ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΧΤΥΠΑ Η ΚΑΜΠΑΝΑ…?
Του Σιάρπελ Ι. Φραγκίσκου
Για ποιον χτυπάει σήμερα, πένθιμα η καμπάνα,
για ποιον στα μαύρα θα ντυθεί, και πάντα θα τον στερηθεί,
η έρημη η μάνα…?
Για ποιον το νήμα κόπηκε, στης νιότης του το άνθος,
για ποιον σβήσαν τα όνειρα, στάχτη γίναν, κακόμοιρα,
και χάθηκε το πάθος…?
Δεν πρόλαβε μες στη ζωή, τα δίχτυα του ν’ απλώσει,
ώσπου να δουν τα μάτια του, μαζεύει τα κομμάτια του,
και φεύγει, πριν να δώσει…
Ποιος θα μπορέσει να το πει, να πάρει το χαμπάρι,
στη μάνα, στον πατέρα του, πως, έφτασε η μέρα του,
κι έφυγε το καμάρι..?
Μεγάλος είναι ο καημός, αβάσταχτος ο πόνος,
δυσαναπλήρωτο κενό, μοιάζει το σπίτι έρημο,
όσο περνάει ο χρόνος…
Ποιος ξέρει, γιατί άραγε, ο Δίκαιος Θεός μας,
ο Πλάστης κι ο Δημιουργός, παίρνει, χωρίς να θέλει μπρος,
τη γνώμη κανενός μας..?
Γιατί Θεέ μου, Πάνσοφε, ειν’ άδικο και κρίμα,
διαλέγεις νεαρές ψυχές, π’ ακόμα είναι άκαπνες,
κόβεις νωρίς το νήμα…?
Με την πολλή σοφία Του, ο Ουράνιος Πατέρας,
ξέρει, τον τρόπο θε να βρει, να απαλύνει την ψυχή,
κάθε πικρής μητέρας…
Θα στείλει την παρηγοριά, σ’ όλους, όσοι πενθούμε,
να ζούμε να θυμόμαστε, να κλαίμε, να χαιρόμαστε,
μέχρι ν’ ανταμωθούμε…!
Όσων “πετάξαν” οι ψυχές, εκεί που τώρα μένουν,
μας βλέπουν, μας προσέχουνε, πως θα βρεθούμε ξέρουνε,
και θα μας περιμένουν…
Σιάρπελ Ι. Φραγκίσκου
** Γραμμένο και αφιερωμένο σε όλες τις ψυχές που έφυγαν πρόωρα και άδικα από αυτή τη ζωή…