( Του Αντώνη Φραγκίσκου – Καθηγητή)
Misek lli zman u kanikullik “sai texte,
pukra tta ttaxirpi msik pkiaxirpu ll cayar”
Mi xangik kilme psa ssama ma tilcet exte
Capsu caneki u kuntiγp? psa ll? γjar
Corpa miskuki u xituki fi lli mdine
“aδi e maite” kiδpullik xok iδδaxr
Ma inti kulsaca kuntfiki exte tine
vexte zaitune, xemle kulla, jumb il paxr
Insan sivexen ma kanyaxter te saitik
u kuntistantri te axkillik pale rrab
Ta ja fillail exte saca u misek itik
u taki timm ma fitte moe u fitte trap
Vkaf vana jumbik aimma inti u ain pitruxi
u mannistanter exen xar lli zman te tir
U akke tta kaf, osti ta mut u attitlca ruxi
Ta canni msanik u ta xubik aufa xtir
Πήρε ο καιρός και σού’ λεγε «κάνε γρήγορα,
αύριο θα φύγεις όπως φεύγουνε τα σύννεφα»
Από το στόμα σου δεν βγήκε ούτε μια λέξη για τον ουρανό
Σκοτείνιασαν τα μάτια σου κι έκλαιγες για τις πέτρες
Ξένοι σε πήραν και σε οδήγησαν στην πόλη
«τούτη είναι νεκρή» γράψανε στην πλάτη σου
Μα εσύ όλη την ώρα θυμόσουν μια συκιά
και μιαν ελιά, όλη φορτωμένη, πλάϊ στη θάλασσα.
Άνθρωπος κανένας δεν μπορούσε να σε βοηθήσει
και περίμενες να σου μιλήσει πάλι ο Θεός
που ήρθε μια στιγμή μες στη νύχτα και σου πήρε το χέρι
Και σού’ δωσε αίμα, με λίγο νερό και λίγο χώμα.
Μένω κι εγώ κοντά σου όπου κι αν είσαι, όπου κι αν πας
και προσμένουμε μια μέρα να γυρίσει ο καιρός
Κι έτσι θα μείνω μέχρι να πεθάνω και να βγει η ψυχή μου
να τραγουδώ για σένα και να σ’ αγαπώ ακόμα πιο πολύ.
