Εορτή της Μεταμορφώσεως του Ιησού
Ομιλία του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Μαρωνιτών Κύπρου κ.κ. Σελίμ Ζαν Σφέιρ
(Ματθαίος 17, 1 – 9)
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές εν Χριστώ,
Το Ευαγγέλιο του Ματθαίου τοποθετεί αυτή τη σκηνή σε μια ευαίσθητη στιγμή για τους αποστόλους, επειδή, λίγο νωρίτερα, ο Ιησούς τους είχε πει ξεκάθαρα ότι «έπρεπε να φύγει για την Ιερουσαλήμ, να υποστεί πολλά από τους πρεσβύτερους, τους αρχιερείς και τους γραμματείς, να θανατωθεί και την τρίτη ημέρα να αναστηθεί.» (Ματ. 16:21) Τους είχε επίσης ομολογήσει ευθέως: «Αν κάποιος θέλει να με ακολουθήσει, πρέπει να απαρνηθεί τον εαυτό του, να σηκώσει το σταυρό του και να με ακολουθήσει.
Γιατί όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του, θα τη χάσει, αλλά όποιος χάσει τη ζωή του για χάρη μου, θα τη βρει.» (Ματ. 16:24-25). Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί οι μαθητές ήταν αμήχανοι και φοβισμένοι μπροστά σε τόσο σοβαρές προειδοποιήσεις.
Έτσι τώρα ο Ιησούς ήθελε να τροφοδοτήσει την ελπίδα τους δείχνοντας τη δόξα Του μπροστά στον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη. Ανέβηκε σε ένα ψηλό βουνό, περιτριγυρισμένος από τρεις από τους μαθητές Του, όπως ακριβώς έκανε ο Μωυσής όταν ανέβηκε στο όρος Σινά, συνοδευόμενος από τον Ααρών, τον Ναδάβ και τον Αβιού, ακολουθούμενος από τους πρεσβύτερους του λαού (Εξ. 24:9). Αυτούς τους τρεις αποστόλους επέλεξε ο Ιησούς να Τον συνοδεύσουν πιο κοντά στη Γεθσημανή, ενώ οι υπόλοιποι έμειναν πιο μακριά από τον τόπο όπου ο Ιησούς προσευχόταν με αγωνία (Μαρκ. 14:33). Πρόκειται για σκηνές στις οποίες η χαρούμενη λαμπρότητα έρχεται σε αντίθεση με τον πόνο του Πέτρου, του Ιακώβου και του Ιωάννη, οι οποίοι Τον περιβάλλουν. Τούτου λεχθέντος, τα δύο είναι άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους. Δεν υπάρχει δόξα χωρίς σταυρό.
Ο Μωυσής και ο Ηλίας, οι οποίοι είχαν ατενίσει τη δόξα του Θεού και είχαν λάβει την αποκάλυψή Του στο όρος Χωρήβ ή Σινά (πρβλ. Εξ 24:15-16 και Α΄ Βασιλέων 19:8), βρίσκονται τώρα με τον Ιησού σε εκείνο το ψηλό βουνό, όπου «μεταμορφώθηκε μπροστά τους- το πρόσωπό Του έγινε λαμπρό σαν τον ήλιο, και τα ιμάτιά Του λευκά σαν φως» (εδ. 2). Από τότε, ατενίζουν τη δόξα και μιλούν με Εκείνον που ήταν η προσωπική αποκάλυψη του Θεού.
Ο Πέτρος, ο οποίος δεν μπορούσε να μην εκφράσει τη χαρά του, φώναξε: «Κύριε, είναι καλό που είμαστε εδώ! Αν θέλεις, θα στήσω τρεις σκηνές εδώ, μία για σένα, μία για τον Μωυσή και μία για τον Ηλία.» (v. 4). Το αίτημά του εκφράζει την επιθυμία κάθε ανθρώπινης καρδιάς να παραμείνει για πάντα στη χαρούμενη ενατένιση της δόξας του Θεού. Πράγματι, έχουμε κληθεί σε αυτή τη μακαριότητα. Με αυτά τα συναισθήματα ο Άγιος Josemaria, προσευχόμενος δυνατά, αναφώνησε: «Ιησού: να σε δω, να σου μιλήσω! Να μένω έτσι να σε ατενίζω, μέσα στην άβυσσο της απεραντοσύνης της ομορφιάς Σου, χωρίς αυτή η ενατένιση να παύει ποτέ, ποτέ! Χριστέ μου, ας Σε δω και ας πληγωθώ από την αγάπη για Σένα!»
Από το σύννεφο του φωτός που τους σκεπάζει, ακούμε λόγια γεμάτα νόημα: «Αυτός είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, στον οποίο είμαι ευχαριστημένος- ακούστε τον» (εδ. 5). Η έκφραση «ο αγαπημένος μου Υιός» απηχεί αυτήν που ο Θεός απευθύνει στον Αβραάμ, ζητώντας του να θυσιάσει τον γιο του Ισαάκ: πάρε τον «αγαπημένο σου γιο» (Γεν. 22:2). Υπάρχει επομένως ένας παραλληλισμός μεταξύ της δραματικής σκηνής στη Γένεση, στην οποία ο Αβραάμ είναι έτοιμος να θυσιάσει τον Ισαάκ, ο οποίος τον συνοδεύει χωρίς αντίσταση, και του δράματος που θα ολοκληρωθεί στον Γολγοθά, όπου ο Θεός Πατέρας προσφέρει τον Υιό Του ως θυσία που αναλαμβάνει οικειοθελώς για τη λύτρωση του ανθρώπινου γένους.
Στην πραγματικότητα, σε αυτή τη σκηνή της Μεταμόρφωσης, η Εκκλησία αντιλαμβάνεται την προετοιμασία των αποστόλων να υπομείνουν το σκάνδαλο του Σταυρού. Επιπλέον, όταν ο Θεός προσθέτει «ακούστε τον», θυμίζει επίσης τα λόγια που είπε στον Μωυσή στο Δευτερονόμιο: «Ανάμεσά σου, ανάμεσα στους αδελφούς σου, ο Κύριος ο Θεός σου θα αναστήσει έναν προφήτη σαν εμένα, και θα τον ακούσεις.» (Δευτ. 18:15). Ο Ιησούς, ο οποίος είναι ο Υιός που ο Θεός Πατέρας Του παραδίδει στον θάνατο, είναι ταυτόχρονα ο προφήτης που, όπως ο Μωυσής, πρέπει να Τον ακούσουμε.
«Θα ήθελα να αντλήσω δύο σημαντικά στοιχεία από αυτό το επεισόδιο της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος», λέει ο Πάπας Φραγκίσκος, «και να τα συνοψίσω σε δύο λέξεις: η ανάβαση και η κάθοδος. Χρειαζόμαστε ένα απομονωμένο μέρος, για να ανέβουμε στο βουνό σε ένα χώρο σιωπής, για να βρούμε τον εαυτό μας και να αντιληφθούμε καλύτερα τη φωνή του Κυρίου. Αυτό είναι που κάνουμε στην προσευχή. Αλλά δεν μπορούμε να μείνουμε εκεί. Η συνάντηση με τον Θεό στην προσευχή μας ωθεί να κατέβουμε από το βουνό, να επιστρέψουμε στα πεδινά, όπου βρίσκουμε τόσους πολλούς αδελφούς και αδελφές που πλήττονται από την κούραση, την ασθένεια, την αδικία, την άγνοια και την υλική και πνευματική φτώχεια. Στους αδελφούς και τις αδελφές μας που περνούν δοκιμασίες καλούμαστε να φέρουμε τους καρπούς της εμπειρίας μας με τον Θεό, να μοιραστούμε μαζί τους τη χάρη που λάβαμε.» Αμήν.
- Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου
