Του Σιάρπελ Ι. Φραγκίσκου
Πκοιος είσαι, πάντα ψάχνε το, στον νουν σου να το φέρεις,
πόθθεν φτάννει η ράτσα σου, πκοιου εν που μοιάζ’ η φάτσα σου,
τες ρίζες σου να ξέρεις…!
Η σκούφκια σου πόθθεν κρατά, γύρευκε για να μάθεις,
να μεν είσαι ξεκρέμμαστος, γιατί αν μείνεις ξέννοιαστος,
χαλάλιν σου ότι πάθεις…!
Κράτα γερές τες ρίζες σου, σαν στέκει ο γρανίτης,
να τες ποτίζεις να πολιούν, περήφανα να δκιαλαλούν,
που είσαι ΜΑΡΩΝΙΤΗΣ…!
Ο Άγιος ο Μάρωνας, ο άξιος γενάρχης,
έζησεν βίον ιερόν, τζι έστησεν όνομαν γερόν,
εσύ για να υπάρχεις…!
Που την Συρίαν φτάννουμεν, γράφει η ιστορία,
τζιαμαί εγίνην η αρκή, να συναχτούσιν οι πιστοί,
να γίνουν ενορία…!
Εζιούσασιν ειρηνικά, όπως τους ερημίτες,
πας της Συρίας τα βουνά, ακόλουθοι του Μάρωνα,
οι πρώτοι Μαρωνίτες…!
Τζιαι που τζιαμαί στον Λίβανον, εφύαν για να ζήσουν,
του Μάρωνα οι οπάδοί, γιατί αρκέψαν οι διωγμοί,
πριν να τους καθαρίσουν…!
Τότες εδυναμώσασιν, εστήσαν εκκλησίαν,
τον Άγιον δοξάζασιν, πιστήν ζωήν εκάμνασιν,
με κάθε ευλογίαν…!
Μα πάλε ήρτεν το κακόν, σαν ζιούσαν μονιασμένοι,
ξανάρταν οι σαρατζιηνοί, τζι’ όσοι εμείναν ζωντανοί,
φεύκουν τζιυνηημένοι…!
Στην Κύπρον φτάννουν τελικά, που’ τουν κοντά, καρτζιήν τους,
τζι αρκέψασιν που την αρκήν, με πείσμαν τζιαι υπομονήν,
να χτίζουν την ζωήν τους…!
Ήτουν λαός εργατικός, είχαν βαθκειάν την πίστην,
μ’ όσα τζι αν ετραβήσασιν, ψηλά την εκρατήσασιν,
ποττέ εν ελυγίστην…!
Είχασιν πρόοδον πολλήν, πολλά εν που προκόψαν,
οι ξένοι αζουλέψαν τους, το μάλιν τους εκλέψαν τους,
την φόραν τους εκόψαν..!
Τζι ώσπου επαίρναν ο τζιαιρός, μ’ ούλλους να τους βουρούσιν,
επάλευκαν σαν τα θερκά, στο τέλος τέσσερα χωρκά,
εμείναν τους να ζιούσιν…!
Άγια Μαρίνα, Ασώματος, Καρπάσια, Κορματζιήτης,
ένει η γη που έμεινεν, να ιστορεί τι έγινεν,
ο κάθε Μαρωνίτης…!
Μέσα στα τέσσερα χωρκά, εζιούσαν οι γονιοί μας,
τζιαι τζιείνους οι προγόνοι τους, τζι εκαταφέραν μόνοι τους,
να σώσουσιν την γην μας…!
Μα’ ρτεν αλλά ξανά κακόν, του πόλεμου η βία,
στην προσφυγιάν εφύασιν, πίσω τους εν π’ αφήκασιν,
μάλλια τζιαι ιστορία…!
Στης ξένης γης τα χώματα, μακρά που τα χωρκά τους,
ποττέ εν εξυχάννασιν, π’ ότι τζιαι να εκάμνασιν,
είχαν τα στην θωρκά τους..!
Τζιαι καρτερούν μ’ υπομονήν, τζιαι πίστην στον Θεόν τους,
η ώρα τζιείνη να φανεί, πίσω να παν οι χωρκανοί,
στο χώμαν των γονιών τους…!
Τζι’ οι ρίζες κόμα στέκουσιν, μέσα στην γην, τζι απλώννουν,
που μας που εξαρτάται πκιον, να θρέψουμεν τουντο δεντρόν,
ν’ αδρύνουμεν τους κλώνους…!
Να κάμουμεν παν δυνατόν, π’ ούλλα τα μετερίζζια,
οι ρίζες να πολύσουσιν, ν’απλώσουν, να ανθίσουσιν,
να φκάλουσιν πορίζζια…!
Πρέπει να τ’ αποδείξουμεν, εν είμαστεν κομήτες,
που ρέσσουμεν περαστιτζιοί, μα, ρίζες έχουμεν βαθκειά στη γη,
αδέρκια ΜΑΡΩΝΙΤΕΣ…!!!
Σιάρπελ Ι. Φραγκίσκου
