Η νέα εντολή κατά Ιωάννη 13/34-35 ( Μέρος 2ον)
Του Πάτερ Αντουάν Ρούκκος – Εφημέριου του Αγίου Γεωργίου στον Κορμακίτη
«Να αγαπάτε ο ένας τον άλλο, όπως σας αγάπησα εγώ». Ο μαθητής του Χριστού πρέπει να δοκιμάσει τα πάθη του σταυρού, να δώσει ό, τι μπορεί με χαρά και να δεχτεί την κατάχρηση, πεπεισμένος ότι τα δεινά αυτής της εποχής δεν είναι ίσα με τη δόξα που θα λάβει. Ο απόστολος Παύλος μας λέει το εξής: «10 Όσο έχουμε, λοιπόν, ακόμα την ευκαιρία, ας κάνουμε το καλό σε όλους. Όπως εργάζεται ο καθένας θα πληρωθεί, αν εργάζεσαι με τον Χριστό θα έχεις αιώνια ζωή, ενώ αν εργάζεσαι με τον διάβολο, θα είναι η ζωή σου μαύρη και σε αυτή τη ζωή».
Όταν κάποιος κάνει κάτι ταπεινά και με αγάπη και δεν βρει αναγνώριση, μπορεί να του έρθει και ένα παράπονο, αυτό είναι ανθρώπινο. Ότι κάνεις να το κάνεις με φιλότιμο, για τον Χριστό και όχι από κενοδοξία για να ακούσεις το «μπράβο» από τους ανθρώπους. Όταν ο άνθρωπος εργάζεται μόνο για τον Θεό, τότε ανταμείβεται από τον Θεό. Σε κάθε μας ενέργεια, ακόμη και στην παραμικρή μας κίνηση, κέντρο να είναι ο Θεός.
Δυστυχώς, Πολλές φορές οι πνευματικοί άνθρωποι θέλουν την αρετή, αλλά θέλουν και κάτι που να τρέφει την υπερηφάνεια τους, δηλαδή αναγνώριση, πρωτεία καύχημα κ.τ.λ., κι έτσι μένουν με ένα κενό στην ψυχή τους, το κενό της κενοδοξίας∙ δεν υπάρχει το πλήρωμα, την ησυχία της καρδιάς. Και όσο μεγαλώνει η κενοδοξία τους, τόσο μεγαλώνει και το κενό μέσα τους και τόσο περισσότερο υποφέρουν. Τη άλλη πλευρά ο απόστολος Παύλος μας δείχνει μια ορατή εικόνα για την ταπείνωση. «Όσο για μένα, δεν θέλω άλλη αφορμή για καύχηση εκτός από το σταυρό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, το σταυρό που πάνω του ο κόσμος πέθανε για μένα κι εγώ για τον κόσμο».(Γαλ.6/14)
θέλεις να κινηθείς στον πνευματικό χώρο; Να χαίρεσαι, όταν δε σου δίνουν σημασία. Ζητάς θρόνο; Κάθισε τον εαυτό σου στο σκαμνί. Ζητάς επαίνους; Αγάπησε την περιφρόνηση, για να νιώσεις την αγάπη του Περιφρονημένου Ιησού. Ζητάς δόξα; Ζήτα την αδοξία, για να νιώσεις την δόξα του Θεού. Και όταν νιώσεις την δόξα του Θεού, θα νιώθεις τον εαυτό σου ευτυχισμένο και θα έχεις μέσα σου την μεγαλύτερη χαρά απ’ όλες τις χαρές του κόσμου.
Η γνώση του εαυτού μας γεννά την ταπείνωση. Γιατί, όσο περισσότερο γνωρίζει ο άνθρωπος τον εαυτό του, τόσο περισσότερο ανοίγουν τα μάτια της ψυχής του και βλέπει καθαρότερα την αδυναμία του. Γνωρίζει την αθλιότητά του και την αχαριστία του, καθώς και την μεγάλη ευσπλαχνία του Θεού, οπότε συντρίβεται εσωτερικά, ταπεινώνεται πολύ και αγαπάει χωρίς όριο και αρέσει στον κύριο.
Όταν σε ταπεινώνει ο άλλος και το δέχεσαι, τότε έχεις πραγματική αγάπη, γιατί πραγματική αγάπη οδηγεί στην ταπεινότητα, η ζωή του Κυρίου Ιησού είναι απόδειξη αυτού. Ο ίδιος μας λέει: «Διδαχτείτε από μένα, είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά και η ψυχή σας θα βρει ξεκούραση»
Όταν ο άνθρωπος βλέπει τον εαυτό του κάτω από όλους, κάτω, κάτω..,από εκεί βγαίνει επάνω στον Ουρανό. Αλλά εμείς τι κάνουμε; Συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους και βγάζουμε συμπεράσματα ότι είμαστε ανώτεροι από εκείνους. «Και από εκείνον είμαι καλύτερος, λέμε, και από τον άλλο… Δεν είμαι σαν κι αυτόν…». Από τη στιγμή όμως που έχουμε τον λογισμό ότι ο άλλος είναι κατώτερος από εμάς, δεν μπορούμε να αγαπάμε και να τηρήσουμε την εντολή του Σωτήρα για την αγάπη.
Όποιος αγωνίζεται για την πρόοδο την πνευματική, ποτέ δεν βλέπει την πρόοδό του∙ μόνο τις πτώσεις του βλέπει. Οι ταπεινοί και αφανείς ήρωες του Χριστού είναι οι εξυπνότεροι του κόσμου, διότι κατορθώνουν να φυλάσσουν τον πνευματικό τους θησαυρό στο θησαυροφυλάκιο του Θεού.
Γι’ αυτό μεγάλη χαρά να νιώθουμε όταν ζούμε στην αφάνεια, γιατί τότε θα δούμε το πρόσωπο του Θεού στην άλλη ζωή και θα νιώθουμε και απ’ αυτήν τη ζωή την παρουσία Του, δίπλα μας.
Ο κόσμος πάει με το κακό πιο εύκολα παρά με το καλό, διότι το καλό απαιτεί συνέπεια, αλήθεια, δίκαιο, αγάπη και είναι δύσκολο να το κάνουμε διότι η πονηριά και η ψευτιά θεωρείται, σήμερα, εξυπνάδα και κατόρθωμα, έχει γίνει μόδα η πέραση αυτή. Γι’ αυτό επιβραβεύεται αυτός που κινείται με πονηρό λογισμό. Όταν κάποιος θέλει να δουλέψει τίμια και σωστά έχει πολλά εμπόδια, διότι από το αφεντικό του ή από την θέση την οποία μεταχειρίζεται θα του ζητηθεί να κάνει και πράγματα άδικα, άτιμα, οπότε αυτό αμέσως τον φέρνει σε δύσκολη θέση.
Ο άνθρωπος του θεού που έχει την αγάπη τη ταπείνωση και την υπομονή ξεχνάει την κατάχρηση και συγχωράει, όσο οι άλλοι τον σπρώχνουν προς τα κάτω, τόσο ο Θεός τον ανεβάζει προς τα πάνω, δε θα τον αφήσει μόνο του, αλλά θα τον στηρίζει. Ο άνθρωπος που αγαπάει έχει υπομονή σε κάθε αδικία ανταμείβεται από τον Θεό πλουσιοπάροχα, διότι ο Θεός δεν ευλογεί ούτε τον άδικο, αλλά τον δίκαιο. Όποιος αδικείται άδικα και το δεχτεί με καλό λογισμό, θα απολαμβάνει ολόκληρη την χαρά αρκεί να σηκώσει και να υπομείνει με καρτερία τον άδικο σταυρό, που μπορεί να έρθει, ελπίζοντας στον Θεό.
Τέλος αντιμετώπιση της αδικίας υπάρχουν τέσσερα στάδια. Στο πρώτο στάδιο βρίσκεται αυτός που όταν τον αδικούν, ανταποδίδει. Στο δεύτερο στάδιο είναι αυτός που αδικείται, νιώθει μεγάλη ταραχή, αλλά δεν μιλάει κρατιέται. Στο τρίτο στάδιο βρίσκεται αυτός που αδικείται, αλλά δεν έχει ταραχή. Και στο τέταρτο στάδιο βρίσκεται αυτός που όταν αδικείται, νιώθει χαρά και αγαλλίαση. Το τελευταίο στάδιο είναι ο άνθρωπος που έχει πολύ καλή πνευματική κατάσταση και συγχρόνως αισθάνεται την θεϊκή παρηγοριά, δοξολογώντας τον Θεό. Υπάρχει μεγάλη διαφορά η κοσμική αντιμετώπιση από την πνευματική. «Στην πνευματική ζωή είναι ανάποδα τα πράγματα». «Γι’ αυτό οι αδικημένοι είναι τα πιο αγαπητά παιδιά του Θεού».
Κύριε Ιησού, έλα φώτισε το σκοτάδι τις καρδιές μας, με τις ακτίνες της αγάπης σου, δυνάμωνε την πίστη μας. Δώσε μας την αίσθηση του θείου, και της γνώσης του εαυτού σου, χάρισε μας μια σταθερή ελπίδα και τέλεια φιλανθρωπία για να μπορέσω να εκπληρώσω το άγιο Σου θέλω. Aμήν.
