Μαζευτήκαμε σήμερα εδώ στο μαρτυρικό Ναό του Αγίου Γεωργίου στον Κορμακίτη για να γράψουμε τον επίλογο μιας πονεμένης ιστορίας. Ενός οδοιπορικού που ξεκίνησε πριν από 42 χρόνια, εκείνο το μαύρο πρωϊνό του Ιούλη του 1974 στο δρόμο για τον Κορμακίτη.
Αγαπημένοι μας, η τουρκική εισβολή σας βρήκε χαράματα να επιστρέφετε από το αεροδρόμιο στο χωριό. Η χαρά για την υποδοχή των αγαπημένων σας προσώπων από τη μακρινή Αγγλία μετατράπηκε σε αγωνία καθώς πήρατε το δρόμο της επιστροφής στον Κορμακίτη όταν ενημερωθήκατε για την ακύρωση των πτήσεων λόγω της τουρκικής εισβολής. Η μοίρα όμως είχε τα δικά της σχέδια. Κάπου κοντά στον Κοντεμένο ο χάρος σας έστησε καρτέρι. Παγιδευμένοι ανάμεσα σε στρατιωτικά οχήματα γεμάτα με αμούστακα δεκαοχτάχρονα παλικάρια που όδευαν για να υπερασπιστούν τα προδομένα χώματα της μικρής μαρτυρικής μας πατρίδας έμελλε να αφήσετε την τελευταία σας πνοή. Η τουρκική αεροπορία άρχισε να βομβαρδίζει αδιάκριτα τη στρατωτική φάλαγγα. Και εσάς μαζί. Τρέξατε να γλυτώσετε από του χάρου τα δόντια. Όμως ο παππούς παρέμεινε παγιδευμένος στο αυτοκίνητο . Δεν μπόρεσε να σας ακολουθήσει. Μόλις το αντιλήφθηκες αυτό παπά μου, αψηφώντας κάθε κίνδυνο έσπευσες να τον βοηθήσεις. Και εκεί ήταν που σας βρήκε αγκαλιά το τέλος. Ένα τέλος που άφησε πίσω του αγιάτρευτες πληγές.
Μια χαροκαμένη σύζυγο και μάνα που δεν ήξερε ποιον να πρωτοκλάψει. Το σύντροφο της ή το βλαστάρι της που μόλις είχε δημιουργήσει τη δική του οικογένεια, μια οικογένεια που δεν πρόλαβε να χαρεί?
Αλλά και μια άλλη σύζυγο, νεαρή, νιόπαντρη με ένα βρέφος, μόλις 2 μηνών στην αγκαλιά της. Ένα αβάφτιστο κοριτσάκι που δεν είχε τη χαρά να γνωρίσει τον πατέρα και τον παππού της.
Ο πόνος αβάσταχτος. Το κενό δυσαναπλήρωτο. Οι ώρες δύσκολες για αυτούς που αφήσατε πίσω σας. Πιο δύσκολες όμως για τη μάνα μου, που παρά τον πόνο της, στάθηκε στο πλευρό μου μάνα και πατέρας, προσπαθώντας να καλύψη το απέραντο κενό του δικού σου χαμού.
Ποτέ δε σας γνώρισα αφού ο Θεός θέλησε να σας πάρει κοντά του ενόσω ακόμα ήμουν στην κούνια. Ότι ξέρω για σας είναι μέσα από τις ιστορίες που μου αφηγούνταν η μάνα μου και οι άλλοι συγγενείς.
Γεννημένοι και μεγαλωμένοι και οι δυο στον Κορμακίτη ζήσατε δύσκολες εποχές. Γεμάτες φτώχια και καθημερινό αγώνα για επιβίωση. Η οικογένεια μεγάλη, πολυμελής με 7 παιδιά, 3 αγόρια και 4 κορίτσια. Στρυμωγμένοι στο μικρό σπίτι του παππού, εννιά ψυχές σε ένα χώρο, συντροφιά με τα βόδια που ζέσταιναν με την ανάσα τους τα μικρά δωμάτια. Όμως όλοι μαζί αγαπημένοι και ενωμένοι ξεπερνούσατε κάθε δυσκολία. Σιγά σιγά ο καθένας από εσάς πήρε το δρόμο του. Ο παππούς ευτύχισε να καμαρώσει τον καθένα σας στο δρόμο που διάλεξε.
Εσύ παπά μου, ήσουν το έκτο από τα εφτά παιδιά της οικογένειας. Έζησες μέχρι τα τριάντα σου χρόνια μια ζωή ευτυχισμένη, αρχικά μαζί με τους γονείς και τα αδέλφια σου και στη συνέχεια για ένα μόλις χρόνο με την εκλεκτή της καρδιάς σου, τη μάμα μου. Το πρώτο σύννεφο ήρθε λίγο πριν από το γάμο σας. Παντρευτήκατε κάτω από δύσκολες συνθήκες αφού λίγες μέρες πριν είχε φύγει από τη ζωή η γιαγιά μου, η μάνα της μάνας μου. Όμως μαζί αντιμετωπίσατε τον πόνο αυτό. Λίγους μήνες μετά, η ευτυχία σας κτύπησε την πόρτα χαρίζοντας σας ένα κοριτσάκι, εμένα. Δυστυχώς όμως η μοίρα ζήλεψε την ευτυχίας σας. Και δύο μόλις μήνες μετά ο χάρος κτύπησε την πόρτα μας.
Ποτέ δεν είχα τη χαρά να δω την αγαπημένη σου μορφή παπά μου. Να νιώσω το χάδι και να χωθώ στην αγκαλιά σου. Μόνο από τις φωτογραφίες σε γνώρισα. Και από τις ιστορίες που τόσο η μάνα μου και οι άλλοι συγγενείς μου εξιστορούσαν.
Όμως ξέρω ότι έκανες το καθήκον σου. Με αυτοθυσία προσπάθησες να γλυτώσεις το δικό σου πατέρα. Δεν σκέφτηκες τα νιάτα σου, τις χαρές που θα είχες με τη δική σου οικογένεια. Τα θυσίασες όλα γιατί αυτό σου επέβαλε η μεγαλοψυχία σου. Ξέρω ότι δεν ήθελες να μου στερήσεις την ευτυχία να σε έχω κοντά μου καθώς μεγάλωνα. Όμως η μοίρα είχε άλλα σχέδια. Ο Θεός επέλεξε να σε πάρει κοντά του μαζί με τον παππού μου στερώντας σε από μένα και την μάνα μου που τόσο σε αγαπούσε .
Σήμερα, 42 χρόνια μετά ήρθε επιτέλους η ώρα να αναπαυθείτε στην αγαπημένη γη που σας γέννησε. Η ταυτοποίηση των λειψάνων που ανευρέθηκαν μετά από εκταφή ομαδικού τάφου σε περιοχή κοντά στο χωριό Κοντεμένο αποτελεί τον επίλογο της τραγικής σας ιστορίας, η οποία προκάλεσε ανείπωτο πόνο όχι μόνο στην οικογένεια μας αλλά και στους φίλους και συγχωριανούς μας. Η θύμηση σας ποτέ δεν θα σβήσει από τις καρδιές μας. Αιωνία σας η μνήμη. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σας σκεπάσει. Αναπαυθείτε εν ειρήνη.
