Ασφαλώς και είναι λογικό οι εργαζόμενοι να διεκδικούν αυξήσεις, εφόσον αυτές συνδέονται με την παραγωγικότητα τους. Διότι όταν ένας εργαζόμενος παράγει περισσότερα σημαίνει ότι δικαιούται μέρος της επιπρόσθετης παραγωγής ως αύξηση στο μισθό του. Αυτό δεν δημιουργεί οικονομικό πρόβλημα στην επιχείρηση (ή στο δημόσιο) διότι η επιπρόσθετη παραγωγή των εργαζομένων μεταφράζεται σε επιπρόσθετο εισόδημα. Θα ήταν επίσης ορθό και δίκαιο οι αυξήσεις να δίδονται σε αυτούς που παράγουν περισσότερο και όχι σε όλους, κατά τρόπο ισοπεδωτικό όπως επιδιώκουν οι συντεχνίες, για να δημιουργούνται και τα κατάλληλα κίνητρα ανάμεσα στους εργαζομένους.
Τα πρόσφατα αιτήματα των εργαζομένων σε δημόσιους οργανισμούς, αυτά αφορούν στην επαναφορά των μισθών στα επίπεδα προ της κρίσης, οι εργαζόμενοι δηλαδή διεκδικούν τα «κεκτημένα» τους. Στους δημόσιους οργανισμούς το πρόβλημα δεν είναι μόνο η χαμηλή παραγωγικότητα αλλά και το γεγονός ότι το κράτος δεν διαθέτει χρήματα για το σκοπό αυτό. Τα «κεκτημένα» των εργαζομένων στο δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα τα επιβαρύνεται ο Κύπριος φορολογούμενος, ο οποίος ήδη πληρώνει βαριές φορολογίες. Η πίττα των εσόδων του κράτους δεν μεγαλώνει, άρα εάν η κυβέρνηση ικανοποιήσει τα αιτήματα των εργαζομένων, τότε θα πρέπει να μειώσει τις κοινωνικές παροχές και αναπτυξιακές δαπάνες, εκτός και αν επιβάλει επιπρόσθετες φορολογίες στους πολίτες.
Για να έχει τη δυνατότητα να παραχωρήσει αυξήσεις, η κυβέρνηση θα πρέπει να αυξήσει τα φορολογικά έσοδα της μέσω αύξησης της φορολογικής βάσης και όχι μέσω επιπρόσθετων φόρων. Αυτό μπορεί να συμβεί μέσω της ανάπτυξης της οικονομίας και της πάταξης της φοροδιαφυγής. Η οικονομία μπορεί να βρίσκεται σε πορεία ανάπτυξης και τα δημόσια οικονομικά να βελτιώνονται, αλλά το δημόσιο λειτουργεί ακόμα με έλλειμμα. Το δημόσιο ξοδεύει ακόμη περισσότερα από όσα εισπράττει και δανείζεται το υπόλοιπο από το Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τις διεθνείς αγορές.
Είναι πεποίθηση μου ότι η κυβέρνηση δεν πρέπει να παραχωρεί αυξήσεις εφόσον το δημόσιο παράγει ελλείμματα. Επιπρόσθετα, η κυβέρνηση θα πρέπει να μειώσει τις επιπρόσθετες φορολογίες που έχει επιβάλει για να αυξήσει το διαθέσιμο εισόδημα των πολιτών και των επιχειρήσεων, για να αυξηθεί η εγχώρια ζήτηση (κατανάλωση και επενδύσεις), και να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για ανάπτυξη. Αυτό δεν σημαίνει μηδενικές αυξήσεις στο δημόσιο. Αντίθετα, η κυβέρνηση θα πρέπει να ξεχωρίζει τους εργαζόμενους που παράγουν και να τους ανταμείβει ανάλογα. Δηλαδή, με τα ίδια χρήματα να επιτυγχάνεται καλύτερο αποτέλεσμα.
Μετά την έξοδο της Κύπρου από το μνημόνιο, η κατάσταση παραμένει η ίδια, όμως σε εμάς εναπόκειται να τη βελτιώσουμε. Το μνημόνιο μας βοήθησε να ισοσκελίσουμε τον κρατικό προϋπολογισμό μας, να διορθώσουμε το τραπεζικό σύστημα και να κάνουμε βασικές μεταρρυθμίσεις που θα δώσουν ώθηση στην ανάπτυξη. Για να προχωρήσουμε σε μια βιώσιμη ανάπτυξη θα πρέπει να ακολουθήσουμε το δρόμο της δημοσιονομικής πειθαρχίας και να κάνουμε τις μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η οικονομία και η κοινωνία μας.
Μάριος Μαυρίδης, οικονομολόγος, βουλευτής Κερύνειας
