Τυχαία περιήλθε στα χέρια μου μια φωτογραφία του 1978 όταν ήμουν μαθητής στο δημοτικό σχολείο του Κορμακίτη…
Μια φωτογραφία , χίλιες λέξεις, μια φωτογραφία, μια ιστορία … αλλά και ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ
Τι να γράψεις για αυτούς τους ανθρώπους, ότι και να γράψεις είναι λίγα…
Εγκλωβισμένοι!!! Αυτοί ήταν οι εγκλωβισμένοι, αυτοί στερήθηκαν, αυτοί στερήθηκαν τα παιδιά τους …Για ποιο λόγω όμως… Μήπως ήταν μια τρέλα…Μήπως ήταν υπερβολική η αγάπη τους για τη γη τους??? Μέχρι σήμερα μετά από 40 χρόνια ακόμα είμαι με την απορία του ΓΙΑΤΙ?
Η ιστορία μας διδάσκει ότι οι επαναστάσεις , οι αλλαγές και οτιδήποτε άλλο έγινε από ανθρώπους οι οποίοι τολμούσαν…από ανθρώπους που ήταν «Τρελοί».
Αυτοί οι άνθρωποι πραγματικά τόλμησαν, πραγματικά ήταν «Τρελοί» , στερήθηκαν την οικογένεια τους, στερήθηκαν τα παιδιά τους , τα εγγόνια τους , αλλά δεν στερήθηκαν την Γη τους.
Χαρακτηριστική ήταν η φράση που άκουσα από τον αείμνηστο μου πατέρα όταν έφευγα για πρώτη φορά από τον Κορμακίτη το 1980 για να συνεχίσω το σχολείο …τον ρώτησα ΓΙΑΤΙ δεν φεύγουν και μένουν στο χωριό και μου απάντησε « Παιδιά άλλα κάνω …Γη άλλη όμως ΟΧΙ»
Μετά από αρκετά χρόνια , όταν πλέον μεγάλωσαν τα δικά μου παιδιά και θα έφευγαν στο εξωτερικό ….αυτό το ΓΙΑΤΙ μεγάλωσε διότι φεύγοντας τα δικά μου παιδιά ένιωσα αυτό ακριβώς που ένιωσαν οι δικοί μου γονιοί που μας αποχαιρετούσαν από το χωρίο…. Ένα μεγάλο πόνο, τον πόνο του αποχωρισμού… ένα πόνο τεράστιο…την τότε εποχή δεν υπήρχαν τα σημερινά μέσα επικοινωνίας, δεν υπήρχε τίποτε…. Μικρά παιδιά, ταξιδεύοντας στο άγνωστο, και περιμένοντας με αγωνία τα Χριστούγεννα, το Πάσχα και το Καλοκαίρι να πάμε πίσω στο χωριό. Όνειρο μας η επιστροφή εκεί, στην δική μας Ιθάκη….
Το ΓΙΑΤΙ όμως αλλά και την απάντηση στο ερώτημα στην αείμνηστη μου μητέρα …όταν έφυγαν τα παιδιά μου για το εξωτερικό , το πήρα με απλά λόγια αλλά γεμάτα νόημα…από μια γυναίκα που κράτησε τον Κορμακίτη όπως και δεκάδες άλλοι σε δύσκολες εποχές… « ΓΙΑΤΙ εδώ είναι οι ρίζες μας, εδώ γεννηθήκαμε, εδώ μεγαλώσαμε και εδώ θα πεθάνουμε… ΓΙΑΤΙ ο τόπος μας είναι τόπος μας…ΓΙΑΤΙ όπου και να πάμε πάλι εδώ θα επιστρέψουμε….»
Και συμπληρώνω ..ΓΙΑΤΙ αυτοί οι άνθρωποι είναι «ΤΡΕΛΟΙ» είναι «ΗΡΩΕΣ» και κάποιος για να είναι ΗΡΩΑΣ πρέπει να είναι ΤΡΕΛΟΣ… διότι πρέπει να ξεπεράσει την απλή λογική ενός ανθρώπου και να κάνει αυτό που δεν μπορεί να κάνει ένας απλός άνθρωπος…
ΑΥΤΟ έκαναν όλοι αυτοί οι εγκλωβισμένοι …. Κράτησαν την ΓΗ τους, το ΧΩΡΙΟ τους, τις ΡΙΖΕΣ τους και έγιναν οι ίδιοι ΡΙΖΕΣ και φύτρωσαν στο χώμα του χωριού τους και καλλιέργησαν την ελπίδα της επιστροφής και μας έδωσαν εμάς το δικαίωμα να επιστρέψουμε πίσω για να συνεχίσουμε…
Μια φωτογραφία του 1978, ένα χωριό ο Κορμακίτης το 1978 γεμάτο με «ΤΡΕΛΟΥΣ» από αγάπη για τη γη τους….
ΑΙΩΝΙΑ H ΜΝΗΜΗ ΟΛΩΝ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ έφυγαν για να κρατήσουν αυτή τη ΓΗ. ΓΙΑΤΙ πραγματικά τους αξίζει…