Είμαι κάτι το οποίο πολλοί λατρεύουν και κάποιοι άλλοι μισούν. Και όπως όλοι μπορούν να καταλάβουν είμαι ένα πανέμορφο Σχολείο, με το όνομα Δημοτικό Αγίου Μάρωνα στην Ανθούπολη. Αποτελώ το μοναδικό δημόσιο σχολείο στο οποίο φοιτούν στην πλειοψηφία τους μαθητές που ανήκουν στη Μαρωνιτική κοινότητα της Κύπρου και από τα τέσσερα χωριά χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είμαι ανοικτό για οποιοδήποτε άλλο παιδί θελήσει να έρθει κοντά μου. Όλα τα παιδιά τα αγαπώ και τα αγκαλιάζω με την ίδια αγάπη, προστατεύοντας τα από κάθε τι, μαθαίνοντας τους να σέβονται το διαφορετικό και να νοιάζονται τον συνάνθρωπο τους.
Είμαι ένα πολύ μικρό σχολείο σε σύγκριση με τα υπόλοιπα της περιοχής, αλλά αυτό δεν με φοβίζει καθόλου. Αντίθετα, είναι κάτι που με κάνει πιο δυνατό καθώς νιώθουν όλοι σαν μια οικογένεια. Με φροντίζουν καθημερινά, έχοντας με πάντοτε πεντακάθαρο. Διαθέτω έξι ευρύχωρες κύριες τάξεις διδασκαλίας και άλλες τέσσερις δευτερεύουσες για τα μαθήματα που χρειάζονται ειδικό εξοπλισμό. Μέσα από τις εξαιρετικές παρουσιάσεις που οργανώνουν τα παιδιά μου σε διάφορα μαθήματα γίνομαι πιο μορφωμένο και συλλέγω γνώσεις και εμπειρίες. Τα συναισθήματα μου επίσης είναι έντονα κάθε φορά που τους βλέπω να χαίρονται και να πανηγυρίζουν με κάθε τους σχολική επιτυχία και να τιμούν με εορταστικές εκδηλώσεις τις μεγάλες εθνικές επετείους της χώρας μας έχοντας πλήρη εθνική συνείδηση.
Στην αγκαλιά της αυλής μου περνούν πολλές ώρες καθώς είναι ο αγαπημένος τους χώρος. Τι να πρωτοθυμηθώ; Τα παιχνίδια, τις σκανταλιές τα διαλείμματα, τους μικροτσακωμούς. Ένας πραγματικός χαμός. Τα παιδιά τρέχουν πάνω κάτω και φωνάζουν χαρούμενα. Λιχουδιές, ζεστή σοκολάτα κι άλλα τόσα στο κυλικείο της κυρίας Μαίρης. Κάθε πρωί περιμένουν να προγευματίσουν τα εύγευστα και λαχταριστά εδέσματα σπρώχνοντας το ένα το άλλο ποιο θα πρωτοπρολάβει να απολαύσει πρώτο αυτή την πανδαισία γεύσεων που μου σπάνε τη μύτη. Τέτοιες ώρες χαίρομαι να τους βλέπω καθώς η αγκαλιά μου σφύζει από ζωή και πλημμυρίζει από όμορφα και ανέμελα παιδικά χαμόγελα ενώ η στεναχώρια μου είναι τεράστια κάθε Χριστούγεννα, Πάσχα και Καλοκαίρι που φεύγουν για λίγο από κοντά μου.
Οι δάσκαλοι τους οποίους διαλέγω με πολύ υψηλά κριτήρια με βγάζουν πάντοτε ασπροπρόσωπο καθώς στηρίζουν με πολλή αγάπη, υπομονή και επιμονή τα παιδιά στα πρώτα τους σημαντικά βήματα. Όλοι τους με γνώσεις και μεθοδικότητα ρίχνουν στις ψυχές των παιδιών το σπόρο της γνώσης και της αρετής. Με την καθοδήγησή τους, με μόχθο και μεγάλη προσπάθεια καταφέρνουν τα παιδιά να έχουν πλούσιους τους καρπούς της μάθησης! Δεν υπάρχουν λόγια επίσης, για να περιγράψει κανείς την πολυτάλαντη και δραστήρια διευθύντρια. Γι’ αυτό άλλωστε της έχω χαρίσει και την τιμητική αυτή θέση. Πάντα πρόθυμη να βοηθήσει τα παιδιά προκειμένου να πετύχουν τους στόχους που θέτουν και να εξελιχθούν. Με την εξαίρετη δουλειά που επιτελούν τόσο τα βλαστάρια μου όσο και οι δάσκαλοι τους συμβάλλουν στην αναγνώριση μου σε τοπικό, και διεθνές επίπεδο.
Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι, μέσα από τα διάφορα εκπαιδευτικά προγράμματα στα οποία συμμετέχουν γίνονται πιο ώριμα και αποτελούν αστείρευτη πηγή γνώσεων σχετικά με διάφορα κοινωνικά φαινόμενα αλλά και ηθικές αξίες της ζωής. Ένα από αυτά που μου έμεινε χαραγμένο στη μνήμη είναι το «ΔΑΦΝΗ», στο οποίο ενημερώθηκαν σχετικά με την εκφοβιστική συμπεριφορά στα σχολεία με απώτερο σκοπό την πρόληψη του σοβαρού αυτού φαινομένου που ταλανίζει την μαθητιώσα νεολαία, αλλά και τον πλανήτη γενικότερα.
Αξιοθαύμαστη ήταν και η ημερίδα που διοργανώθηκε με θέμα τον ιερό θεσμό της φιλίας, ένα αναπόσπαστο κομμάτι στη ζωή του κάθε ανθρώπου και ειδικά ενός παιδιού. Τα σπλάχνα μου έμαθαν ότι ο φίλος είναι το καταφύγιο στις δύσκολες στιγμές. Είναι εκείνος στον οποίο μπορείς να εμπιστευτείς τα πάντα, οτιδήποτε σε προβληματίζει και σε βασανίζει. Έμαθαν επίσης, ότι απαραίτητα συστατικά για μια αληθινή φιλία είναι ο αμοιβαίος σεβασμός, η κατανόηση, ο διάλογος και η ειλικρίνεια και ειδικά στις μέρες μας όπου η φιλία γίνεται όλο και πιο σπάνια, καθώς οι άνθρωποι κλείνονται στον εαυτό τους και διατηρούν φιλίες για προσωπικό όφελος.
Αναμφίβολα, εξαιρετικό είναι το έργο που επιτελούν οι δάσκαλοι μου και στον τομέα του αθλητισμού καθώς είναι αυτός που ενδυναμώνει το μυϊκό σύστημα και επιτυγχάνει την καλή λειτουργία του οργανισμού και την πρόληψη ασθενειών. Παράλληλα, μαθαίνει το παιδί να πειθαρχεί σε κανόνες, να συνεργάζεται με τους συμπαίκτες του με γνώμονα το καλό της ομάδας, παραμερίζοντας τον εγωισμό. Δεν είναι λίγες οι φορές που τα παιδιά συμμετέχουν σε περιφερειακούς αγώνες στίβου με διακρίσεις σε διάφορα αθλήματα, πράγμα για το οποίο νιώθω μια απερίγραπτη συγκίνηση και περηφάνια. Όπως άλλωστε έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, «Νους υγιής εν σώματι υγιεί». Οι δάσκαλοι επίσης, παροτρύνουν τα παιδιά να μην προβαίνουν σε άσχημες πράξεις βιαιότητας στα γήπεδα οι οποίες έρχονται σε πλήρη αντίθεση με το αθλητικό ιδεώδες.
Παρόλη όμως τη χαρά που μου προσφέρουν με τις δράσεις τους, οφείλω να ομολογήσω με μεγάλη μου θλίψη και στεναχώρια, ότι όταν πλησιάζει το τέλος κάθε σχολικής χρονιάς ντύνομαι κυριολεκτικά στα μαύρα γιατί αποχωρίζομαι κάποια από τα παιδιά μου με τα οποία πέρασα έξι πανέμορφα χρόνια γεμάτα από εμπειρίες και όμορφες αναμνήσεις. Θυμάμαι όταν πρωτοήρθαν φοβισμένα, ξένα προς το περιβάλλον, κρατώντας το χέρι της μητέρας τους, με την καρδιά τους να χτυπάει τόσο δυνατά λες και ήταν έτοιμη να εκραγεί. Στεναχωριέμαι αφάνταστα, όμως ξέρω και αποδέχομαι ότι «Κάθε αρχή έχει και ένα τέλος», γι’ αυτό και νιώθω μεγάλη συγκίνηση και περηφάνια που ανοίγουν μια καινούρια σελίδα στο βιβλίο της ζωής και έχοντας πλέον γερές βάσεις με όλα αυτά που έχουν αποκομίσει και με τα κατάλληλα εφόδια στις αποσκευές τους, είναι έτοιμοι να ανεβούν στο επόμενο σκαλοπάτι. Τα ίδια έντονα συναισθήματα αισθάνομαι και για τα πρωτάκια μου που με επισκέπτονται όλα με μια παράξενη περιέργεια και θέλουν να με εξερευνήσουν.
Όλες αυτές οι αναμνήσεις, από όλα τα παιδιά που περνούν κάθε χρόνο από την αγκαλιά μου, θα μείνουν για πάντα βαθιά χαραγμένες στην καρδιά μου σαν ένα φυλαχτό που κανείς δεν μπορεί να μου πάρει!
