Η ΠΑΤΣΙΑ… Η ΞΙΤΙΜΑΣΙΑ…! Του Σιάρπελ Ι. Φραγκίσκου
Μες την ζωήν σου πομονήν, να ‘σιεις πάντα καμπόση,
τα λόγια τζιείνα πο ‘ν να πεις, να τα ζυάζεις δκυο τζιαι τρεις,
πριχού το μετανοιώσεις…
Τες παραπάνω τες φορές, τα νεύρα που μας πκιάννουν,
ξέρω, εν τα ελέγχουμεν, φωνάζουμεν, τιμάζουμεν,
μόνον ζημιάν, που κάμνουν…
Αλλού φκαίννει το άχτιν μας, τζιαμαί που εν μας φταίσιν,
ομπρός μας που βρεθήκασιν, τζιαι λέξην εν μας είπασιν,
πονούν, τζι ας μεν το λέσιν…
Γι’ αυτόν μέτρα τα λόγια σου, το στόμαν σου π’ αννοίεις,
πάνω στα νεύρα της στιγμής, τζιαι πε τα τζιείνα πο ‘ν να πεις,
μα ‘γλεπε, κάπκοιους πνίεις…
Μέτρα καλά τα λόγια σου, κόμα τζιαι δίτζιον να ‘σιεις,
κουμάνταρε την γλώσσαν σου, τζι αν αφορμήν εδώσαν σου,
δε τι θα πεις, να πνάσεις…
Κάλλιον κλείσε το στόμαν σου, που ‘σαι νευριασμένος,
κρύψε, μεν πεις τον λόον σου, τζιαι κράτα τον για λλόου σου,
τζι εν να ‘σαι κερτισμένος..
Γι’ αυτόν, πάντα σου πρόσεχε, γιατί, όπως τζιαι να ‘σιει,
κάθε κουβέντα βαρετή, σε τζιείνον, που ‘ν να την δεχτεί,
κάθεται στο στομάσιη…
Καλλύττερα το σιέριν σου, γύρισ’ το, δωσ’ του πάτσον,
τζι εν να πονήσει μιαν φορά, μα ‘ν να ξυάσει γλήορα,
τζι ας αγκριστεί τζιαι νάκκον…
Οι λας λαλούν, τζι έτσι ένει, πως η πατσιά γιανίσκει,
τζιαι εν να φύει κάπκοιαν στιγμή, μα, ξέρε το, η γέριμη,
ξιτιμασιά, μεινίσκει…
Μ’ όπκοιον τζι αν λοομάσιεσαι, είτε δικοί, για ξένοι,
με την κουβένταν πο ‘ν να πεις, σαν να ‘ν μασιαίριν που του μπείεις,
πληγή μεγάλη ένει…
Εν τάτσα πο ‘ν ισβήννεται, εν πόνος που ριζώννει,
μές την καρκιάν καρφώννεται, μεινίσκει τζιαι νεγιώννεται,
τρώει τζι ανακατώννει…
Την ιστορίαν αθθυμού, της συμβουλής του γέρου,
που ‘πεν της νύχτας τον θυμόν, άφηστον, να ‘ρτει το πωρνόν,
σύρε τον τζιείττεμερου…
Τζιαι εν κουβέντα πο’ ν σοφή, οι πρωτινοί που είπαν,
ότι, ο λόος ο γλυτζιής, γήτεμαν ένει της κουφής…
…φκάλλει την που την τρύπαν…!!!
Σιάρπελ Ι. Φραγκίσκου
