Του Αντώνη Ηλία Κασάπη
Για εμάς τους Μαρωνίτες της Κύπρου, είναι βασικό να αποφασίσουμε τι ΘΕΛΟΥΜΕ αναφορικά με την συνέχιση ή όχι ως αναγνωρισμένη ξεχωριστή Κοινότητα Κυπρίων Πολιτών.
Αφού πάρουμε τη βασική αυτή απόφαση, χρειάζεται και να σχεδιάσουμε και να εφαρμόσουμε τις ανάλογες πολιτικές για να την επιτύχουμε.
Οι πολιτικές που θα σχεδιαστούν και θα εφαρμοστούν θα πρέπει φυσικά να έχουν στόχο την επίτευξη αυτού που ΘΕΛΟΥΝ οι Μαρωνίτες. Δεν μπορούμε να λέμε ότι θέλουμε το Α αλλά οι πολιτικές που εφαρμόζουμε μας οδηγούν ξεκάθαρα στο Β.
Δεν μπορούμε πχ από τη μια να λέμε ότι θέλουμε να επιβιώσει η Μαρωνίτικη Κοινότητα, και να ζητούμε αναγνώριση και ειδικά δικαιώματα και υποχρεώσεις, αλλά από την άλλη να λέμε ότι θέλουμε μόνο να παραμείνουμε μέρος της ΕΚ Κοινότητας όπως το 1960, και ότι δεν έχουμε καμμιά διαφορά από τους ΕΚ εκτός μόνο από τη θρησκεία μας, και επομένως δεν θέλουμε και δεν ζητούμε καμιά ειδική στήριξη, πρόνοια ή προστασία.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι Μαρωνίτες της Κύπρου είναι εδώ και πολύ καιρό βαθιά ριζωμένοι στον Ελληνισμό. Μιλούμε Ελληνικά, ζούμε με τους συμπατριώτες μας Ελληνόφωνους Ορθόδοξους Ελληνοκύπριους και έχουμε σμίξει μαζί τους σε πολύ μεγάλο βαθμό και εξ αίματος. Σε πολύ μεγάλο βαθμό δεν διαφέρουμε. Όμως, θέλουμε να χάσουμε εντελώς και τα λίγα εναπομείναντα ειδικά χαρακτηριστικά ως Μαρωνίτες Κύπριοι; Θέλουμε να αφομοιωθούμε εντελώς, όπως αφομοιώθηκαν οι πρόγονοι μας της Κυθρέας, της Κλεπίνης, του Βουνού, των Γαστριών, κλπ κλπ; Θέλουμε να πάψει εντελώς και τελειωτικά να υπάρχει στην Κύπρο η ξεχωριστή Κοινότητα των Κυπρίων Μαρωνιτών;
Αυτό πρέπει να το σκεφτούμε και να πάρουμε τη βασική μας απόφαση. Είτε ότι θέλουμε να συνεχίσουμε είτε ότι θέλουμε να μη συνεχίσουμε.
Αφού πάρουμε τη βασική μας απόφαση, ενσυνείδητα, να ακολουθήσουμε εκείνες τις πολιτικές που θα μας βοηθήσουν να πετύχουμε αυτό που αποφασίσαμε.
Αν αποφασίσουμε και διακηρύσσουμε ότι θέλουμε να είμαστε μια ξεχωριστή αναγνωρισμένη Κοινότητα, έστω και ως καθορισμένη υποδιαίρεση της ΕΚ Κοινότητας, αφού ήδη εδώ και καιρό είμαστε μέρος του ευρύτερου Ελληνισμού, θα χρειαστεί να πάρουμε εκείνα τα μέτρα για να βοηθήσουμε τη συνέχιση της ύπαρξης μας.
Ένα από τα ξεχωριστά δυνατά χαρακτηριστικά των Μαρωνιτών της Κύπρου, είναι ότι έχουν δικά τους χωριά και δική τους περιοχή. Τα 3 χωριά εφάπτονται μεταξύ τους και μόνο η περιοχή του Κορμακίτη δεν εφάπτεται αλλά είναι σε μικρή απόσταση από τα άλλα και θα μπορούσε να ενωθεί με τη συμπερίληψη ενός μόνο άλλου μη Μαρωνίτικου χωριού στην περιοχή, αν αυτό είναι απαραίτητο και αν δεν δημιουργεί άλλα προβλήματα.
Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε, πρέπει οπωσδήποτε να πάρουμε πίσω τα 4 δικά μας χωριά και τη γη μας. Ολόκληρη η περιοχή των Μαρωνίτικων χωριών θα μπορούσε να αποτελεί περιοχή ειδικού καθεστώτος όπου να ισχύουν ειδικοί νόμοι και κανονισμοί για προστασία της Μαρωνίτικης Κοινότητας, Κουλτούρας, Θρησκείας, Γλώσσας και Ταυτότητας γενικά. Εκεί θα πρέπει να συνεχίσει να επικρατεί ο Μαρωνίτικος χαρακτήρας. Για να γίνει αυτό, επιβάλλεται να υπάρχει ένα πλαίσιο προστασίας και στήριξης των Μαρωνιτών, στη περιοχή των δικών τους χωριών όπου θα αποτελούν, όπως και πριν, την πλειοψηφία. Θα πρέπει να υπάρχει κάποιος πρακτικός τρόπος για να εφαρμόζονται τα διοικητικά θέματα που αφορούν τους Μαρωνίτες.
Με τον ίδιο τρόπο που τόσο οι Ορθόδοξοι ΕΚ όσο και οι ΤΚ λαμβάνουν τόσα μέτρα για προστασία της δικής τους Κοινότητας και ταυτότητας στις δικές τους περιοχές, και όλοι τους κατανοούν και δικαιολογούν, έτσι και οι Μαρωνίτες να έχουν τη δική τους μικρή περιοχή, τη στήριξη από το Κράτος και την προστασία που χρειάζονται.
Γιατί για τους Μαρωνίτες αυτή η προστασία από το Κράτος να θεωρείται κάτι παράξενο;
Το θέμα του καθορισμού της περιοχής των Μαρωνίτικων χωριών ως περιοχή ειδικού καθεστώτος, όπου οι ειδικές πρόνοιες που θα αφορούν τους Μαρωνίτες θα μπορούν να εφαρμόζονται στην πράξη φαίνεται ότι έχει γίνει αποδεκτό από τους περισσότερους που είτε λαμβάνουν μέρος είτε επηρεάζουν τις συνομιλίες, και μας προσφέρεται σε κάποια μορφή αλλά εμείς το απορρίπτουμε. Και μάλιστα με χλευασμούς.
ΠΑΡΑΔΟΞΩΣ το απορρίπτουν ΜΟΝΟ οι πλειοψηφία των ίδιων των εναπομεινάντων Μαρωνιτών. Είναι όμως πράγματι αυτό παράδοξο; Ή μήπως φανερώνει ότι στην πραγματικότητα, παρά τις επιφανειακές διακηρύξεις μερικών, η πλειοψηφία των εναπομεινάντων Μαρωνιτών ενσυνείδητα θέλει να αφομοιωθεί εντελώς με την μεγάλη πλειοψηφία των ΕΚ Ορθόδοξων συμπατριωτών μας;
Αν η θέση της πλειοψηφίας πράγματι δεν είναι η αφομοίωση αλλά η συνέχιση της Κοινότητας, τότε θα πρέπει να ξανασκεφτεί πολύ πιο σοβαρά την ανάγκη να υπάρχει η περιοχή ειδικού καθεστώτος και προστασίας των Μαρωνιτών στα δικά τους χωριά.
Η περιοχή δεν θα είναι αποκλεισμένη και δεν θα είναι γκέτο.
Δεν θα υπάρχουν σύνορα, δεν θα υπάρχουν συρματοπλέγματα και βαρέλες. Απλώς θα υπάρχει ένα νομικό πλαίσιο, όπως σε όλα τα πολιτισμένα κράτη του κόσμου, που να βοηθά τους κατοίκους εκείνης της περιοχής να διατηρήσουν την δική τους ειδική κουλτούρα. Έχουμε πάμπολλα παραδείγματα τέτοιων περιοχών στη Ευρώπη. Αυτό μας συμβούλεψαν και πάρα πολλοί ειδικοί επιστήμονες.
Ήταν ένας από τους στόχους του πρώτου ιστορικού ηγέτη των Μαρωνιτών, Ιωάννη Μαυρίδη, και τέθηκε επίσης και ως στόχος από τον τέως Εκπρόσωπο για 20 χρόνια Αντώνη Χατζηρούσο μετά από συμβουλές πολλών ειδικών.
Νομίζω απαιτείται πολύ περισσότερη προσοχή, μελέτη και σοβαρότητα σε αυτό το ειδικό θέμα, γιατί τέτοια ευκαιρία δεν θα ξαναπαρουσιαστεί εύκολα, ίσως και ποτέ.
Οι Μαρωνίτες της Κύπρου ποτέ δεν είχαν την ευκαιρία να μπορούν να αποφασίζουν σε κάποιο βαθμό για τα δικά τους θέματα. Τώρα την έχουν. Την ΘΕΛΟΥΝ όμως;
