριν…
Εν να το πω, τζι εν θα ντραπώ, ούλλοι μας εν που φταίμεν,
άλλοι νάκκον, τζι άλλοι πολλά, που πάνω μας εν ξεκολλά,
το κρίμαν, τζι εν να κλαίμεν…
Ήρταμεν σε κατάστασην, νουσ’ τ’ άλλου, εν μιλούμεν,
για πράματα ανούσια, βλακείας πληρεξούσια,
τζι ομπρός μας εν θωρούμεν…
Μίσος εμπήκεν μέσα μας, στραώννει μας καπάλιν,
του άλλου θέλουμεν κακόν, μα, είμαστεν πο’ ναν χωρκόν,
χωρεί το, το τζιεφάλιν…?
Ως πόσον πκιον τούντο κακόν, θα δέρνει τες ψυσιές μας,
πότε ‘ν να βρουμεν νεπαμόν, να φύει, να μεν ξανάρτει πκιον,
τζιαι τρώει τες καρκιές μας…?
Πότε ‘ν’ αννοίξουν ούλλους μας, τα μμάδκια τζιαι να δούμεν,
πως ππέφτουμεν μες τον γκρεμμόν, δειμμένοι απού τον λαιμόν,
τζιαι πάμεν, να χαθούμεν…?
Αν μεν το καταλάβουμεν, ούλλοι, ώσπου εν ώρα,
τον νουν μας να συνάξουμεν, όσον τζιαι να φωνάξουμεν,
έτην, την κατηφόραν…
Ο Πλάστης μου να λυπηθεί, τούντες γεννιές που νιώννουν,
που εν να βρουν στηρίγματα, με τούντα παραδείγματα,
που βλέπουν, τζιαι βιώννουν…?
Εύκουμαι, τζιαι προσεύκουμαι, η τύχη της πο’ ν να ‘ρτει,
να μεν εν τούτης της γεννιάς, το σβήσιμον της Μαρωνιάς,
που μέσα εις τον χάρτη…!!!
Σιάρπελ Ι. Φραγκίσκου
25/10/2021
