Καταγωγής από το νησί Σβουέν (περιοχή Ζιέρικζι) της Ολλανδίας (Κάτω Χώρες), ο Μακάριος Αρμάντο γεννήθηκε στα μέσα του 15ου αιώνα. Εισήλθε στο τάγμα των Φραγκισκανών Μοναχών, όπου δίδαξε για δεκαετίες την Αγία Γραφή, επωφελούμενος των γνώσεων του της ελληνικής, εβραϊκής και αραμαϊκής γλώσσας. Καρπός των διδαγμάτων του, τα τρία βιβλία του που εκδόθηκαν:
α) Chronica compendiosissima ab exordio mundi (Πλήρες χρονικό του κόσμου από δημιουργίας του)
β) De septuaginta hebdomadibus Danielis (70 εβδομάδες από τη ζωή του Προφήτη Δανιήλ)
γ) De Sophi rege Persarum, hoste Turcarum (Σοφία Βασίλισσα των Περσών, εχθρών των Τούρκων)
Οι διδασκαλίες του, πριν ακόμα οποιαδήποτε δημοσίευση τους, είχαν μια τεράστια απήχηση, μέσα και από τις περιγραφές του Μακαρίου Μπούτζμπαχ: «Εμβυθισμένος στην Αγία Γραφή, γνώστης της φιλοσοφίας, άριστος ομιλητής, με αφοσιωμένη ζωή στην Αγία Τριάδα.»
Ο Μακάριος Αρμάντο, ήταν ένας από τους ένθερμους Χριστιανούς που καθοδήγησαν την αναδιαμόρφωση του τάγματος των Φραγκισκανών Μοναχών μέσα από κηρύγματα ενότητας και ομοψυχίας. Αντιμετώπισε όμως την αντίδραση από μερίδα πιστών και απεχώρησε από το τάγμα. Ενώθηκε μετέπειτα με τους Μοναχούς του Λέουβεν (Βέλγιο).
Γνωστός για τους διάφορους τίτλους που του αποδίδονταν, ο Μακάριος Αρμάντο, εξέπληττε με τον ταπεινό τρόπο ζωής που ζούσε. Οι τίτλοι που του αποδίδονταν σαν συγγραφέας, είχαν διάφορα προνόμια τα οποία όμως ο ίδιος απαρνιόταν αφοσιωμένος στον τρόπο ζωής που είχε επιλέξει.
Στα τελευταία χρόνια της ζωής του, υπέφερε από σοβαρής μορφής αρθρίτιδα, κάτι που δεν του επέτρεπε να συνεχίσει τις συγγραφές του. Έτσι ρητόρευε σε συγγραφείς οι οποίοι κατέγραφαν τις διδασκαλίες του.
Αναπαύθηκε στο μοναστήρι του Λέουβεν το 1524.
Γιορτάζεται σαν Μακάριος στις 8 Ιουνίου σύμφωνα με το Εορτολόγιο των Φραγκισκανών Μοναχών.