ΕΛΕΟΣ….!!!
Του Σιάρπελ Ι. Φραγκίσκου
Είπα, κανεί, ξαπόλα τους, μα, πόσον πκιον ν’ αντέξω,
να βλέπω να τιμάζουντε, να δέρνουντε, να σφάζουντε,
τζι εγιώ, να’ μαι αππέξω…
Μιλούν, γράφουν, ποτζιεί-ποδά, φκάλλουν ανακοινώσεις,
πόλα-σέλα φωνάζουσιν, ούλλον τζιαι ξητιμάζουσιν…
εν θάνατος με δόσεις…
Τώρα, πκοιος έσιει δίκαιον, κανένας εν ηξέρει,
καθένας που την πάνταν του, έτσι πιστεύκει πάντα του,
τζιαι όπως του συφφέρει…
Κανεί σιόρ, βαώστε το, τζι εγίναμεν ρεζίλιν,
μα, εν εβαρεθήκετε, εσσιυλλοφαηθήκετε…
αρρώσκεια εν που ’γίνην…
Κάμνουν χάζιν, τζιαι σιαίρουντε, τζιείνοι που τα δκιαβάζουν,
με τούτα ούλλα που θωρούν, τζιαι πας την ράσιην μας γελούν,
τα χάλια μας θαυμάζουν…
Ουσσούτε, δώστε νεπαμόν, αφήστε να ποκάτσουν,
βρεθείτε, κουβενκιάστε τα, έναν προς ένα πκιάστε τα,
τα πράματα, ν’ αλλάξουν…
Φτύννουμεν πας τα γέννια μας, ζημιά ένει δική μας,
εν μας κανεί που ‘μαστεν λλίοι, τζιαι νουσ’ τ’ άλλου μασιαίριν μπήει,
ώσπου να φκει ψυσιή μας…
Είπα το πολλές φορές, λαλώ το κάθε ώρα,
όσα ‘ν εκάμαν πκιο παλιά, ο πόλεμος τζι η προσφυγιά,
εν να μας έρτει τώρα…
Τζιαμαί που τον αντέξαμεν, της προσφυγιάς τον πόνον,
την πίκραν του εγκλωβισμού, τζιαι πας το σιείλος του γκρεμμού,
ήρταμεν, τζι όϊ μόνον,
πάλε, τον τρόπον ήβραμεν, στα πόδκια να σταθούμεν,
την μάχην μας εδώσαμεν, στο τέλος εξορτώσαμεν,
γερά, να κρατηθούμεν…
Τωρά, ίνταν που κάμνουμεν, ούλλοι μες το συνάφιν…?
Με τα μυαλά που έχουμεν, νουσ’ τ’ άλλου κατατρέχουμεν,
να πάσιν ούλλα στράφιν..?
Αντί να βρούμεν τα καλά, τζιείνα που μας ενώννουν,
πάνω τους να πατήσουμεν, το μέλλον μας να χτίσουμεν,
τζιαι να μας καμαρώννουν,
πετσίν τραβά ένας ποδά, τζι άλλος ποτζιεί τομάριν,
τζιαι δως του καυκατίζουμεν, τίποτ’ εν σαϊτίζουμεν,
τζι έχουμεν το καμάριν…
Στραβάραν μες τα μμάδκια μας, εχάσαμεν την στράταν,
το μίσος, τα συφφέροντα, ποττέ εν ήτουν πρέποντα,
τζιείνου που τα εκράταν…
Μες τούντον τόπον είμαστεν, μια δράκα που αθθρώπους,
τζιαι πως τα καταφέρνουμεν, μερονυχτίς να σπέρνουμεν,
ζιζάνια τους τόπους,
τζιαι τζιει, που νάκκον στρώννουμεν, τζιαι βρίσκουμεν τον νου μας,
βρίσκουμεν τρόπον, μονομιάς, να μπει η έννοια τζι ο πελάς,
έσσω του καθενού μας…
Το πως τα καταφέρνουσιν, εν μιάλη ιστορία,
κάθε φοράν, εν θαυμαστόν, να νεκατώννουν το χωρκόν,
εν έχουν ησυχία…
Μα, εν το καταλάβουμεν, εν το χωρεί ο νους μας,
μόνον ζημιάν που φέρνουμεν, τζιαι την διχόνοιαν σπέρνουμεν,
μέσα στους χωρκανούς μας…
Τζιαι δως του, βίρα μασιαιρκές, κουβέντες, είπα τζι είπες,
αλύπητα, παντού φακκούν, τζιαι πας την ράσιην του χωρκού,
μπήουν, τζι αννοίουν τρύπες…
Θεέ μου, στείλ’ την χάρην Σου, έμπα στο κάθε σπίτι,
οι τσακωμοί να πάψουσιν…. λαμπάδες θα σου άψουσιν,
ούλλοι, στον Κορματζιήτη…
Κάμε ‘ναν θαύμαν Πλάστη μου, ο κόσμος περιμένει,
κάμε, αλήθκεια να γενεί, να μερωθούν οι χωρκανοί,
να ένουν ενωμένοι…
Για το καλόν τούντου χωρκού, που ‘τράβησεν καμπόσα,
κάμε τους να μερώσουσιν, τα σιέρκα τους να δώσουσιν,
που τους ενώνουν τόσα…
Λαλούμεν ότι το χωρκόν, ούλλοι μας αγαπούμεν,
μα, ας το αποδείξουμεν, τα σιέρκα μας να σφίξουμεν,
χαΐριν αν θα δούμεν…!!!
Σιάρπελ Ι. Φραγκίσκου
09/08/2023
