Του Αντώνη Η. Κασάπη
Στα ευτυχισμένα χρόνια της ακμής του Κορμακίτη, μέχρι την καταστροφή του 1974, υπήρχαν πολλά παιδιά και έφηβοι στο χωριό.
Χαρακτηριστικά της εποχής:
-Το νέο δημοτικό σχολείο άρχισε τη λειτουργία του τη σχολική χρονιά 1962-3 με πολλά παιδιά. Πρώτα ήταν μόνο αρρεναγωγίο, και τα κορίτσια φοιτούσαν στο παρθεναγωγείο που ήταν στην αυλή των καλογραιών, εκεί που είναι σήμερα το σπίτι του ιερέα μας. Το κοινοτικό νηπιαγωγείο άρχισε τη λειτουργεία του τη χρονιά 1964-5 στο παλιό σχολείο του χωριού, εκεί που σήμερα στεγάζεται το Λαογραφικό Μουσείο. Στη χρονιά 1966-7, ενώθηκαν το αρρεναγωγίο και το παρθεναγωγείο. Για κάποια χρόνια οι τάξεις Α, Β, Ε και Στ στεγάζονταν στο νέο κτίριο, και οι τάξεις Γ και Δ στην αυλή των καλογραιών, μέχρι που κτίστηκε και ο δεύτερος όροφος του νέου κτιρίου και όλοι μεταφέρθηκαν εκεί.
Η τάξη των παιδιών του δημοτικού σχολείου που γεννήθηκαν το 1959 ήταν η μεγαλύτερη στην ιστορία του χωριού, με περίπου 45 παιδιά.
-Το Σωματείο ΛΙΒΑΝΟΣ, με το εξαιρετικό του οίκημα, φιλοξενούσε όλους τους νέους μας, μέχρι κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 1970, όταν λόγω των πρώτων εκλογών για τη θέση του Εκπροσώπου, όπου υποψήφιοι ήταν ο Ιωάννης Μαυρίδης και ο Νίνος Γιαμάκης, αποχώρησαν αρκετά μέλη και ίδρυσαν τον ΚΕΔΡΟ, που στεγαζόταν στην άλλη πλευρά της πλατείας της Εκκλησίας. Και τα δύο σωματεία, έντονα ανταγωνιστικά, συνέχισαν τις δραστηριότητες τους για πολλά χρόνια, ακόμη και στην προσφυγιά, μέχρι που ενώθηκαν ξανά κάπου στη δεκαετία του 1990 στη Λευκωσία πιά, και ιδρύθηκε το Σωματείο Κορμακίτης
-Μέχρι κάπου το 1965, σχεδόν όλα τα παιδιά που συνέχιζαν μετά το δημοτικό σε σχολεία μέσης εκπαίδευσης, αναγκάζονταν να κατοικούν στις πόλεις που ήταν το σχολείο τους, είτε σε οικοτροφεία, είτε σε σπίτια συγγενών, είτε ενοικιάζοντας δωμάτια. Έτσι έφευγαν από το χωριό και έρχονταν μόνο τις Κυριακές και τα Καλοκαίρια.
Παρομοίως και όσοι εργάζονταν μακριά από το χωριό, γενικά κατοικούσαν κοντά στους τόπους εργασίας τους.
Όταν όμως άρχισαν περισσότερα λεωφορεία τα δρομολόγια Κορμακίτη – Λευκωσίας, και επίσης περισσότερος κόσμος μπορούσε να έχει το δικό του αυτοκίνητο, σχεδόν όλοι προτιμούσαν να μένουν στο χωριό και να πηγαινοέρχονται στα σχολεία ή τις εργασίες τους.
Αυτό σήμαινε ότι πολύ περισσότερος κόσμος συνέχιζε να κατοικεί στο χωριό, και ο πληθυσμός, ιδίως των νέων, αυξήθηκε σημαντικά.
Ήταν η χρυσή εποχή του Κορμακίτη.
-Άλλο χαρακτηριστικό εκείνης της εποχής, ήταν ότι περισσότεροι νέοι μας άρχισαν να πηγαίνουν για ανώτερες σπουδές στο εξωτερικό όταν τέλειωναν το σχολείο μέσης εκπαίδευσης. Κυρίως στην Ελλάδα και στην Μεγάλη Βρετανία, όπως συμβαίνει μέχρι και σήμερα. Αυτός είναι και ο λόγος που σήμερα ο Κορμακίτης έχει τόσους πολλούς διακεκριμένους επαγγελματίες σε διάφορους τομείς.
Όλα τα πιο πάνω προστέθηκαν στα άλλα, τα παραδοσιακά, του Κορμακίτη, όπως η γεωργία, η κτηνοτροφία, και βεβαίως, τα πολλά θρησκευτικά, εκκλησιαστικά και κοινωνικά έθιμα μας. Οι γάμοι στο χωριό ήταν μεγάλα χαρμόσυνα γεγονότα, με διασκέδαση και φαγοπότια για μέρες. Το χωριό έσφυζε από ζωή και οι δρόμοι του ήταν γεμάτοι από κόσμο, παιδιά που έπαιζαν, ζώα (γαϊδούρια, αγελάδες, κότες, χοίρους, σκύλους, γάτους, και κοπάδια από πρόβατα και κατσίκες που διέσχιζαν το χωριό). Οι δρόμοι γεμάτοι από ότι άφηναν πίσω τους τα ζώα. Υπήρχαν φυσικά και πολλά γεωργικά τρακτέρ, συνήθως έχοντας πίσω τους ή κάσες φορτωμένες με προϊόντα ή σβάρνες, αλέτρια, σπορέες, ψεκαστήρες κλπ.
Μέσα σε αυτό το ειδυλλιακό περιβάλλον, μεγάλωσαν οι «Σαμμουκαίοι».
Κάπου στο 1970-1, είχε πάει στο Birmingham της Αγγλίας για σπουδές ο Γιώργος Φοραδάρης. Είχε αλληλογραφία με τον φίλο του Λώρη Κασάπη πριν και αυτός μεταβεί τον Σεπτέμβρη του 1972 στο Birmingham για τις σπουδές του. Στα γράμματα αυτά γινόταν αναφορά στην παρέα του Κορμακίτη ως «Σαδδουκαίοι» που γρήγορα έγινε πιο Κορμακιτιάνικο, αφού έφυγαν τα «δδ» και μπήκαν τα «μμ»! Εμφανίστηκε λοιπόν έτσι η ονομασία «Σαμμουκαίοι» για την παρέα των νέων του Κορμακίτη. Την ασπάστηκαν με ενθουσιασμό πολλοί νεαρότεροι που έμειναν πίσω. Έγιναν μια ζωηρή και αγαπημένη παρέα που έκανε έντονη την παρουσία της στο χωριό με πολλούς τρόπους.
Τώρα, ποιοι ήταν ακριβώς οι Σαμμουκαίοι;
Αυτό ήταν κάποτε ένα μεγάλο μυστικό. Υπήρχαν λόγοι για αυτό.
Αγοράστηκε από γνωστό μπακάλλη του χωριού ένα αντικείμενο για να γίνει δώρο σε ένα από τα ηγετικά τότε στελέχη των Σαμμουκαίων στα γενέθλια του. Η αγορά ήταν βερεσιέ. Ο μπακάλλης την έγραψε στο βιβλίο του και υπήρχε χρέος προς αυτόν από τους Σαμμουκαίους. Η πληρωμή άργησε και ο μπακάλλης ανησύχησε. Ρωτούσε να μάθει ποιοι είναι αυτοί οι Σαμμουκαίοι για να εισπράξει την οφειλή. Κανένας όμως δεν μολογούσε ποιοι ήταν οι Σαμμουκαίοι.
Επίσης, κυρία του χωριού της οποίας ο γιός ήταν μέλος των Σαμμουκαίων, έμαθε ότι αυτοί αποκαλούσαν το γιό της στο όνομα γνωστού ήρωα ελληνικής τηλεοπτικής σειράς της εποχής (πολλοί Κορμακιτιανοί ονομάστηκαν με ονόματα ηρώων της σειράς, όπως Βρετός, Ψάχος, κλπ). Η κυρία, θορυβημένη, αναζητούσε τους Σαμμουκαίους για να ζητήσει εξηγήσεις, αλλά δεν θυμόταν καλά το όνομα τους, και τους αποκαλούσε «Γιαχωβάες»!
Οι Σαμμουκαίοι συνέχισαν την δράση τους και στην Κύπρο, αλλά από το 1974 πολλοί πήγαν στην Αγγλία, στο κύμα προσφυγιάς, και σπούδαζαν εκεί, κυρίως στην περιοχή του Birmingham και περιχώρων, συνεχίζοντας την παρέα τους και τη δράση τους για πολλά χρόνια. Με κάποιο τρόπο η παρέα συνεχίζει ακόμη και σήμερα, με στενές αδελφικές φιλίες. Τα χρόνια είχαν το κόστος τους. Μερικοί από τους αγαπητούς Σαμμουκαίους μας έχουν φύγει, αλλά η μνήμη τους είναι πάντα μαζί μας. Οι ιστορίες τους ατέλειωτες, πάντα με κάτι νέο (αλατοπίπερο) μέσα, για να κρατούν το ενδιαφέρον αμείωτο.
Και κάτι τελευταίο. Όπως πάντοτε στο χωριό, υπήρχαν διάφορες ομάδες και παρατάξεις.
Μια άλλη παράταξη που εμφανίστηκε στην προ 1974 εποχή, ήταν οι «αντίπαλοι» των Σαμμουκαίων, οι «Καχούλ».
Ένα από τα μέλη των Καχούλ, γνωστός για την ευγλωττία του (και όχι μόνο) μέχρι και σήμερα, εκφώνησε το περίφημο:
«Οι Σαμμουκαίοι θα φάνε αυτήν που καίει!»
