Εκκλησιαστικός Πανηγυρικός την Ημέρα των γενεθλίων της Παναγίας , επί ευκαιρίας της άφιξης των Ιερών Λειψάνων του Μακαρίου Abouna Yacoub στον Κορμακίτη. Τον πανηγυρικό εκφώνησε ο εκπαιδευτικός κ. Κουμέττος Κατσιολούδης στο αμφιθέατρο της Παναγίας
Jina, kúlitna, anaxullá…
(Ήρθαμε, όλοι μας, εδώ…)
jina, kúlitna, ma kalpna mplan farxa
(ήρθαμε, όλοι μας, με την καρδιά μας γεμάτη χαρά)
jina, kúlitna, anaxullá… jina, kúlitna, pşan xatra.
(ήρθαμε, όλοι μας, εδώ… ήρθαμε, όλοι μας, για χατήρι της).
Pşik yawm ntviltet il-Catra!
(Σαν σήμερα γεννήθηκε η Παναγία!).
Αδελφοί μου… κι από αυτήν τη λέξη ξεκινά η σχέση μας με την Παναγία… την Παναγία: μάνα μας… τη Μητέρα όλου του κόσμου. Θα ήθελα να ευχαριστήσω, καταρχήν, την Εκκλησιαστική Επιτροπή Κορμακίτη, για την πρόσκληση να μιλήσω για την Παναγία μας και τη σχέση της με τον Κορμακίτη μας, τους Μαρωνίτες, την Κύπρο μας και τον αγαπημένο μας Λίβανο, στον ιερό αυτό τόπο, στον ιερό αυτό χώρο, για εμάς τους Μαρωνίτες τής Κύπρου. Όπως, ήδη, ακούσατε… δε θα μπορούσε να σας προϋπαντήσει αλλιώς ο λόγος μου, παρά μόνο μέσα από την Κυπριακή Αραβική, τη Sanna, που για αιώνες ομιλείται στον Κορμακίτη μας. Μια γλώσσα αυταπόδεικτο στοιχείο προέλευσής μας, αλλά και κρίκος σύζευξης, πολιτισμικό και θρησκευτικό γιοφύρι με τον αγαπημένο μας Λίβανο και την ευρύτερη περιοχή της, τότε, Μεγάλης Συρίας, απ’ όπου οι πρόγονοί μας μπάρκαραν κι έριξαν άγκυρα σε αυτό το ευλογημένο, αλλά και συνάμα ταλαιπωρημένο νησί, την αφρογέννητή μας Κύπρο, που έμελλε να ταυτιστούμε με την ιστορία της, να γίνουμε κι εμείς ιστορία της, μετέχοντας –ενεργά- για δώδεκα και πλέον αιώνες, στα δρώμενά της.
«Παναγία – Κορμακίτης, Μαρωνίτες, Κύπρος, Λίβανος», λοιπόν, είναι πέντε λέξεις που καλέστηκα, σήμερα, εδώ, να συσχετίσω και να δικαιολογήσω αυτόν τον συσχετισμό. Και δε θα μακρηγορήσω, μιας και δε χρειάζεται να πω και πολλά, για ν’ αποδείξω αυτήν τη σχέση. Και ποια σχέση, αλήθεια, έχουν οι Μαρωνίτες, ο Κορμακίτης, η Κύπρος κι ο Λίβανος με την Παναγία; Μα μια λέξη, φυσικά, που επάνω της χτίστηκε μια ολάκερη κοσμοθεωρία, μια λέξη που ήρθε και χώρισε τον χρόνο σε π.Χ. και μ.Χ. εποχή. Ναι, καλά καταλάβατε! Αυτή η λέξη δεν είναι άλλη από τη λέξη: «Χριστός». «Χριστός», εφτά γράμματα, όσα κι οι εφτά μέρες που ο Θεός χρειάστηκε, όπως αναφέρεται στη Γένεση, για να φτιάξει τον κόσμο. Με αυτά τα εφτά… τον ξανάφτιαξε από την αρχή, ανανεώνοντας την Παλαιά Διαθήκη σε Καινή. «Χριστός»… είναι, αγαπητοί μου, η απάντηση. Ο Μονογενής μάς ενώνει, ο Θεάνθρωπος είναι Αυτός, που διαμέσου της Παναγίας, αφίχθηκε στον κόσμο μας πριν 2018 χρόνια κι άλλαξε τον ρου τής ανθρώπινης ιστορίας με τον επαναστατικό του λόγο: «Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν», «Αγαπάτε τους έχθρούς υμών, καλώς ποιείτε τοις μισούσιν υμάς»… κι άλλα πολλά… κι άλλα πολλά σοφά κι υπέροχα, που για να γίνουν από λόγια πράξεις, χρειάζονται μικρά και μεγάλα θαύματα ταπείνωσης, μιας κι η ψυχή μας, συρραμμένη μες στη θνητή μας φύση δυσκολεύεται, αφάνταστα, να υπερβεί –εξευγενιστικά- τα εγωκεντρικά της εμπόδια και πάθη, που με «βαρυτική έλξη» τη γειώνουν, άτσαλα, στο σαρκικό της περίβλημα, δυσχεραίνοντας την πορεία ανύψωσής της προς το αμάραντο κι άσπιλο θείο.
Κι εμείς… οι Μαρωνίτες… από τον Λίβανο και την Παναγία της Χαρίσσας, από την Παναγία των Χαρίτων στη Λευκωσία, από την Παναγία στο Μαρκί… είμαστε, εδώ, μαζί με τα λείψανα του Μακαρίου Γιακούπ, δίπλα από το γραφικό εκκλησάκι της… εδώ, στον χαλκέντερο κι αλύγιστο Κορμακίτη, για να ανυψωθούμε έστω κι ένα χιλιοστό, για να αγγίξουμε έστω κι απειρελάχιστα τον ποδόγυρο τού καταγάλανου φορέματός της. Κι η παρουσία των αδελφών μας από τον Λίβανο μας χαροποιεί, ιδιαίτερα. Κι η άφιξη, μαζί τους, των ιερών λειψάνων… μας δίνει τη δυνατότητα να πιστέψουμε στο εφικτό αυτής της ανύψωσης, που προανέφερα, διότι ο Μακάριος Γιακούπ, μέσα από τις επιλογές του… μέσα από την ταπεινότητα και την αυτοθυσία, για τον πλησίον του, μέσα από την πίστη και την ελπίδα στον άνθρωπο… ανυψώθηκε κι ανυψώνεται, ακόμη… και δικαιωματικά κι αναντίλεκτα… έχει μια θέση πιο κοντά στον Θεό και στην άφθαρτη αιώνια ζωή. Και σήμερα, είμαστε, εδώ, για να τον τιμήσουμε, μαζί, με την Παναγία και να τον προσκυνήσουμε, ταπεινά, όπως του αρμόζει.
Είμαστε, εδώ… εδώ, στον Κορμακίτη μας… εδώ, που όσο υπάρχουν οι εγκλωβισμένοι μας, θα υπάρχει κι άσβηστη κι η φλόγα τής ελπίδας τής επιστροφής στο αγαπημένο μας χωριό. Της επιστροφής… εδώ, στη γη των προγόνων μας, εδώ που το χώμα του χωριού μας είναι οι ίδιοι οι πρόγονοί μας… κι αλήθεια όποτε ψιλοβρέχει μοσχοβολά ο τόπος μαρωνίτικους ψαλμούς… μοσχοβολά ο τόπος λιβάνι… μοσχοβολά και Λίβανο. Λί-βα-νος! Τρεις συλλαβές. Όπως λέμε Αγία Τριάδα: Πατήρ-Υιος-Άγιο Πνεύμα. Ο Λίβανός μας! Ο τρισαγαπημένος μας Λίβανος, η μητρόπολη των απανταχού Μαρωνιτών. Σύμφωνα με μια εκδοχή το όνομα Κορμακίτης, προέρχεται… από το χωριό Κουρ του Λιβάνου, απ’ όπου εικάζεται πως ήρθαν κάποιοι πρόγονοί μας. «Naxni jina u int Kur majit, u l-δeca li jtite pshan tanfik shinnaxa fismak Κurmajit» (δηλαδή, Εμείς ήρθαμε κι εσύ Κουρ δεν ήρθες και το χωριό το καινούργιο, για να θυμόμαστε, το ονομάσαμε στ’ όνομά σου Κορμακίτη). Μια άλλη εκδοχή αναφέρει πως το χωριό, αρχικά, ονομαζόταν Kermia, είχε ιδρυθεί από τους Φοίνικες, γύρω στον 8ο αι. π.Χ., κι ήταν παραλιακό (μεταξύ περιοχής Κόρνου και Λιβερών), αλλά λόγω πειρατικών επιδρομών των Σαρακηνών μεταφέρθηκε πιο μέσα για να μη φαίνεται από τη θάλασσα… κι από Kermia ονομάστηκε Kermia Jtite, δηλαδή Kermia καινούργια… και σταδιακά εξελίχθηκε σε Kermiajtitis, Κορμακίτης. Υπάρχει και μια τρίτη εκδοχή, ως προς την ονομασία, που σχετίζει την ονομασία τού χωριού με το ότι ήταν χτισμένο στην τοποθεσία Κρομμύου άκρον κι ονομάστηκε Κρομμυακίτης, Κορμακίτης. Το ποια εκδοχή ισχύει το αφήνω στην κρίση σας, διότι ούτε κι εγώ είμαι σίγουρος. Αλλά αντικρίζοντας το μικρό εκκλησάκι τής Παναγίας, εδώ… δυτικά τού χωριού μας, είμαι πέρα από κάθε αμφιβολία σίγουρος πως οι πρόγονοί μας είχαν τη Μεγαλόχαρη ως επίκεντρο των προσκυνημάτων τους κι όπου κι αν ήταν, όπου κι αν πήγαιναν την κουβαλούσαν, μαζί τους, και την τιμούσαν… είτε στον Κορμακίτη, είτε στην περιοχή Γαλάλας, που εκεί –κοντά- ήταν αρχικά το χωριό, όπως προανάφερα… είτε στον Άγιο… που και στις δύο περιοχές υπάρχουν αρχαιολογικά ευρήματα ναών αφιερωμένων στην Παναγία… είτε στη Λευκωσία, είτε στο Μαρκί, είτε στην Καμπυλή, αλλά κι αλλού… μιας κι οι Μαρωνίτες ήταν διασκορπισμένοι σε όλην τη νήσο και σύμφωνα με ιστορικές πηγές ήταν εγκατεστημένοι σε μέχρι και 64 χωριά κι ο πληθυσμός τους έφτανε, πριν τον 16ο αι. μ.Χ., πάνω κι από τις 60 χιλιάδες κατοίκους.
Θεομήτωρ Μαρία! Θα μπορούσε, κάλλιστα, να διερωτηθεί κάποιος: «Μα γιατί να επιλέξει ο Θεός αυτήν;» Κι όμως… στο ερώτημα αυτό δεν υπάρχει απάντηση, διότι όπως, εύστοχα, αναφέρει κι ο πολυβραβευμένος Τσέχος συγγραφέας Μίλαν Κούντερα, στο μυθιστόρημά του «Η Βραδύτητα»:
«Το να είσαι εκλεκτός είναι θεολογική ιδέα, που σημαίνει:
χωρίς κανένα προσόν, με υπερφυσική γνωμάτευση,
με την ελεύθερη, αν όχι ιδιότροπη βούληση του Θεού,
επιλέγεσαι για κάτι εξαιρετικό κι ασυνήθιστο!»
Κι η Παναγία, η Μαρία, η Μαριάμ, η μοναχοκόρη τού Ιωακείμ και της Άννας, η Αειπάρθενος, η Θεοτόκος, η Κεχαριτωμένη, η Βασίλισσα τής Οικουμένης, των Ουρανών και της Γης, η Παντάνασσα, η Βρεφοκρατούσα, η Γλυκοφιλούσα, η Θρηνούσα, η Ελεούσα, η Κυρά, η Μεγαλόχαρη, η Θεοσκέπαστη, η, η, η… η και με τόσα άλλα εκατοντάδες προσωνύμια, στον χριστιανικό θρησκευτικό χάρτη… είχε επιλεγεί για τον υπέρτατο σκοπό… είχε επιλεγεί να είναι η μάνα τού Ιησού Χριστού… αλλά κι η μάνα… εμάς των Χριστιανών Καθολικών Μαρωνιτών…. της Κύπρου, του Λιβάνου, του κόσμου………
Σας ευχαριστώ!
Κουμέττος Κατσιολούδης
8 Σεπτεμβρίου 2018
Για να δείτε το βίντεο με την εκφώνηση του Πανηγυρικού κάντε κλικ ΕΔΩ
