Του Αντώνη Ηλία Κασάπη
23 Απριλίου 2075.
Ο Γιώργος Φραγκίσκου, 25 χρονών, από τη Λευκωσία γιορτάζει την ονομαστική του γιορτή σήμερα.
Το πρωί αποφάσισε να κάνει κάτι το διαφορετικό από τα προηγούμενα χρόνια. Μπήκε στο αυτοκίνητο του και οδήγησε προς το βορρά.
Θυμάται που ο παππούς του, και αυτός Γιώργος Φραγκίσκου, του διηγούταν ότι καταγόταν από το χωριό Κορμακίτης που πριν ήταν ένα Μαρωνίτικο χωριό. Ο παππούς είχε γεννηθεί στη Λευκωσία το 2020 και οι γονείς του ήταν Μαρωνίτες που κατάγονταν από αυτό το χωριό. Οι παππούδες τους είχαν γεννηθεί εκεί αλλά αναγκάστηκαν να φύγουν σε μικρή ηλικία και να εγκατασταθούν στη Λευκωσία. Ο παππούς Γιώργος πάντα έλεγε ιστορίες στον εγγονό Γιώργο για τις αναμνήσεις που είχε όταν, μικρό παιδί, τον έπαιρναν οι γονείς του στο χωριό για επισκέψεις. Τότες υπήρχαν ακόμη λίγοι Μαρωνίτες κάτοικοι στο χωριό. Είχε λοιπόν μια απορία μέσα του ο εγγονός Γιώργος να δει και αυτός τους τόπους των προγόνων του, που είχαν και μια παράξενη δική τους θρησκεία και ακόμη και τη δική τους γλώσσα! Αυτά χάθηκαν τώρα. Δεν υπάρχουν Μαρωνίτες στην Κύπρο και η γλώσσα δεν μιλιέται. Στο χωριό Κορμακίτης δεν υπάρχουν πιά τέτοιοι κάτοικοι. Κατοικείται τώρα από Τούρκους που ήλθαν από την Τουρκία.
Με κάποια δυσκολία βρήκε το δρόμο προς το χωριό. Οδηγώντας προς αυτό πρόσεξε πόσο ωραία ήταν η φύση. Πολύ πράσινο και πολλά όμορφα πολύχρωμα λουλούδια στα χωράφια.
Η θάλασσα φαινόταν και από τις δύο πλευρές του δρόμου!
Έφθασε στην άκρη του χωριού.
Όμορφα σπίτια και ξενοδοχεία μέσα στο χωριό και τριγύρω του, στην όμορφη φύση.
Οι ταμπέλες όλες είναι στα Τουρκικά, αλλά ευτυχώς υπάρχουν και λίγες στα Αγγλικά για τους τουρίστες.
Μια από αυτές λέει « To the Museum, Maronite Church of St. George». Προχωρά προς τα εκεί.
Είναι ένα όμορφο κτίριο που ήταν κάποτε Μαρωνιτική Καθολική Εκκλησία αλλά τώρα είναι μουσείο λαογραφικής τέχνης.
Είναι ανοιχτό, αλλά πρέπει να πληρώσει για να αγοράσει εισιτήριο για την είσοδο. Σκέφτεται λίγο, και τελικά αποφασίζει να το αγοράσει και να μπει μέσα.
Είναι πράγματι ένα εντυπωσιακό κτίριο και από μέσα.
Υπάρχουν πολλά αντικείμενα, για τις αγροτικές ασχολίες των παλιών Κυπρίων. Ο Γιώργος, που είναι λογιστής, όπως και ο παππούς του, δεν ξέρει από τέτοια.
Κάποιος από τους εργαζομένους του μουσείου προφέρεται να του εξηγήσει στα Αγγλικά μερικά πράγματα.
Σε μια γωνιά υπάρχουν και θρησκευτικά αντικείμενα. Εικόνες, αγάλματα και μερικά βιβλία και σκεύη. Ο υπάλληλος του μουσείου εξηγεί στον Γιώργο ότι ήταν θρησκευτικά αντικείμενα των παλιών κατοίκων του χωριού, που είχαν δική τους θρησκεία και γλώσσα, που τώρα όμως δεν υπάρχουν πιά. Σε μια εικόνα ο Γιώργος βλέπει μια μικρή ταμπέλλα. Πλησιάζει και διαβάζει την επιγραφή στα Ελληνικά «Αγία Μαρίνα. Δωρεά της οικογένειας Γιώργου Φραγκίσκου εις μνήμη των νεκρών τους, 1963». Μένει έκπληκτος! Καταλαβαίνει ότι αυτή εικόνα ήταν δωρεά των δικών του προγόνων στην Εκκλησία του δικού τους χωριού, στη μνήμη των προγόνων τους που ήταν θαμμένοι κάπου στη γη αυτού του χωριού!
Και όμως αυτός, ο Γιώργος Φραγκίσκου του 2075, πρώτη φορά πατά το πόδι του σε αυτή τη γη.
Και η εικόνα των προγόνων του είναι αντικείμενο σε μουσείο.
Βαθιά συγκινημένος στέκεται σε μια γωνιά και κάνει μια σιωπηλή προσευχή, στη μνήμη των προγόνων του που έζησαν κάποτε σε αυτό το χωριό, εργάστηκαν στη γη του, έκτισαν αυτή την όμορφη Εκκλησία, και τελικά αναγκάστηκαν λόγω πολέμων να φύγουν. Να αλλάξουν τόπο ζωής, να αλλάξουν γλώσσα και θρησκεία, για να επιβιώσουν. Άφησαν πίσω τους την ιστορία τους, την Εκκλησία τους και την εικόνα της Αγίας Μαρίνας.
Ήταν ώρα για το Γιώργο να πάρει το δρόμο της επιστροφής στη Λευκωσία. Έχει την ονομαστική του γιορτή σήμερα και θα έρχονταν φίλοι και συγγενείς στο σπίτι του για να του ευχηθούν.
Είχε σίγουρα κάτι το ενδιαφέρον να τους πει για αυτή την πρώτη επίσκεψη του στο χωριό που ζούσαν οι πρόγονοι του.
