ΘΕΕ ΜΟΥ, ΤΖΙΑΙ ΣΥΧΧΩΡΑ ΜΟΥ…!
Του Σιάρπελ Ι.Φραγκίσκου
Έκαμνα του, Του Πλάστη μου, παράπονον μεγάλο,
πως, ήτουν κρίμαν τζι άδικο, τζιουνούρκα πο ‘ν είχα τζι εγιώ,
παπούτσια για να βάλω…
Τζιαι έκλαια χωρίς παμόν, είπα τζιαι ξαναείπα,
τζιαι σαν παρπάτουν, σσιάστηκα, έναν μιτσήν, τζι επκιάστηκα…
τα πόδκια ‘ν που του λείπαν…
Πας το καρότσιν κάθετουν, τζιύλαν το με τα σιέρκα,
τζι ήτουν με το χαμόγελον, τζι’ έννιωσα ευτύς μα τον Θεόν,
πως μπήαν μου μασιαίρκα…
Βουρώ κοντά του, φτάννω τον, αρκεύκω τζιαι μιλώ του,
ρωτώ τον, θέλεις τάνιμαν, αφού θωρώ παρπάτημαν,
εν ημπορείς, λαλώ του…
Λαλεί μου, μια χαρά είμαι, πολλά ευκαριστώ σε,
που έκαμες την κίνησην… μα, μεν ινιώθεις λύπησην,
θερμοπαρακαλώ σε…
Έτσι σκοπόν, εν τον είχα, λαλώ του, μεν φοάσαι,
μα, μόνον μιαν ερώτηση, ίντα ΄παθες, πε μου, εσύ,
έτσι τωρά για να ‘σαι..?
Λαλεί μου, θέλημαν Θεού, ήτουν για να ‘ρτω έτσι,
που γέννησεν η μάνα μου, λάθος, γιατροί εκαμαν μου,
τζι έμεινα στο καρότσι…
Απού την άλλην γύρισα, τζιαι έπκιασα το κλάμαν,
ετρέχασιν τα μμάδκια μου, τρέμαν τα φυλλοκάρκια μου,
που είδα έτσι πράμαν…
Τζιαι έννιωσα ν’ αντρέπουμαι, έθελα να φωνάξω,
σαν ήμουν με την φόρα μου, Θεέ μου τζιαι συχχώρα μου,
εν θα το ξαναπράξω…
Ίντα ‘παθα τζιαι κλαίουμαι, μα, εν θωρώ γυρόν μου,
βάσανα που ’σιει ο άθθρωπος, ταλαιπωρούνται, πως τζιαι πως,
σσια κάμνω τον σταυρόν μου…
Να μεν ξορτώσω αλλά ξανά, γιατί εν αδικία,
να κλαίω για το τίποτε, τζιαι ξέρω οπωσδήποτε,
εν μιάλη αμαρτία…
Να έχω ευκαρίστησην, για τούτα ούλλα πο’ χω,
άθθρωπος μόνον να γενώ, καλλύττερος ώσπου γερνώ,
τούτον, να βάλω στόχο…
Θεέ μου τζιαι συχχώρα μου, πε μου, γιατί να κλαίω,
αφο’ χω την υγείαν μου… καλή μου Παναγία μου,
ξύπνα με, άμμα φταίω…
Εν έχω το δικαίωμαν, να σου παραπονιούμαι,
για κάτι μιτσιοπράματα, θέλουν τζιαι άλλα πλάσματα,
το σσιέπος σου, θαρκούμαι…
Ευκαριστώ σε Πλάστη μου, που ‘μαι καλά τζιαι στέκω,
στα δκυο μου πόδκια δυνατός, έχω τα σιέρκα μ’ ευτυχώς,
τζιαι μπόρω τζιαι δουλεύκω…
Αλίμονο του άθθρωπου, πο’ ν άτυχος της ζήσης,
τζιείνου, κοντά του στάθου του, δως του παμόν, τζιαι άκου του,
τζιαι να τον βοηθήσεις…
Εμέναν μεν μου βάλλεις φτιν, που κλαίω δίχα βάσην,
τζιαι όσα έχω εν κανούν… μα ‘σιει αθθρώπους που πονούν,
τζιαι δεν έχουν να φάσιν…
Μεν με αφήσεις, πκιον ξανά, για έτσι λόον να κλάψω,
μα, κάμε με να κλαίουμαι, μόνον άμμα να σιαίρουμαι,
τζιερίν, εν να σου άψω…
Ποττέ μου πκιον, ώσπου ‘ν να ζζιώ, έθθεν να κάμω κούτζια,
δαμέ, θα ΄μαι απόλυτος, θα παρπατώ ξυπόλητος,
τζι ας μεν έχω παπούτσια…!!!
Σιάρπελ Ι. Φραγκίσκου
