ΑΗ ΜΟΥ ΓΙΩΡΚΗ ΜΟΥ…!
Του Σιάρπελ Ι. Φραγκίσκου
Άη μου Γιώρκη, άρκοντα, προστάτη του χωρκού μας,
που ‘σαι κοντά στον Πλάστην μας, αγάπην βρε, τζιαι δώστην μας,
γιατί, έννεν του σιερκού μας…
Γιατί, τούτα που γίνουνται, δακάτω δα, που ζιούμεν,
ένει πρωτοφανούσιμα, τζι εν ημπορούμεν νούσιμα,
τζι ήρεμα να σκεφτούμεν…
Φωδκιές, πλημμύρες τζιαι σεισμοί, πολέμοι τζι ανομβρίες,
πολλά κακά εππέσσασιν, κατά παντού απλώσασιν,
χώρκα, οι πανδημίες…
Η πλάση ούλλη σούζεται, πόλα-σέλα χτυπκιούνται,
θερίζουν οι καταστροφές, τζιαι της ζωής μας οι στροφές,
αρκεψαν τζιαι χαλιούνται…
Μα, πιο μεγάλον το κακόν, π’ ούλλα εγιώ θαρκούμαι,
ένει η συμπεριφορά, που, ούλλους μας, μάς αφορά,
τζι ομπρός μας, εν θωρούμε…
Οι σχέσεις τζιείνες πο’ χουμεν, νουσ’ τ’ άλλου στη ζωή μας,
τούτες, οι καθημερινές, που, ώσπου παν, οι γέριμες,
γίνουνται, η ψατζιή μας…
Εν ρίζα ακατάλυτη, σκουλούτζιην που μας τρώει,
ριζώννει τζι εν φεύκει, βαθκειά, τζιαι κρούζει όπως την φωδκιά,
τζιαι, εν λαλούμεν όϊ…
Εχάσαμεν την στράταν μας, πάμεν κατά βαρβάρων,
εκλείσαμεν την πόρταν μας, τζι αφήκαμεν την σόρταν μας,
ξαπόλυτην, στον χάρον…
Η ζήλια εν που έφαν μας, το μίσος τζιαι το κάχριν,
καθένας το συφφέρον του, θωρεί, μόνον τα θέλω του,
τζιαι, πως θα βρούμεν άκρην…
Τζιαμαί που ούλλοι ζιούσαμεν, καλά, αγαπημένοι,
το πως τα καταφέραμεν, τα πάνω κάτω φέραμεν,
απίστευτον που ένει…
Αντίς, τούτα που ζήσαμεν, για να μας δυναμώσουν,
τζιαι πκιο κοντά να έρτουμεν, τες λύσεις για να έβρουμεν,
παρηορκάν να δώσουν,
καθένας μας την πάνταν του, θωρεί μόνον, τζιαι σάζει,
εύκολα παρασύρνεται, τζιαι που την μούττην σύρνεται,
σφαής αρνίν, που μοιάζει…
Κάμνουσιν ότι θέλουσιν, 5-6 “παλληκάρκα”,
γιατί, πκιάννουν τα λόγια τους, τάσσουν, τζιαι τα πογκλόγια τους,
άλλοι, θωρούν βουνάρκα…
Μα ‘ν κρίμαν τούτον το χωρκόν, Άγιε μου, να ‘ποφέρει,
γιατί, ένει η ζήση μας, τζιαι αν χαθεί, κατύσιη μας,
καθένας μας, το ξέρει…
Ζιούμεν τζιαι αναπνέουμεν, για λλόου του τζιαι μόνον,
μ’ όσα τζι αν ετραβήσαμεν, στην ξένην γην που ζήσαμεν,
την πίκραν τζιαι τον πόνον…
Εν ούλλους το ποκούμπιν μας, το όνειρον, να δούμεν,
την μέραν τζιείνην την χρυσή, που ‘να ‘ρτει ώρα τζι η στιγμή,
πίσω, για να στραφούμεν…
Άγιε μου, σε παρακαλώ, κάμε, ίνταν να κάμεις,
ούλλοι μας, να αλλάξουμεν, τον νουν μας, να συνάξουμεν,
πέρκιμον, το προκάμεις….
Τζιείν’ την αγάπην έβρε την, τζιαι φέρτην μάνι-μάνι,
να μπει σε κάθε μια ψυσιή, τζι ο Κορματζιήτης να γενεί,
για ούλλους μας λιμάνι…!
Σιάρπελ Ι. Φραγκίσκου
08/11/21
