Περίοδος Σαρακοστής – 7η Κυριακή-Η θριαμβευτική είσοδος στα Ιεροσόλυμα-Ιωάννης 12 / 12 – 22
Αγαπητά εν Χριστό αδέλφια,
Την άλλη μέρα, το μεγάλο πλήθος που είχε έρθει για τη γιορτή του Πάσχα, όταν άκουσαν ότι έρχεται ο Ιησούς στα Ιεροσόλυμα, πήραν κλαδιά φοινικιάς, και βγήκαν από την πόλη να τον προϋπαντήσουν κραυγάζοντας:
Δόξα στο Θεό!
Ευλογημένος αυτός που έρχεται σταλμένος από τον Κύριο! Ευλογημένος ο βασιλιάς του Ισραήλ!
Ο Ιησούς είχε βρει ένα γαϊδουράκι και κάθισε πάνω του, όπως λέει η Γραφή:
Μη φοβάσαι θυγατέρα μου, πόλη της Σιών· να που έρχεται σ’ εσένα ο βασιλιάς σου, σε γαϊδουράκι πάνω καθισμένος.
Αυτά στην αρχή δεν τα κατάλαβαν οι μαθητές του· όταν όμως ο Ιησούς ανυψώθηκε στη θεία δόξα, τότε τα θυμήθηκαν. Ό,τι είχε γράψει για κείνον η Γραφή, αυτά και του έκαναν. Όλοι, λοιπόν, εκείνοι που ήταν μαζί με τον Ιησού, όταν φώναξε το Λάζαρο από τον τάφο και τον ανέστησε από τους νεκρούς, διηγούνταν αυτά που είχαν δει. Γι’ αυτό ήρθε το πλήθος να τον προϋπαντήσει, επειδή έμαθαν ότι αυτός είχε κάνει το θαυμαστό αυτό σημείο. Οι Φαρισαίοι τότε είπαν μεταξύ τους: «Βλέπετε πως η αναβολή δεν ωφελεί· να που όλος ο κόσμος έχει τρέξει πίσω του». Ανάμεσα σ’ αυτούς που ανέβηκαν να προσκυνήσουν στη γιορτή ήταν και μερικοί Έλληνες. Αυτοί, λοιπόν, πήγαν στο Φίλιππο, που καταγόταν από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας, και τον παρακαλούσαν μ’ αυτά τα λόγια: «Κύριε, θέλουμε να δούμε τον Ιησού». Πηγαίνει ο Φίλιππος και το λέει στον Ανδρέα. Έπειτα έρχονται ο Ανδρέας κι ο Φίλιππος και το λένε στον Ιησού.
- Υπάρχουν δύο μέρη, δύο στιγμές, στον εορτασμό της Κυριακής των Βαΐων: μια στιγμή δόξας και μια στιγμή ταπείνωσης, μια στιγμή θριάμβου και μια στιγμή απόρριψης, μια στιγμή φωτός και μια στιγμή σκότους. Είναι επίσης σαν μια συντόμευση όλης της ανθρώπινης ζωής που γνωρίζει στιγμές ευτυχίας και στιγμές δοκιμασίας, και της οποίας η τελευταία στιγμή είναι αυτή του θανάτου.
Αλλά στην ύπαρξη του Ιησού, υπάρχει κάτι καθοριστικό που κάνει τη σύνδεση μεταξύ της στιγμής του θριάμβου και της στιγμής του σκότους, να είναι η αγάπη Του για εμάς. Για αυτόν, στην πραγματικότητα, η μετάβαση από τον θρίαμβο στην απόρριψη δεν είναι μια διαδοχή καλής και κακής τύχης: είναι ο καρπός μιας σκόπιμης επιλογής να προχωρήσει μέχρι το τέλος στο έργο που του έδωσε ο Πατέρας να ολοκληρώσει – μια αμετάκλητη απόφαση που ελήφθη κατά τη μεγάλη προσευχή στον κήπο της Γεθσημανή.
- Σε εμάς, αυτή η σύνδεση μεταξύ ευτυχισ-μένων και δυστυχισμένων στιγμών είναι πολύ λιγότερο προφανής: σε περιόδους ευτυχίας συχνά ξεχνάμε να ευχαριστήσουμε και σε περιόδους δοκιμασίας μπαίνουμε στον πειρασμό να ξεχάσουμε να στραφούμε στον Θεό.
Τα τελευταία λόγια του Ιησού στον σταυρό μαρτυρούν ότι ολόκληρη η ζωή Του ήταν στραμμένη προς τον Θεό, ήταν προσφορά στον Πατέρα, και αυτό ακόμη και όταν ανέλαβε την προσευχή όλου του ανθρώπινου γένους: «Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες; (Ψαλμός 21). Όπως προσευχόταν στον Πατέρα ενώ τα πλήθη τον επευφημούσαν, έτσι συνεχίζει να προσεύχεται σε Αυτόν ενώ όλη η ανθρωπότητα τον απορρίπτει.
Στο στόμα του, τα λόγια «Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες; δεν είναι μια λέξη απελπισίας: η απόγνωση, πράγματι, μας χωρίζει από τον Θεό. Είναι ο πρώτος στίχος ενός ψαλμού που εκφράζει την ακραία αγωνία ενός ανθρώπου στον οποίο ο Θεός δεν ανταποκρίνεται πλέον, αλλά που ωστόσο συνεχίζει να πιστεύει σε Αυτόν και να Του φωνάζει. Αυτή η προσευχή που γίνεται μέχρι τέλους ενάντια σε όλες τις πιθανότητες επιτυγχάνει το αδύνατο. Ανοίγει ένα ρήγμα στο αδιάβατο τείχος του θανάτου, ο Θεός απαντά αποκαθιστώντας τη ζωή, τα άγρια θηρία που συνωστίζονται γύρω από τον προσευχητή γίνονται τα αδέρφια που συγκεντρώθηκαν στη λειτουργική σύναξη: «Διακηρύσσω το Όνομά Σου ενώπιον των αδελφών μου, επαινώ σε πλήρη σύναξη».
- Βυθίζοντας ελεύθερα στο σκοτάδι του θανάτου, ο Ιησούς έσπασε το αδιαπέραστο τείχος που χωρίζει τη χαρά και τη λύπη, τη ζωή και τον θάνατο, το φως και το σκοτάδι. Και είναι η αγάπη του Θεού που κατοικεί ολοκληρωτικά μέσα του που του επέτρεψε να γκρεμίσει αυτό το τείχος.
Σε λίγες μέρες, τη Μεγάλη Παρασκευή, θα ακούσουμε ξανά την κραυγή «γιατί με εγκατέλειψες; Αλλά θα έχει γίνει μια μεγάλη ανατροπή: δεν είμαστε πια εμείς που θα φωνάξουμε στον Θεό, είναι ο Ιησούς που θα μας φωνάξει λέγοντάς μας «Λαέ μου, τι σας έκανα; σε τι σε στεναχωρησα απάντησε μου!» Τότε, θα καταλάβουμε καλύτερα ότι όταν βρισκόμαστε σε δοκιμασία, δεν είναι επειδή ο Θεός ήθελε να μας βάλει εκεί, αλλά μάλλον επειδή έχουμε αποστασιοποιηθεί από αυτόν. Αυτό που βλάπτει την ανθρωπότητά μας και την οδηγεί στην εξέγερση ενάντια στον Θεό δεν προέρχεται από τον Θεό: θα πρέπει να μας οδηγήσει στο να ακούσουμε την έκκλησή του να επιστρέψουμε σε Αυτόν.
Αν το καταλάβουμε αυτό, η διαδοχή της Μεγάλης Εβδομάδας θα ανατραπεί. Αντί η δόξα να είναι στην αρχή και η στενοχώρια και ο θάνατος στο τέλος, η στενοχώρια και ο θάνατος που υπέστη ο Ιησούς για εμάς θα κορυφωθούν με τη δόξα και τον θρίαμβο του Πάσχα, που θα μας ανακοινωθούν. Γιατί δεν είναι μια συνέχεια της ανθρώπινης δόξας, την οποία ο θάνατος έρχεται πάντα να διακόπτει: είναι η συνέχεια της αγάπης, που νικάει τον θάνατο.
Προσευχή: Κύριε, ήθελες να σε επευφημούν τα πλήθη όταν έμπαινες στην Ιερουσαλήμ, μετά να σε κρίνουν, να καταδικάσουν και να θανατώσουν με όλα τα φαινόμενα αποτυχίας. Επειδή όμως όλα αυτά ήταν ο καρπός της αγάπης Σου για εμάς, ο θάνατός Σου μας άνοιξε το δρόμο προς τη ζωή. Δώσε μας να ζήσουμε σύμφωνα με αυτή την ίδια λογική αγάπης, για τον εαυτό μας και όλους τους συνανθρώπους μας που βιώσαμε αυτή τη στιγμή μαζί μας και, για πολλούς από αυτούς, ακόμα περισσότερους από εμάς. Είθε η μεσιτεία μας να ενωθεί με τη δική σας, με τη μεγάλη προσευχή που ύψωσες στον Πατέρα και που έσωσε τον κόσμο για πάντα. Αμήν.
+Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου
