Του Αντώνη Κασάπη
Είναι με βαριά καρδιά που αναγκαζόμαστε να παραδεχθούμε ότι η μοναδική μας Πατρίδα, η μικρή Κύπρος μας, που έχει μοιραστεί στα δυο με τόσο βίαιο τρόπο, δεν θα ενωθεί ξανά, έστω και με κουτσουρεμένο τρόπο.
Οι ακραίες και αδιάλλακτες θέσεις και των δύο πλευρών δείχνουν ότι δεν υπάρχει πραγματική αληθινή θέληση να ενωθεί το νησί και να ζήσουν μαζί ειρηνικά όλοι οι Κύπριοι.
Οι “κόκκινες γραμμές” ενδυναμώνονται και νέες εμφανίζονται ξαφνικά από το πουθενά.
Όσο αισιόδοξοι και αν είμαστε, όσο ρομαντικοί, όσο αγωνιστικοί για την ειρήνη και την αδελφοσύνη μεταξύ των Κυπρίων, δεν μπορούμε να μετακινήσουμε τα τεράστια εμπόδια που μπαίνουν από τις ισχυρές δυνάμεις που δεν θέλουν τη λύση με επανένωση.
Θα συνεχίσουμε να ελπίζουμε μεν, αφού η ελπίδα πρέπει να πεθαίνει τελευταία, αλλά θα κάνουμε και αγώνα επιβίωσης ακόμη και με τη διαχωριστική γραμμή να μας σχίζει στη μέση.
Αν δεν το κάνουμε τότε κανένας άλλος δεν θα το κάνει για μάς.
Εμείς θα πρέπει να προσπαθήσουμε όσο μπορούμε να καθορίσουμε το δικό μας μέλλον.
Εμείς να αγωνιστούμε με όλα μας τα μέσα για τη δική μας ταυτότητα, για τη δική μας ιδιαίτερη Πατρίδα, για τα χωριά μας και για τη γή μας.
Ο στόχος μας θα πρέπει να είναι ένας και ξεκάθαρος.
Οι σχεδιασμοί μας να είναι για να πετύχουμε αυτό τον στόχο.
Είμαστε λίγοι και μικροί.
Έχουμε όμως το δίκαιο εντελώς με το μέρος μας.
