Του Σιάρπελ Ι. Φραγκίσκου
Αν με ρωτούσαν να τους πω, που το ‘ναν ως το δέκα,
ήτουν να βάλω εκατό, τζιαι εν φοούμαι να το πω,
στην κάθε μιαν γυναίκα…
Ότι τζι αν πεις αξίζει τους, γιατί το δικαιούνται,
παντού φτάνει η χάρη τους, τζιαι έχουν το καμάρι τους,
μουντάρουν, εν φοούνται…
Σύζυγος, μάνα, σύντροφος, φίλη τζιαι ότι θέλεις,
νοικοτζιυρά, υπάλληλος, ο ρόλος εν παράλληλος,
παντού, τζιαι να το ξέρεις…
Μες την ζωήν μας έρκουνται, τζι εν όπως το λαχείον,
μοιράζουνται τα βάρη μας, γένουνται το στυλλάρι μας,
πρώτον ένει βραβείον…
Κάμνουσιν οικογένειαν, γεννούν τζιαι αναγιώννουν,
μωρά, τζιαι μεγαλώννουν τα, μ’ αγάπην, καμαρώννουν τα,
οι έγνοιες εν τελειώννουν…
Μαείρεμμαν, καθάρισμαν, στρώσιμον τζιαι τα πιάτα,
ξεσκόνισμαν, σιέρωμαν, που νύχταν ως ξημέρωμαν,
ωράρια γεμάτα…
Τζιαι τούτα ούλλα εν κανούν, δουλεύκουν τζιαι που πάνω,
γιατί εν δύσκολοι τζιαιροί, καθένας τζιείνον που μπορεί,
τζι ακόμα παραπάνω…
Μα, πάλε βρίσκουν δύναμην, πάντα χαμογελούσιν,
όσον τζι αν βασανίζουντε, ποττέ τους εν λυίζουντε,
τζιαι εν τα ξαπολούσιν…
Τζιαι η αλήθκεια μια ένει, τζιαι πρέπει να την πούμεν,
δίχα τους εν αντέχουμεν, δίπλα μας να τες έχουμεν,
τζιαι να τες αγαπούμεν…
Με σέβος τζιαι υπομονήν, πάντα να τες θωρούμεν,
μάλαμαν ένει, θησαυρός, της κοινωνίας ο αφρός,
να τες καλοκρατούμεν…
Τζιαι, εν το θέλει μ’ ο Θεός, κανένας μεν τολμήσει,
γεναίκαν πάνω στουντην γην, ποττέ μες τούτην την ζωήν,
να την κακοφανίσει…
Πίσω που κάθε άθθρωπον, που εν πετυχεμένος,
κάποια γεναίκα στέκεται, να του συμπαραστέκεται,
να νιώθει ευλοημένος…
Γεναίκα εν η μάνα μας, γεναίκα η αρφή μας,
η σύντροφος μας στην ζωή, τζι αν είμαστεν τζιαι τυχεροί,
η κόρη, το παιδί μας…
Ευτυχισμένος ο άθθρωπος, που έσιει την υγεία,
τζιαι μιαν γεναίκαν άξιαν, δίπλα του, στήριγμαν του ναν,
εν μιάλη ευλογία…!!!
Σιάρπελ Ι. Φραγκίσκου
