Friday, March 29, 2024

ΠΡΟΣΦΟΡΑ/ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑ….

ΠΡΟΣΦΟΡΑ/ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑ….

Του Σιάρπελ Ι. Φραγκισκου

Η κοινωνία σήμμερα, εγίνην άνω-κάτω,
εχαλαρώσαν οι θεσμοί, αλλάξαν οι προορισμοί,
πάει να πκιάσει πάτο…

Καθένας πκιον την πάνταν του, θωρεί, τζι εν τον ινοιάζει,
οι δίπλα ‘ν βασανίζουνται, πονούσιν τζιαι ζορίζουνται,
τζιαι κλαιν που το μαράζι…

Μα, εσύ που το ‘σιεις μέσα σου, μάθε το να το ξέρεις,
παντού να νεκατώννεσαι, ποδά-ποτζιεί να χώννεσαι,
θέλεις το, να προσφέρεις…

Αρέσκει σου να βοηθάς, όπκοιον σου το ζητήσει,
τζιείνον που δυσκολεύκεται, τζιαι μόνος του μπερτεύκεται,
μαζίν να ’βρετε λύση…

Για τους αθθρώπους π’ αγαπάς, μέσα εις την ζωήν σου,
γένεσαι χώμαν καθ’ αυτόν, κόμα, τζι αν ήτουν μπορετόν,
διάς τζιαι την ψυσιήν σου…

Σιαίρεσαι άμμα σιαίρουνται, πονείς άμμα πονούσιν,
για να προσφέρεις λαχταράς, διάς, δίχα να καρτεράς,
ευκαριστώ, να πουσιν…

Κάμνεις το, γιατί θέλεις το, γιατί το νοιώθεις χρέος,
κόντρα σ’ ούλλα τα πείσματα, τζι εν θέλεις πισκαλίσματα,
ιμίςς, είσαι σπουδαίος…

Γιατί έσιεις το στο γαίμαν σου, το αίσθημαν ευθύνης,
ούλλους εν που τους νοιάζεσαι, τες έννοιες τους μοιράζεσαι,
προβλήματα, να λύννεις…

Στην πάνταν ‘φήννεις, μονομιάς , κάθε δικήν σου σκέψην,
δίπλα τους για να στέκεσαι, να τους συμπαραστέκεσαι,
γροικάς, κάθε τους λέξην…
Εις στο πλευρόν τους βρέθεσαι, με λόγια τζιαι με πράξεις,
κάμνεις το παν, για λλόου τους, τζι εν καρτεράς που λλόου τους
τίποτες, να εισπράξεις…

Πκιον, τα δικά τους θέματα, γένουντε τζιαι δικά σου,
μαζίν τους πάσκεις τζιαι πονείς, γυρεύκεις άκρην για να βρεις,
τα ζόρκα, να περάσουν…

Θωρείς τους μαραζώννουσιν, σσιυφτοί εν που σε θωρούσιν,
τσιλλούν τους τα προβλήματα, χωρίς να φταιν, εν θύματα,
δεν ξέρουν, τι να πούσιν…

Σε κάθε τους περίστασην, πρέπει εσού να δείξεις,
πολλήν, περίτου δύναμη, σαν νοιώθουσιν αδύναμοι,
γερά, να τους στηρίξεις…

Δίπλα τους να σε νοιώσουσιν, πως, ότι τζιαι να γίνει,
ποττέ ‘ν θα μείνουν μόνοι τους, θα μοιραστούν οι πόνοι τους,
να πνάσουσιν, τζιαι τζιείνοι…

Τζιαι τότες μόνον ηρεμάς, τζιαι φεύκει σου το άγχος,
πνάζ’ η ψυσιή σου, ειδικά, που ‘γίνειν τούτον, τελικά,
που τους εστάθης βράχος…

Τζιαι τούτη εν η πκιερωμή, ξέρε, η πιο μεγάλη,
να βλέπεις με συγκίνησην, την κάθε μιαν σου κίνησην,
τζιαι κάμνε την χαλάλι…

Πως, όσα τζιαι να έκαμες, τζιαι βούριστρα τζιαι κόπον,
τζι η έννοια που ‘σιες ειδικά, άμμαν θωρείς πως τελικά,
ότι επκιάσαν τόπον…

Που, όσα τζι αν ετράβησες, το ζόριν το μεγάλον,
η σημασία μια ένει, ο κόπος τίποτ’ εν ένει,
μπρος στην χαράν των άλλων…

Να βλέπεις που τα μμάδκια τους, γέλιον, χαρά να τρέσιει,
τα σιείλη να χαμογελούν, να ξέρεις ότι εν πονούν,
τόσην αξίαν έσιει…

Το μόνον που ζητάς εσού, τζι εντζιαι στοιχίζει γρόσιν,
εν νάκκον την εχτίμησην, να δείχνει, πως στην θύμησην,
έχουν σε, τσας, την τόσην…

Σιάρπελ Ι. Φραγκίσκου

RELATED ARTICLES
- Advertisment -

Most Popular

Recent Comments