Του Σιάρπελ Ι. Φραγκίσκου- 16/11/2018
Στου Κορματζιήτη το χωρκόν, τον άγιον τούτον τόπον,
ο Πλάστης μου τες ομορκιές, εσσιόνωσεν αλύπητες,
έδωκεν τες με τόκον…!
Αχ, Κορματζιήτη μου χρυσέ, τζιαι πρέπει σου χουμίσην,
που πάνω κάτω εκκλησιές, θάλασσες, κάμποι τζιαι λαξξιές,
τζιαι μες την μέσην βρύσην…!
‘Οπου δκιαλλάξει η θωρκά, το δειν όπου γυρίσει,
ο ξένος κόσμος πο’ ρκεται, αΐπιν εν ιβρέθεται,
όσον τζι αν προσπαθήσει…!
Μα’ ρτεν τζιαιρός που άδικα, έππεσεν μαύρη μοίρα,
τον πόλεμον εννοιώσασιν, τζι’ ούλλοι εμαραζώσασιν,
που φεύκαν με την γύραν…!
Τόσα που υποφέρασιν, του πόλεμου του μαύρου,
βαρέλλες, μπάρρες, σύνορα, εν εμπορούσαν σίουρα,
την ησυχίαν να’ βρουν…!
Οι μέρες ρέσσαν, φεύκασιν, τα χρόνια επερνούσαν,
τζι όμως οι Κορματζιηδκιανοί, εν εποκάτσασιν στιγμή,
ποττ’ εν τα ξαπολούσαν…!
Μ’ όσα τζι αν τους εκάμνασιν, ποττ’ εν επαραιτούνταν,
είτε βροσι’ ήτουν για πειρά, για καλοτζιαίριν για σιοννιά,
πααίννασιν τζι ερκούνταν…!
Που την αυκήν, πορνόν-πορνόν, τες τσέντες τους επκιάνναν,
τζιαι φορτωμένοι πράματα, τζιαμαί στα οδοφράγματα,
υπομονήν εκάμναν…!
Η αγάπη τους για το χωρκόν, ήτουν φωδκιά μεγάλη,
ερίζωσεν πολλά βαθκιά, τζιαι έτρωεν τα σωθικά,
έκρουζεν γιάλι-γιάλι…!
Εζιούσασιν στην προσφυγιάν, σαν ξένοι, μες τους ξένους,
με την αγάπην στην καρκιάν, που’ χασιν για παρηορκάν,
τζι εκράτεν τους δημμένους…!
Τούντην αγάπην είχασιν, φάρμακον, γιατρικόν τους,
π’ όσον τζι αν τους ελάμνασιν, ποττέ, εν εξυχάννασιν,
τες ρίζες, το χωρκόν τους…!
Άλλοι εμείναν σσώκλειστοι, τζιεικάτω εγκλωβισμένοι,
τα πάντα στερηθήκασιν, μα, άξιοι σταθήκασιν,
ήρωες τιμημένοι…!
Να φύουν εν εκιάρασιν, θαρκούνταν ήτουν ψέμαν,
τζιαι δεν εξαπολύσασιν, την γην που εποτίσασιν,
με δρώμαν τζιαι με γαίμαν…!
Τόσ’ ήταν η αγάπη τους, τα πάντα αρνηθήκαν,
εμείναν ρότσοι ριζιμιοί, βαθκιά χωσμένοι μες την γη,
τζιαμαί που γεννηθήκαν…!
Λαλώ το, τζιαι πιστεύκω το, δεν έσιει, τζι έννεν λάθος,
σ’ ούλλον τον κόσμον, πιθανόν, που σαν τον Κορματζιηδκιανόν,
να έσιει τέθκοιον πάθος…!
Τέθκοιαν αγάπην εν θα βρεις, πάς τούντην γην, εν έσιει,
σαν την αρρώσκειαν, πάρα τζιει, που’ χουν μιάλοι τζιαι μιτσιοί,
στο γαίμαν τους, που τρέσιει…!
Τζι εν η αλήθκεια, νοιώθω το, ότι τζιαιρός γυρίσει,
τούτη εν η εγγύηση, του Κορματζιήτ’ η θθύμηση,
ποττέ της εν θα σβήσει……!!!!!
Σιάρπελ Ι. Φραγκίσκου
16/11/2018
