Του Σιάρπελ Ιωσήφ Φραγκίσκου
Έσιει τζιαιρόν που σκέφτουμε ποιόν τρόπον να δκιαλέξω,
τα όσα νοιώθω μέσα μου, για να τα φκάλω έξω,
στου Άη Γιώρκη το χωρκόν, τον Άγιον Κορματζιήτην,
που δυστυχώς πισωδρομεί, τζιαι βλέπω το με λύπην,
πως ούλλοι έχουμεν φταίσιμον, καθένας το δικόν του,
τζιαι θαν’ το κρίμαν του βαρύν, εν φταίει το χωρκόν του!
Αντί τωρά που γίνηκεν, ο τόπος μας παλάτιν,
ούλλοι εκουρτιστήκασιν τζι’ εβάλασιν γινάτιν,
να’ ρτουν τα πάντα πούκουππα, να γίνει το δικόν τους,
τζιαι εν τους κόφτει η ζημιά που κάμνουν στο χωρκόν τους!
Γιατί εν πράμαν φανερόν, φαίνεται που το μίλιν,
πως κάτι άλλαξεν στο χωρκόν, εγίνηκεν στολίδιν.
Σπίδκια πολλά σαστήκασιν, τζιουνούρκα εχτιστήκαν,
άλλοι πολλοί πιντώσαντα, ούλλα συγυριστήκαν!
Μπράβο θα πω στους άξιους, επανεγκατασταθέντες,
που πίσω εστραφήκασιν, χωρίς πολλές κουβέντες…
Η επανεγκατάσταση, πολλά εν που προσφέρει,
μα, ωσπου εν ν’ αντέξουμεν, ένας Θεος το ξέρει…!
Τζι’ ο κόσμος έρκεται τωρά, σχεδόν μέραν την μέραν,
χωρίς κανέναν πρόβλημαν, τζιαι έχουν το μανιέραν,
που πάσιν εις τους τόπους τους, τα σπίδκια τα δικά τους,
να δούσιν τα χωράφκια τους, τα μάλλια , τα δεντρά τους!
Κάθε Σαββατοκυρίακον ο τόπος μας γεμώνει,
τζιαι οι εγκλωβισμένοι μας, έννεν ποττέ τους μόνοι.
Το Πάσκαν, τα Χριστούγεννα, στες άδειες τ’ Αούστου,
πήσσει που κόσμον το χωρκόν, με ξένους τζιαι δικούς του,
γεμώνουν οι πλατείες του, οι δρόμοι, οι καφενέδες,
τζιαι ο καθένας σιέρεται τες γιορτινές τες μέρες.
Λαλούν εν πρωτινοί τζιαιροί, σαν τα παλιά τα χρόνια,
μα’ γιώ θαρκούμ’ εν άλλως πως, πολλύνασιν τα κλώνια!
Ο κόσμος τώρα εν πιο πολλύς παρά που ήταν πρώτα,
τα πράματα αλλάξασιν, προς το καλόν, θωρώ τα!
Οι νέοι έρκουνται ούλλοι τους, να μείνουν στο χωρκόν τους,
γιατί το αγαπήσασιν, με τρόπον των γονιών τους,
τζι’ εν τούτη η μάχη η δύσκολη που οι παλιοί κερδίσαν
στης προσφυγιάς την ξένην γην, τες μνήμες τους κρατήσαν,
στους νέους μας εδώκαν τες, με πίστην τζιαι με πάθος,
τζι’ έτο εκαταφέραν τα, δαμέ εν έσιει λάθος!!!
Εμείς όμως, τι κάμνουμεν, αδέρκια χωρκανοί μου,
μπροστά στο θαύμαν του χωρκού, εν η έννοια η δική μου..;
Σαν πρέπει ούλλοι να’ χουμεν τον τόπον μας καμάριν,
που ο θεός τον προίτζιησεν με ομορκιάν τζιαι χάρην.
Ο κόσμος ούλλος λέει το, ούλλοι έχουν να πούσιν,
για του χωρκού μας τα καλά, λόγια πολλά λαλούσιν.
Εμείς όμως αδέρκια μου αντί να το κρατούμεν,
μανιέραν τέλλια φανερήν τζιαι μπρος να προχωρούμεν,
βρίσκουμεν τρόπον δυστυχώς πάντα να τσακωθούμεν
τζιαι όσα με κόπον χτίζουμεν, μόνοι μας να χαλούμεν.
Ποττέ οι σκούντροι εν λείβκουν, που πά’στην τζιεφαλήν μας
εν θέλουν την ομόνοιαν, να’ χουν οι χωρκανοί μας.
Ζηλεύκουν που τον τόπον μας, τον μέγαν ΚΟΡΜΑΤΖΙΗΤΗΝ
που’ ναι γνωστός παγκύπρια, με νάμιν, δυναμίτην…!!!
Πάντα κάτι εβρίσκετουν τον κόσμον να διχάσει,
μα πάντα πολεμούσαν το, εν τ’ αφήναν να περάσει.
Στο τέλος ούλλοι εβρίσκαν τα, ήτουν αγαπημένοι,
για του χωρκού τους το καλόν, μεινίσκαν ενωμένοι.
Αντί τωρά που έγινεν στολίδιν το χωρκόν μας,
τζιαι ούλλοι να σιερούμαστεν απού την πρόοδον μας,
τα μυαλά μας εθολώσασιν, που το πολλύν το μίσος,
τζιαι τούτον θα’ν’ το τέλος μας, αν συνεχίσει , ίσως………!!!!!!
Καθένας μας ας το σκεφτεί, να μεν μιλά με πάθος,
γιατί αδέρκια είμαστεν, τζιαι σίουρα εν λάθος,
μαζίν να τσακκωννούμαστιν για κάθε ψύλλου αππήημαν,
μα εν το θέλει με ο Θεός, λαλώ σας το, εν κρίμαν…!
Αν δεν συνάξουν φίλοι μου, ούλλοι κοντά τον νουν τους,
εν ναν’ μεγάλη η ζημιά, τζείνους, τζιαι του χωρκού τους….
Πιστεύκω, ότι μόνοι μας , θα εύρουμεν την λύσην,
άν κάτσουν ούλλοι που γυρόν, καθένας να μιλήσει,
να πουν ούλλοι την γνώμην τους, με την καρκιάν γεμάτην,
αγάπην για τον τόπον τους, να δκιώξουν το γινάτιν,
τζιαι λύσεις τότ’ εν να βρεθούν, φτάνει να το θελήσουν,
ν’ αφήσουν πόξω τες σκουντριές, τ’ αφκιά τους να τα κλείσουν…
Να θέλουν μόνον το καλόν, του τόπου του δικού τους
τζιαι όϊ τα συμφέροντα, μόνον του μερτικού τους…
Τότε θα δούσιν ούλλοι τους , τι είναι ΚΟΡΜΑΤΖΙΗΤΗΣ,
ν’ ακούν ούλλοι τούν΄ τ’ όνομαν, να κράζει ΜΑΡΩΝΙΤΗΣ…!!!!!!
Να ξέρουν ότι τίποτες, εν μπόρει να τους βλάψει,
σαν γίνουν έναν ούλλοι τους, ο διχασμός σαν πάψει…
Τζιαι με την χάρην του Θεού, την συντροφκιάν τ’ Άη Γιώρκη
η πρόοδος τζιαι η χαρά, λαλώ σας εν ναν’ γιώρκην…
Οι Άγιοι Τόποι εν να γινούν, παράδεισος στη γην μας
τζι’ εν να τους καμαρώνουσιν, ξένοι τζιαι χωρκανοί μας.
Γιατί εγιώ πιστεύκω το, σαν θέλετε μπορείτε,
που την καρκιάν ζητώ σας το: ΑΔΕΡΚΙΑ ΕΝΩΘΕΙΤΕ…!!!!!!!!
Σιάρπελ Ιωσήφ Φραγκίσκου
9/8/2018
*** Το πιο πάνω απόσπασμα πρωτοδημοσιεύτηκε τον Ιούνιο του 2006, αλλά, επειδή, δυστυχώς, παραμένει ακόμα επίκαιρο, αναδημοσιεύεται ελαφρώς τροποποιημένο.