ΑΘΘΡΩΠΟΣ…!
Του Σιάρπελ Ι. Φραγκίσκου
Πολλές φορές, σαν κάθουμαι, μόνος μου, συλλοούμαι,
λαλώ, πκοιος ένει ο σκοπός, είμαι σωστός σαν άθθρωπος,
μα ‘ν δύσκολον θαρκούμαι…
Πκοιον ένει λάθος, πκοιον σωστόν, πκοιος το αποφασίζει,
του καθενού την γύραν του, το μερτικόν, την μοίραν του,
ίνταλος καθορίζει…?
Μες την ζωήν μας έρκουνται, λογιών οι περιστάσεις,
τζι η κάθε μια ξεχωριστή, τζι εσού, την λύσην την σωστή,
να πρέπει να σπιάσεις…
Την ώραν που ‘σαι μόνος σου, τζιαι σκέφτεσαι καμπόσα,
άρπαξε τζιείνην την στιγμήν, τζιαι κάμε αυτοκριτικήν,
καμιάν φοράν, στα τόσα…
Σκέφτου, τες πράξεις πο’ καμες, σωστά να τες ζυάσεις,
τον εαυτόν σου αυστηρά, να κρίνεις κάθε σου φορά,
δίκαια, να δικάσεις…
Στον άλλον, πως εστάθηκες, τζιαι, πως συμπεριφέρτεις,
πόσον τον εβοήθησες, τζιαι τίποτ’ εν εζήτησες,
κανίσσια, εν εδέχτεις…
Τζιείνου πο ‘ν να ‘ρτει έσσω σου, βοήθειαν να γυρέψει,
δως του την, μεν του αρνηστείς, ασκόπα να τον εννοιαστείς,
δίχα να θέλεις στρέψη…
Το ότι κάμνεις, ξέρε το, για την ψυσιήν σου τρέσιεις,
γιατί, θέλεις να βοηθάς, ούλλον τον κόσμον ν’ αγαπάς,
στο γαίμαν σου, το έσιεις…
Τζι αν δεις, ότι ήσουν σωστός, τότες τον τρόπον βρέ τον,
για λλόου σου να το κρατάς, μεν το λαλείς σαν περπατάς,
γιατί, έκαμες το πρέπον…
Ότι κάμνεις, μεν χουμιστείς, για σεν να το κρατήσεις,
άησε άλλους να το πουν, τα πο’ καμες να ακουστούν,
τζιαι κρύψε, μεν μιλήσεις…
Αν πάλε, λάθος έκαμες, στον λοϊσμόν της κρίσης,
πρέπει να το παραδεχτείς, τζιαι ταπεινά, να το δεχτείς,
συγγνώμην, να ζητήσεις…
Είτε καλά, για άσσιημα, τζι αν ένει τα χαπάρκα,
που ούλλες σου τες πράξεις σου, θα πκιάσεις τες εισπράξεις σου,
λόγια καλά, για άρκα…
Είτε φτωχός, ειτ’ άρκοντας, με ριάλια τζιαι με μάλια,
άμμα σου λείπ’ η αθθρωπιά, μέσα σου, εν πνάζ’ η καρκιά,
πάντα, εν να ‘σαι χάλια…
Μες την ζωήν σου άθθρωπε, μεν έσιεις μιάλον στόμαν,
τζιαι ξέρε το, ότι τζι αν πεις, εν να γινείς, τζιει πον να μπεις,
μόνον, μια χούφτα χώμαν…!!!
Σιάρπελ Ι. Φραγκίσκου
