Του Σιάρπελ Ι. Φραγκίσκου
Σίουρα, στον πόλεμον, που παν οι στρατιώτες,
στην μάχην σαν πεθάνουσιν, τιμή εν που τες πρώτες…
Ήρωες εν που γένουνται, παράσημα εν που πκιάννουν,
τον τόπον τους τζιαι τους δικούς, περήφανους τους κάμνουν…
Αμμά, εν κάποιοι στην ζωήν, που δκιούσιν μανισιοί τους,
μάχες τες καθημερινές, τζιαι κρούζει η ψυσιή τους…
Άλλης λοής ο πόλεμος, για λλόου τους πο’ γίνειν,
ατέλειωτος, χωρίς παμόν, δίχα να φταίσιν τζιείνοι…
Αφ’ οι βουλές Του Πλάστη μου, έτσι το’ θέλαν να’ ρτει,
μόνοι τους, τζι αβοήθητοι, στέκουν πας στο κατάρτι…
Το πλοίον μες στο πέλαγος, π’ όσον τζι αν το βαστούσιν,
πόσα να φτάσουν ζάβαλλι, που μόνοι τ’ οδηγούσιν …
Γεναίτζιες, π’ αγωνίζουνται, μόνες, εν η αλήθκεια,
γιατί η μοίρα το’ φερεν, να’ χουν φωδκιάν στα στήθκια…
Είτε τζι αν εχωρίσασιν, είτε τζι αν εσιηρέψαν,
για φύαν τζιαι αφήκαν τες, για άλλες τους εκλέψαν…
Ακόμα πιο σιορόττερον, καθένας μας το ξέρει,
εν κρίμαν, τζιαι αβάσταχτον, να’ χουν μωρά στο σιέρι…
Τζι’ αρκεύκει πκιον ο Γολγοθάς, με μαύρην την καρκιάν τους,
εν έχουσιν πκιόν ζωήν, δκιουν την για τα παιδκιά τους…
Άλλες εν μ’ έναν, άλλες δκυο, τρία τζιαι παραπάνω,
κάμνουσιν δκυο τζιαι τρεις δουλειές, για να ξεβούν που πάνω…
Τα βάσανα τους εν πολλά, πόσα να κουμαντάρουν,
φαΐν, νερόν, δκιαβάσματα, γιατρόν για να τους πάρουν…
Τζιαι που την άλλην, λάμνει τες, η έννοια, άμπα τζιαι μπλέξουν,
μες σε παρέες άσσιημες, να μπουν, τζιαι να μπερτέψουν…
Ένει πολλοί οι πειρασμοί, γυρόν μας που σκουλλίζουν,
πκοιος ξέρει με πκοιους βρέθουνται, που πάσιν τζιαι γυρίζουν…
Ππέφτει το βάρος κάμποσον, μιάλος εν ο σταυρός τους,
σιηλιάες τα προβλήματα, που βρέθουνται ομπρός τους…
Εν οι ευθύνες τους πολλές , πόσα να’ χουν να δώσουν,
να καταλιούνται ουλλημερίς, για να τους αναγιώσουν…
Μα στέκουνται περήφανες, σφίγγουσιν την καρκιάν τους,
ακόμα τζιαι το γαίμαν τους, διούν για τα παιδκιά τους…
Ο άσιλας ο πόλεμος, εν η ζωή που ζζιούμεν,
που δκιουν οι μάνες μανισιές, γι αυτόν να τες τιμούμεν…
Έννεν τα όπλα για τα τανκς, οι πόμπες τζιαι οι σφαίρες ,
μα της ζωής οι αναποδκιές, τζι οι άσσιημες οι μέρες…
Της κάθε μέρας ο σταυρός, εν δύσκολόν φορτίον,
στην ράσιην τους σηκώννουν τον, τζι ας ππέφτουν κάθε λλίον…
Βρίσκουν όμως την δύναμην, αλλά ξανά πατούσιν,
στα πόδκια τους, τζιαι μονομιάς, ίσια μπροστά τραβούσιν…
Τζι εν θέλουσιν παράσημα, με έπαινον, με δόξαν,
για τζιείνες εν καθήκον τους, την μοίραν τους εκόψαν…
Αφ’ εν εμπόρεν ο Θεός, παντού λαλεί να μπλέκει,
την μάναν εν που έπλασεν, στον τόπον του να στέκει…
Τζιαι θα το πω απού καρκιάς, μ’ όσα έζησα τζιαι είδα,
ότι τζι αν πεις χαλάλιν της, εν σταματά την πάλην της,
Η ΜΑΝΑ ΗΡΩΙΔΑ…!!!
* Αφιερωμένο στις μάνες όλου του κόσμου… ιδιαίτερα σε αυτές που σηκώνουν μόνες το φορτίο…!!!
Σιάρπελ Ι. Φραγκίσκου
21/10/2019
