ΜΙΤΑ ΣΟΥ, ΤΙ ΘΑ ΠΑΡΕΙΣ..?
Του Σιάρπελ Ι. Φραγκίσκου
Μες στην ζωήν σου άθθρωπε, όσα χρόνια τζι αν πάεις,
να σιαίρεσαι τον χρόνο σου, τζιαι μεν νομίσεις μόνος σου,
τον κόσμον, πως θα φάεις…
Όσα τζι αν θέλεις στοίβαζε, τζιαι μάθε το ακόμα,
πως εν θα πάρεις τίποτε, να ξέρεις οπωσδήποτε,
θα λιώσεις μες στο χώμα…
Να χτίσεις όνομαν καλόν, γιατί, ότι τζι αν γίνει,
τα ριάλια ξέρε τρώουντε, τα μάλια εν φορτώνουντε,
τούτον, εν πο ‘ν να μείνει…
Κάμνε καλά που ζιώντας σου, όϊ, να σε φοούντε,
οι λας ούλλοι να σε τιμούν, τζιαι μάσσιαλλα του να λαλούν,
έτσι, να σε θυμούντε…
Βοήθα όπκοιον σου ζητά, μεν λυπηθείς τον κόπον,
κάμνε καλά, όσα μπορείς, τζι εν να ‘ρτει ώρα, θα το δεις,
πως εν να πκιάσουν τόπον…
Να δκιας του κόσμου, σώψυχα, με δίχα παρακάλια,
να ξέρεις πως σε αγαπούν, που ‘σαι καλός, τζιαι σ’ εχτιμούν,
τζι όϊ, πως έσιεις ριάλια…
Τον κόσμον ούλλον ρίζε τον, πκιάσε σπίδκια τζιαι μάλια,
ώσπου θωρεί τ’ αμμάτιν σου, μα της ψυσιής το λάδιν σου,
εν άφτει με τα ριάλια….
Ίντα ‘να κάμεις τον ππαράν, τους τοίχους, τα χωράφκια,
αν μεν μπορείς να στέκεσαι, να βλέπεις, τζιαι να σιαίρεσαι,
που της ψυσιής τα μμάδκια…?
Σαν έσιεις μαύρην την ψυσιήν, άρκοντας εν πα να ΄σαι,
τζιαι στίβαζε ποδά-ποτζιεί, τζιαι με γεμάτον το πουντζιή,
πάντα, φτωχός εν να ‘σαι…
Τα μνήματα ν’ αννοίξουσιν, φτωχού, τζιαι του αρκόντου,
τα κόκκαλα να φκάλουσιν, στρωμάτσιν να τα βάλουσιν,
καθένας το δικόν του,
τζιαι ας μας πούσιν, αν μπορούν, πκοιου ενει πκοια να βρούσιν,
αν ξεχωρίζουν, ψάχνοντας, πκοιος εν φτωχός, πκοιος άρκοντας,
έτσι που τα θωρούσιν…
Ριάλια στην κάσιαν, τζιαι γρουσά, όσα τζι αν θέλεις σύρε,
μα, τζιει’ν την ώραν της ταφής, κανένας, ξέρε, τζι εν να δεις,
μιτά του, εν τα πήρε…!
Σιάρπελ Ι. Φραγκίσκου
27/10/2021
