ΚΟΡΜΑΤΖΙΗΤΗΣ…/…ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ
Του Σιάρπελ Ι. Φραγκίσκου
Εν να το πω το ήμαρτον, τζι ότι θέλουν ας πούσιν,
για του χωρκού μας τες πολλές, τες χάρες τζιαι τες ομορκιές,
έχουσιν να λαλούσιν…
Όσοι εν που ερέξασιν, τζι ήπκιασιν το νερόν του,
τζι εφάαν που τα πορικά, της γης του, ούλλα, που γιωρκά,
εμείναν στο μυαλόν τους…
Ο Κορματζιήτης, θα το πω, αλλά ξανά, τζιαι πάλε,
ένει η γη της Χαναάν, τζι όσοι στα σπίδκια του εφάν,
μάννα ένει, τζιαι βάλε…
Τζιαι πε μου, τι θα πρωτοπείς, που τα πολλά καλά του,
που ο Πλάστης μου τον προίτζιησεν, τζι ο χρόνος, εν τον νίτζιησεν,
μάσσιαλλα, τζι άφτονα του…
Ο κάμπος του πο’ ν πράσινον, χαλίν μες τον σιειμώναν,
τζιαι θάλασσα π’ απλώννεται, τζι ολόχρυση, σιονώννεται,
το θέρος, στον λιμνιώναν..?
Τα δέντρα του, που στέκουσιν, φρουροί μες τα χωράφκια,
ελιές, σσιοιννιές τζιαι τερατσιές, συτζιές, ροδκιές, πορτοκαλιές,
κόμα, τζιαι τα αγκάθκια..?
Ολόχρονα στολίζουσιν, τους κάμπους, τα περβόλια,
λυίζουντε τζιαι σιερετούν, βαθκειά ριζώννουν τζιαι κρατούν,
αγέρωχα, συμβόλια…
Φκιόρα βλαστούν ποτζιεί-ποδά, στολίδκια πας το χώμαν,
τραντάφυλλα, γαρούφαλλα, τουλίπες, κρίνα, μάσσιαλλα,
μόστραν διούν, τζιαι χρώμαν…
Τα χόρτα πο’ ν λογιών-λογιών, αγρέλια, μανιτάρκα,
λαοί, περτίτζια, τζι ότι πεις, χτηνά, πουλιά, λοής-λοής,
τζιαι μερωμένα, τζι άρκα…
Για μέλιν που τες μέλισσες, που τα τεράτσια μέλι,
λάδιν του τόπου, το καλόν, χαλλούμιν φρέσκον τζιαι ξερόν,
πκοιος έφαν, τζι εν τα θέλει…?
Οι θάλασσες, γυρόν-γυρόν, γλυτζιά τον αγκαλιάζουν,
τζιαι στες χρυσές του αμμουδκιές, το τζιύμμαν φκάλλει τραουδκιές,
κορμίν τζιαι πνεύμαν, πνάζουν…
Πο’ ούλλα έσιει τα καλά, τίποτες εν του λείπει,
τζι εμείς τον καμαρώννουμεν, περήφανα κορτώννουμεν,
τζιει κα’ στον Κορματζιήτη…
Τζιαι ναι, εν κάτι π’ άκουσα, τζι εν να το μολοήσω,
ο Πλάστης τον παράδεισον, πριν να τον κάμει, στο χωρκόν,
ήρτεν τζι εστράφην πίσω….
Τον Κορματζιήτην είδεν τον, τζι αζούλεψεν λαλούσιν,
τζι έκαμεν τον παράδεισον, τζιαι ούλλα τ’ άλλα τάπισων,
άφηκεν να κλουθούσιν…
Τον Κορματζιήτην είσιεν τον, το δείγμαν του θαρκούμαι,
πριν κάμει τον παράδεισον, τζι εμάς, σφιχτά με άλυσον,
έδεισεν, μεν χαθούμε…
Να μείνουμεν μες τούντην γην, να ζήσουμεν αιώνια,
δαμέ, να την κρατήσουμεν, να με την ξαπολύσουμεν,
όσα περάσουν χρόνια…
Τζι εν χρέος μας, τζιαι προσταγή, που πάππουν, ως προπάππουν,
της γης, τούντον παράδεισον, να μεν αφήσουμεν λειψόν,
εις τες γεννιές πο’ ν να ‘ρτουν…
Σιάρπελ Ι. Φραγκίσκου
