5η Κυριακή μετά το Πάσχα- Ο Ιησούς και ο Πέτρος- Ιωάννης 21/15-19
Όταν, λοιπόν, έφαγαν, λέει ο Ιησούς στο Σίμωνα Πέτρο: «Σίμων, γιε του Ιωνά, μ’ αγαπάς περισσότερο απ’ όσο αυτοί εδώ;» «Ναι, Κύριε», του απαντάει ο Πέτρος, «εσύ ξέρεις πως σ’ αγαπώ». Του λέει τότε: «Βόσκε τ’ αρνιά μου». Τον ρωτάει πάλι για δεύτερη φορά: «Σίμων, γιε του Ιωνά, μ’ αγαπάς;» «Ναι, Κύριε», του αποκρίνεται εκείνος, «εσύ ξέρεις ότι σ’ αγαπώ». Του λέει τότε: «Ποίμαινε τα πρόβατά μου». Τον ρωτάει για τρίτη φορά: «Σίμων, γιε του Ιωνά, μ’ αγαπάς;» Στενοχωρήθηκε ο Πέτρος που τον ρώτησε για τρίτη φορά «μ’ αγαπάς;» και του απαντάει: «Κύριε, εσύ τα ξέρεις όλα· εσύ ξέρεις ότι σ’ αγαπώ». Του λέει τότε ο Ιησούς: «Βόσκε τα πρόβατά μου. Όταν ήσουν νεότερος, έδενες τη ζώνη στη μέση σου και πήγαινες όπου ήθελες εσύ· όταν όμως γεράσεις, σε βεβαιώνω πως θ’ απλώσεις τα χέρια σου, και κάποιος άλλος θα σε ζώσει και θα σε πάει εκεί που δε θέλεις». Αυτό το είπε για να δείξει με ποιον θάνατο θα δόξαζε το Θεό. Κι αφού το είπε αυτό, του λέει: «Ακολούθησέ με.»
Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια
Το να είσαι Άγιος σημαίνει να αγαπάς. «Η αγιότητα βασίζεται στην εντολή της αγάπης.» Ο Χριστός λέει: «Η εντολή μου είναι αυτή: Να αγαπάτε ο ένας τον άλλον όπως σας αγαπώ.» Και συνεχίζει: «Εάν τηρήσετε τις εντολές μου, θα μείνετε πιστοί στην αγάπη μου, όπως Εγώ τήρησα τις εντολές του Πατέρα μου, και γι’αυτό μένω πιστός στην αγάπη Του.» Επομένως, η αγιότητα είναι μια ιδιαίτερη ομοιότητα με τον Χριστό. Μια ομοιότητα στην αγάπη “(Πάπας Ιωάννης Παύλος Β’, ομιλία στις 22 Ιουνίου 1983). Εμείς οι Χριστιανοί είμαστε «οι μαθητές του Χριστού» και καλούμαστε να «μιμηθούμε τον Χριστό.» Χωρίς σταυρό και χωρίς πραγματική δέσμευση για φιλανθρωπία, θα μπορούσαμε να πέσουμε στον πειρασμό να σκεφτούμε αυτή τη μίμηση με μυστικό ή μαγικό τρόπο. Αλλά αυτό δεν είναι ο Χριστός του Ευαγγελίου. Ακολουθούμε ένα σταυρωμένο Χριστό, έναν Χριστό που πέρασε εντελώς στην υπηρεσία των άλλων. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος που οδηγεί στην Αγιότητα και την αποστολική επιτυχία.
Ο Ιησούς θα ρωτήσει το Σίμωνα Πέτρο τρεις φορές εάν τον αγαπά; οι δύο πρώτες ερωτήσεις αντιπροσωπεύουν στα ελληνικά ολοκληρωτικά τη λέξη «αγάπη», είναι η αγάπη της θέλησης, η χριστιανική αγάπη, είναι το δώρο της αγάπης που προσφέρεται την ημέρα του βαπτίσματος μας που μας οδηγεί να πάμε προς Αυτόν ακόμη και αν δεν μας αρέσει. Όπως μας λέει συχνά ο Ιησούς, «Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη από το να δίνεις τη ζωή σου για αυτούς που αγαπάς.» (Ιωάννης 15, 13). Η τρίτη φορά της ερώτησης του Ιησού προς τον Σίμωνα Πέτρο αντιστοιχεί σε μια αγάπη γνωστή στα ελληνικά ως «φιλία», είναι μια αγάπη που προέρχεται από την καρδιά, που πηγάζει από τα βάθη της ύπαρξής μας, μια αγάπη που είναι συναισθηματική έτοιμη να δώσει τα πάντα για το άτομο που αγαπάμε.
Μετά από κάθε «δήλωση αγάπης» από τον Πέτρο, ο Ιησούς θα του αποκαλύψει τη διπλή αποστολή του, την καθοδήγηση και την παρακολούθηση του ποιμνίου των ανθρώπων, και τη διδασκαλία τους στον Λόγο του Θεού. Ο Ιησούς θέλει να δείξει στον Πέτρο ότι, παρά την αμαρτία και την αδυναμία του, του εμπιστεύεται μια πολύ μεγάλη αποστολή. Ο Ιησούς θα του υποσχεθεί ότι θα είναι πάντα δίπλα του σαν δώρο του Αγίου Πνεύματος και θα τον καθοδηγεί σε κάθε του βήμα. Δείχνει στον Πέτρο ποια είναι η αληθινή αγάπη: να αφήνεσαι και να υποτάσσεσαι στα παιδιά του Θεού. Ο Ιησούς προειδοποιεί τον Πέτρο ότι η ζωή του στα μάτια του κόσμου δεν θα τελειώσει καλά. Πράγματι, όταν ακολουθούμε τον Ιησού με όλη μας την καρδιά, «αυτό μπορεί να τελειώσει άσχημα» , ο κόσμος μπορεί να είναι εναντίον μας και μπορεί να πεθάνουμε για την πίστη μας. Όπως ο Άγιος Πέτρος ο οποίος θα σταυρωθεί – αλλά ζητά να κρεμαστεί ανάποδα- ως ένδειξη ταπεινότητας και αγάπης για τον Διδάσκαλο και Κύριό του.
Κύριε, γνωρίζεις ότι, σε αγαπώ. «Ο Πέτρος το ήξερε, αυτός τον οποίο, ο Χριστός ρώτησε τρεις φορές: Με αγαπάς ;» Ο Πέτρος το ήξερε, αυτός που, την ώρα της δοκιμασίας, αρνήθηκε τον Διδάσκαλό του τρεις φορές. Και η φωνή του έτρεμε καθώς του απαντούσε: «Κύριε, ξέρεις πολύ καλά ότι σε αγαπώ.» Ωστόσο, δεν απάντησε: «Κι όμως, Κύριε, σε έχω απογοητεύσει» – αλλά: «Κύριε, ξέρεις πολύ καλά ότι σε αγαπώ». Λέγοντας αυτό, ήδη ήξερε ότι ο Χριστός είναι ο ακρογωνιαίος λίθος, ο οποίος, παρά όλες τις ανθρώπινες αδυναμίες, μπορεί να αναπτυχθεί σε αυτόν, λαμβάνοντας τη μορφή της αγάπης. Μέσα από όλες τις καταστάσεις και όλες τις δοκιμές. Μέχρι το τέλος.» (Πάπας Ιωάννης Παύλος Β ‘, ομιλία κατά τη διάρκεια της ποιμαντικής του επίσκεψης στο Παρίσι και στο Lisieux στις 30 Μαΐου 1980). Η τακτική εξομολόγηση των αμαρτιών μας μας επιτρέπει να ξεκινήσουμε εκ νέου την προσπάθειά μας να μιμηθούμε καλύτερα τη φιλανθρωπία του Χριστού. Ακριβώς όπως ο Χριστός συγχώρεσε τον Πέτρο με όλη του την καρδιά και συνέχισε να τον εμπιστεύεται, συνεχώς ανανεώνει την εμπιστοσύνη του σε εμάς και μας ζητά να ξεκινήσουμε με ακόμα μεγαλύτερη αγάπη από
πριν. Ο Χριστός δεν ασχολείται τόσο πολύ με το πόσες φορές πέφτουμε, αλλά με το πόσες φορές σηκωνόμαστε και πόσο σκληρά προσπαθούμε να εμβαθύνουμε την αγάπη μας.
Κλήθηκε για να αντανακλά την ίδια αγάπη. «Προσπάθησα να συγχωρήσω στην καρδιά μου αυτούς τους ανθρώπους που μπορεί να με έχουν πληγώσει. Προσευχήθηκα γι ‘αυτούς και το θεώρησα μέρος του σχεδίου του Θεού να προσπαθήσει να μας καθαρίσει και να κάνει την αγάπη μας πιο τέλεια. Μία από τις μεγαλύτερες χάρες που μου έδωσε ο Θεός στη ζωή δεν είναι να μάθω να μισώ, ούτε νοιώθω αγανάκτηση, δυσαρέσκεια ή επιθυμία εκδίκησης στην καρδιά μου, αλλά μου επέτρεψε να έχω μια ζωή γεμάτη ευτυχία και ειρήνη στην Υπηρεσία του Θεού.» (Η ζωή μου είναι ο Χριστός, αρ.121). Πρέπει να αντανακλούμε την ίδια αγάπη που έδειξε ο Χριστός στον Πέτρο και συνεχίζει να μας δείχνει διαμέσου των αιώνων. Αυτός ο τύπος της αγάπης είναι που αγγίζει τις καρδιές πιο βαθιά και τις οδηγεί στη μεταστροφή. Η δύναμη της συγχώρεσης, της αληθινής συγχώρεσης, είναι μια δύναμη που μπορεί να διεισδύσει ακόμη και στην πιο σκληρή καρδιά του πιο αμετανόητου αμαρτωλού. Αμήν.
Θεοφιλέστατος Σελίμ Σφέιρ
Πατριαρχικός Διαχειριστής Αρχιεπισκοπής Μαρωνιτών Κύπρου
