ΠΑΤΕΡ ΙΩΑΝΝΗΣ ΟΡΦΑΝΟΥ
Του Σιάρπελ Ι. Φραγκίσκου
Θεέ μου, δώσ’ μου δύναμην τζιαι φώτισην ν’ αρχίσω,
κάμε, τα λόγια τα σωστά, νούσιμα τζιαι βαρετά,
να ‘βρω, για να μιλήσω.
Θαρκούμ’ εν πράμαν δύσκολον, μιάλη εν η ευθύνη,
για έτσι άθθρωπον σοφόν, εξαίρετον τζιαι ικανόν,
πίσω, κάτι, μεν μείνει…
Θα προσπαθήσω το λοιπόν, λόγια να βρω να γράψω,
τον Πάτερ Ιωάννην Ορφανού, πού ’σιεν έναν καντάριν νουν,
να σας τον περιγράψω…!
Του Ασωμάτου γέννημαν, πριν που καμπόσα χρόνια,
εβούραν μες την εκκλησιάν, για να τανίσει του παπά,
εν έπαιζεν στ’ αλώνια…
Μιάλη ’τουν η αγάπη του για την ιεροσύνην,
πάει στον Λίβανον μιτσής, τζιαι όρκον έδωκεν ευτύς ,
για την Πατεροσύνην.
Εις την Ελλάδαν άρκεψεν, τότες για να δκιαβάζει,
τζιαι ύστερις στον Λίβανον, μα ‘τουν καλός, τζι εστείλαν τον,
στην Ρώμην, να σπουδάζει…!
Χρόνια πολλά εσπούδαζεν, εδκιάβαζεν με πάθος,
για την αγάπην του Θεού, της Παναγιάς τζιαι του Χριστού,
της πίστης μας, το βάθος…
Τζιει μέσα εν που εσπούδαζεν, μ’ αλλού ήταν ο νους του,
στον τόπον που γεννήθηκεν, ποττέ του, εν αρνήθηκεν,
με ξένους, με δικούς του…
Είσιεν το μέσα του καμόν, όσον μακρυά τζι’ άν ήτουν,
να ’ρτει πίσω στον τόπον του, σύντροφος των αθθρώπων του,
έθελεν το περίτου…
Ώσπου τζι εδιορίστηκεν, παπάς εις την Καρπάσιαν,
μα ’σιεν σκουλούτζιην μέσα του, για έρευνες εμάσιετουν,
πάντα του επροσπάθαν…
Ήρτεν γεμάτος όνειρα, τζι’ όρεξην να προσφέρει,
μ’ άλλα ‘θελεν ο πλάστης μου, του πόλεμου του άτιμου,
ξεριζωμόν να φέρει…!
Τζι’ αρκέψασιν τα βάσανα, της προσφυγιάς τα βάρη,
μα, άξιος εστάθηκεν, πολλά συμπαραστάθηκεν,
τότες, του Φοραδάρη…
Οι δκυο τους επασκίζασιν, προβλήματα να λύσουν,
με τον Μαυρίδην δίπλα τους, έλλυωννεν τους η μίλλα τους,
πόσα να δουν, ν’ ακούσουν…
Με την βοήθειαν του Θεού, μα τζιαι της Παναγίας,
τα πράματα εσάσασιν, τα πλάσματα επνάσασιν,
ήρτεν η ηρεμία…
Ήτουν μεγάλον το κακόν, που ’κάμαν μας οι ξένοι,
ήρταμεν ούλλοι πρόσφυγες, λλίοι εμείναν, ήρωες,
τζιει κάτω εγκλωβισμένοι…
Δαμέ όμως εστάθηκεν , βράχος ο Παπα-Γιάννης,
εν άφηκεν να ξεχαστούν, που την καρκιάν μας να σβηστούν,
οι τόποι μας οι Άγιοι…..
Όσον ήτουν απλός παπάς, Βικάριος που’ γίνειν,
ένας ήτουν ο στόχος του, να μεν χαθεί ο τοπος του,
γιατ’ είσιεν την ευθύνην…
Εγύριζεν τες εκκλησιές, τον κόσμον παρηόραν,
έδκιαν τους θάρρος, δύναμην, να μεν νοιώθουν αδύναμοι,
στην δύσκολην την ώραν…
Τζιαι εις τα κατεχόμενα, επήαιννεν σαν μπόρεν,
δίπλα στον κόσμον να σταθεί, λόγια παρηορκάς να πει,
την πίκραν τους εθώρεν….
Η αλήθκεια, εβούρησεν πολλά, πόρτες πολλές εχτύπαν,
όποιος ήτουν κυβέρνηση, πάντα είσιεν απαίτησην,
να κλείσει κάποιαν τρύπαν…..
Πάντα με τον καλόν τρόπον, μ’ επιμονήν, γινάτιν,
έβαλλεν τα αιτήματα, να λύσει τα προβλήματα,
έμπαιννεν τους στ’ αμμάτιν…..
Άθθρωπος συνεργάσιμος, με ούλλους εμιλούσεν,
λόγια καλά τζιαι νούσιμα, σοφά, μα τζι’ αθθρωπίσιμα,
πάντα του ελαλούσεν…..
Μ’ όποιον ήταν εκπρόσωπος, μέσα εις την Βουλήν μας,
μαζίν επροσπαθούσασιν, ούλλους καλοκρατούσασιν,
να σώσουν την φυλήν μας….
Εδίδαξεν χρόνια πολλά, πάνω στην Terra Santa,
τζι’ όσοι ήταν στην έδραν του, τζι’ ερέξαν που τα σιέρκα του,
θα τον θυμούνται πάντα…..
Έφκαλεν άξιους μαθητές, πολλά επροχωρήσαν,
τον έναν τόσον ικανόν, που της Ενέργειας Υπουργόν,
μάλιστα, διορίσαν……
Στους νέους τζιαι εις τα μωρά, είσιεν αδυναμίαν,
έδκιαν τους πάντα συμβουλήν, γιατί εν πολλοί οι πειρασμοί,
μέσα στην κοινωνίαν…..
Στον δρόμον πάντα του Χριστού, πρέπει να περπατούσιν,
να ’χουν τον νουν τους μανιχά, τζιαι ο Θεός θα βοηθά,
χαΐριν για να δούσιν….
Ήταν ο άγρυπνος φρουρός, κάτω, στην πύλην Πάφου,
για ούλλους εν που νοιάζετουν, ποττέ εν εσιουρκάζετουν,
τίποτες, να μεν πάθουν….
Στην Παναγιάν προσεύχετουν, πάντα την παρακάλεν,
σαν είσιεν τζιείνη τον Χριστόν, ούλον τον κόσμον τον πιστόν,
να νοιάζεται, της λάλεν….
Με ούλλα τα προβλήματα, τα ζόρκα που τραβούσεν,
πάντα του αγωνίζετουν, το πάθος δεν λυγίζετουν,
το ποίμνιον εθωρούσεν….!
Τόσα πολλά που τράβησεν, καθένας μας το ξέρει,
πάντα για την ενότηταν, μέσα εις την κοινότηταν,
εμάσιετουν να φέρει….
Μα, όσα τζι αν του ‘ππέσασιν, μες τα δικά του πάθη,
εξύχαννεν τον πόνον του, τα πάντα για τον τόπον του,
ερώταν για να μάθει…
Τζιαι μέσα στην αρρώσκειαν του, κατάτζιοιτος που ήτουν,
η πίστη του προς τον Θεόν, η έννοια για τον άθθρωπον,
δυνάμωννεν περίτου…
Άθθρωπος πράος, συνετός, πο’ ννοιωθεν την ευθύνην,
άξιος χωρεπίσκοπος, κόμα τζι’ Αρχιεπίσκοπος,
εμπόρηεν να γίνει….!
Σοφές οι ομιλίες του, τζι’ οι πράξεις του ακόμα,
θαρκούμαι εν να πολεμά, ακόμα, έστω τζιαι τωρά,
που έμπειν μες στο χώμα….!!
Χαίρε θεοφιλέστατε, φίλε, Πάτερ-Γιαννάκη,
πολλά ευκαριστούμεν σε, γιατί, αθθρώπους σαν τζι εσέν,
έχουμεν τους ανάγκη…..!
Εφτώσιυνεν η Μαρωνιά, έχασεν έναν στύλλον,
έναν παπάν αγέρωχον, τζιαι άθθρωπον υπέροχον,
καθένας, έναν φίλον…
Καλόν ταξίδιν, Πάτερ μου, τζι ο Πλάστης καρτερά σε,
γιατί ‘σουν άθθρωπος καλός, για τούτον, να ‘σαι σίουρος,
κοντά Του, πάντα θα ‘σαι…
Άγια-Μαρίνα, Ασώματος, Καρπάσια, Κορματζιήτης,
να ξέρεις αγαπούμεν σε, ούλλοι μας εκτιμούμεν σε,
σαν γνήσιος ΜΑΡΩΝΙΤΗΣ!!!
Αφιερωμένο στον αγαπητό, θεοφιλέστατο Χωρεπίσκοπο Μαρωνιτών, και Αποστολικό Πρωτονοτάριο, πάτερ Ιωάννη Ορφανού, σε ένδειξη εκτίμησης, σεβασμού και ευχαριστίας, για την ανεκτίμητη προσφορά του στην Εκκλησία, την Κοινότητα και την Πατρίδα. Ας είναι αιωνία, η μνήμη του…
Σιάρπελ Ι. Φραγκίσκου
25/06/2024