Του Σιάρπελ Ι. Φραγκίσκου
Πόσο ευχάριστο μπορεί να είναι το κουδούνισμα του κινητού σου στις 05.10΄ το πρωί… και πόσο ευχάριστα περιμένεις να είναι τα λόγια του συνομιλητή σου…!!!
– Κύριε Σιάρπελ, παπάς εν πάει καλά… να έρτεις πάνω…;
Παράξενο… Πάντα μου έλεγαν, ο παπάς δεν νοιώθει καλά, και ειδοποιούσαν τον γιατρό ή το ασθενοφόρο…!
– Εν πάει καλά Γκρέις, ή επέθανεν…???
– …..αν έχει ακόμα 5΄λεπτά…!!!
ΤΕΛΟΣ………….
Από το 2013, φιλοξενείτο στο ίδρυμα Άγιος Αντώνιος, όπου, ομολογουμένως, τύγχανε εξαιρετικής φροντίδας… Τα τελευταία 2-3 χρόνια, είχε επιβαρυνθεί η αναπνευστική του ικανότητα, υποφέροντας από Χρόνια Αναπνευστική Πνευμονοπάθεια, και αυξήθηκε η συχνότητα των επισκέψεων του στο Γενικό νοσοκομείο Λευκωσίας, και οι εκεί νοσηλείες του… Φυσιολογική εξέλιξη, η σταδιακή οργανική του καταπόνηση, και η εξασθένηση της φυσική του αντοχής… Και μέχρις ενός σημείου, μετά και την τελευταία νοσηλεία του στον Πνευμονολογικό θάλαμο του Γ.Ν.Λ. τον περασμένο Απρίλιο, ο επερχομός του μοιραίου, ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενος…!
…. Και δυστυχώς, δεν προλάβαμε…! Όταν φτάσαμε στο ίδρυμα, ο Πάτερ Παύλος, είχε ήδη φύγει… και στο αντίκρισμα του σκηνώματος του, τα δάκρυα, κύλισαν αυθόρμητα… Όχι γιατί χάσαμε ένα δικό μας άνθρωπο…. όχι, γιατί ουσιαστικά, δεν ανήκε σε μας, αλλά στο Θεό, στον μοναχισμό, στο τάγμα του… Αλλά, δακρύσαμε, γιατί, ακούσαμε, νοιώσαμε και βιώσαμε, πολλάκις, τον πόνο και το παράπονο ενός ανθρώπου, που ενώ κυριολεκτικά, προσέφερε ακόμα και το αίμα της ψυχής του, για την κοινότητα του και τους ανθρώπους της, εν τούτοις, αδικήθηκε και αγνοήθηκε, εγκληματικά…! Δεν ήταν λίγες οι φορές, που όταν θυμόταν, βούρκωναν τα μάτια του…
Ο Πάτερ Παύλος, ο παπάς του Στρατή, ήταν άνθρωπος απλός, λαϊκός, τίμιος, ευθύς, ειλικρινής, ανιδιοτελής, αυθόρμητος, αυθεντικός, ανυποχώρητος… Και στο τέλος, παρεξηγημένος και αδικημένος…! Έλεγε αυτό που ένοιωθε, έκανε αυτό που ήθελε… προσιτός και φιλικότατος, γινόταν χαλί γι αυτούς που έπαιρνε με καλό μάτι… αλλά, και επιθετικός και αιχμηρός, με αυτούς που προσπαθούσαν να τον ειρωνευτούν ή να τον προκαλέσουν… γινόταν θηρίο όταν θιγόταν…!
Δεν υπήρξε περίπτωση, ιδιαίτερα μορφωμένου ιερωμένου… αλλά η αγάπη και το πάθος για τον τόπο του, και ιδιαίτερα την γενέτειρα του, τον Κορμακίτη, και ο ζήλος με τον οποίο ενέκυπτε στην επιτέλεση του καθήκοντος, έφθαναν και περίσσευαν, και υπερκάλυπταν τα πάντα…
Με όλα όσα υπέφερε κατά τη διάρκεια των γεγονότων του 1974, την περιπετειώδη διαφυγή του στον Λίβανο, τις εκεί περιπέτειες υγείας που πέρασε, ποτέ του δεν έπαψε να παλεύει, να αγωνίζεται και να νοιάζεται… Και όταν κλήθηκε να επιστρέψει στην Κύπρο, προκειμένου να υπηρετήσει την κοινότητα του και τους ανθρώπους της, τους δικούς του ανθρώπους, χωρίς δεύτερη σκέψη, φώναξε παρών…!
Ως σύγχρονος Παπαφλέσσας, σήκωσε και κράτησε ψηλά το λάβαρο της αφοσίωσης και της πιστής εκτέλεσης του καθήκοντος, και με πλήρη επίγνωση των δυσκολιών και των προβλημάτων που θα αντιμετώπιζε, ανέλαβε αγόγγυστα, την εξυπηρέτηση των κατεχόμενων ενοριών, στα τρία χωριά μας που υπήρχε πρόσβαση: Καρπάσια, Ασώματος, Κορμακίτης… Σε δύσκολους καιρούς, όταν έκαιγε το σίδερο, και κανένας δεν τολμούσε να το αγγίξει, ο Πάτερ Παύλος, το πήρε στα χέρια του, και όχι μόνο το κράτησε, αλλά το σφυρηλάτησε και του έδωσε σχήμα…! Με αυτοθυσία και αυταπάρνηση, και σε αρκετές περιπτώσεις, με κίνδυνο της ζωής του, προσπάθησε, και κατά γενική ομολογία, κατάφερε, όχι μόνο να φέρει εις πέρας την αποστολή του, αλλά να συνδέσει το όνομα του, με την σωτηρία, την αναμόρφωση και την εν γένει διάσωση των κατεχόμενων ενοριών και χωριών μας… Και όλα αυτά, πλήρως ανιδιοτελώς, χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς την απαίτηση οποιωνδήποτε ανταλλαγμάτων…. Γιατί, έτσι έπρεπε να γίνει…!
Κα τι μ’ αυτό… δεν βαριέσαι… με αυτά θα ασχολούμαστε τώρα…; Σιγά το πράμα… ο Πάτερ Πάυλος…!!! Ποιος τον λογαριάζει, ποιος τον θυμάται…!!! Έχουμε τόσα άλλα πράγματα να νοιαστούμε και να τρέξουμε… τον Πάτερ Παύλο…!
Κι αυτό, ήταν το μεγάλο του παράπονο…! Όχι ότι επεδίωκε επαίνους, τιμές, διθυράμβους και αξιώματα… όχι, όχι… δεν τον ενδιέφεραν αυτά, τα αγνοούσε και τα περιφρονούσε…! Αυτό που ζητούσε ήταν μια επίσκεψη, μια κουβέντα, ένα τηλεφώνημα… Απλά, καθημερινά και ανθρώπινα πράγματα… Τίποτε άλλο…!!!
Έφυγε ήσυχος και ήρεμος, έχοντας καθαρή τη συνείδηση του, ότι έπραξε το καθήκον του, στο ακέραιο και με το παραπάνω, προς τον Θεό του, την κοινότητα του, τους ανθρώπους και όχι μόνο…
Και είμαι σίγουρος, ότι, ο κριτής του μέλλοντος και η ιστορία, θα τον κατατάξουν εκεί που του αξίζει και δικαιούται…
Αιωνία του η μνήμη,
Σιάρπελ Ιωσήφ Φραγκίσκου
02/07/2019
