Του Αντώνη Ηλία Κασάπη
Αγαπητοί Κύπριοι Μαρωνίτες
Η Κοινότητα μας έχει κτυπηθεί σκληρά από τα γεγονότα της Κύπρου από το 1974 και μετά.
Πληρώσαμε εμείς για τα λάθη άλλων.
Οι μισοί από εμάς έγιναν πρόσφυγες, άλλοι στην ίδια την Πατρίδα τους, και άλλοι διασκορπισμένοι σε όλες τις ηπείρους.
Οι άλλοι μισοί έγιναν εγκλωβισμένοι στα τρία χωριά μας, για να αργοπεθάνουν σε ένα άνισο αγώνα για να τα κρατήσουμε.
Στη αρχή νομίζαμε ότι όλα θα περνούσαν σχετικά γρήγορα. Ότι ήταν ένα όνειρο, μάλλον ένας εφιάλτης, που όταν ξυπνούσαμε θα έφευγε και θα πηγαίναμε πάλι πίσω στην προηγούμενη κατάσταση. Δώσαμε μεγάλη σημασία στο να κρατήσουμε τους Μαρωνίτες της διασποράς κοντά στον πυρήνα της Κοινότητας μέχρι τη μέρα της επιστροφής στα χωριά μας.
Τα χρόνια περνούσαν και τα πράγματα άλλαζαν μόνο προς το χειρότερο.
Βλέπαμε τα χωριά μας να χάνονται.
Ο Ασώματος ερημώθηκε.
Η Καρπάσια έχει λιγοστούς ακόμη κατοίκους.
Ο Κορμακίτης λίγο περισσότερους, αλλά μόνο ηλικιωμένους. Χωρίς προοπτικές.
Στην προσφυγιά, παρά τις προσπάθειες, οι δεσμοί των Κυπρίων Μαρωνιτών μεταξύ τους με τα χρόνια χαλάρωναν.
Οι νέοι μας έσμιξαν φυσιολογικά με τους άλλους νέους που μεγάλωναν μαζί.
Παντρεύονται με άτομα από άλλες θρησκείες και φυσιολογικά ο πληθυσμός έχει αλλάξει.
Η Εκκλησία μας δεν έχει Κύπριους ιερείς και διοικείται τώρα εντελώς από Λιβανέζους.
Ακόμη και οι εκκλησιαστικές επιτροπές στις ελεύθερες επιτροπές είναι τώρα σχεδόν όλες ελεγχόμενες από Λιβανέζους.
Οι Κύπριοι Μαρωνίτες για τον ένα ή τον άλλο λόγο είτε απομακρύνθηκαν εντελώς, είτε παρακολουθούν σιωπηλά χωρίς να επεμβαίνουν, είτε ακόμη και παραμερίστηκαν.
Φθάσαμε τώρα σε μια πολύ κρίσιμη καμπή.
Πρέπει να αποφασίσουμε πώς συνεχίζουμε και πού δίνουμε μεγαλύτερη σημασία.
Συνεχίζουμε την προσπάθεια διατήρησης της δικής μας ξεχωριστής Κυπριακής Μαρωνιτικής Ταυτότητας;
Η παραδίδουμε τα όπλα και αφομοιωνόμαστε εντελώς και πολύ γρήγορα με τη μεγάλη πλειοψηφία των συμπατριωτών μας Κυπρίων Ορθοδόξων;
Όλοι μας που ακόμη έχουμε μέσα μας την επιθυμία να συνεχίσει να υπάρχει στην Κύπρο η δική μας Κοινότητα των Κυπρίων Μαρωνιτών, ας αναρωτηθούμε τί θέλουμε και τι προτιμούμε.
Να συνεχίσουμε να έχουμε ως κύριο στόχο μας την σωτηρία των χωριών μας και της γης μας, ή να δεχθούμε ότι αυτό είναι αδύνατο για μας και να δώσουμε προτεραιότητα στο να εδραιωθούμε όσο πιο καλά μπορούμε στις ελεύθερες περιοχές;
Αυτή η απόφαση είναι μεγάλης σημασίας.
Θα καθορίσει τις προσπάθειες μας, την κατανομή των λιγοστών πόρων μας, τις απαιτήσεις μας από την ηγεσία μας και την Κυβέρνηση μας, τις επιδιώξεις μας από την διεθνή Κοινότητα.
Ο κάθε ένας από εμάς ας το σκεφτεί και ας πάρει τη δική του απόφαση.
