Του Joseph Ηλία Κασάπη
Κάθε φορά που ΚΤΥΠΑ ΠΕΝΘΙΜΑ Η ΚΑΜΠΑΝΑ της εκκλησίας του πολιούχου του Αγίου, Αγίου Γεωργίου, για την αναχώρηση της ψυχής από τα γήινα, και την τελική επιστροφή του κορμιού στην γη του, ΑΚΟΜΑ ΕΝΟΣ ΓΗΡΑΙΟΥ ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΥ ΤΟΥ, από τους ολιγάριθμους ακόμα εν ζωή, Η ΚΑΜΠΑΝΑ ΚΤΥΠΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΡΜΑΚΙΤΗ, σηματοδοτώντας και τον επικείμενο δικό του θάνατο- τουλάχιστον σαν ζωντανή, συνεχίζουσα εστία ζώντων Μαρωνιτών … ΚΤΥΠΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΡΩΝΙΤΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ !
Ανήμπορη και να διανοηθεί ακόμα να συρθεί λίγα βήματα πάρα πέρα μετά και χωρίς την ‘πρωτεύουσα’ της, τον πρώτο μεταξύ ίσων της … Το περασμένο Σαββατοκύριακο κτύπησε 2 φορές. Για 2 γηραιές γυναικείες μορφές της γενεάς της μητέρας μου, τα ονόματα των οποίων – Τζιοζεφίνα & Αρκύρα/”Ζμαντονού” – πρέπει να ήταν μέσα στις πρώτες λίγες εκατοντάδες λέξεις που έμαθαν όλα τα παιδιά της γενεάς μου στο χωριό (πιο νωρίς φυσικά εκείνα της ‘πάνω-γειτονιάς΄, της οποίας οι 2 αυτές γειτόνισσες ήταν επιφανή μέλη).
Κτύπησε και για αυτές, κτύπησε και για το χωριό τους. Η ερώτηση ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΧΤΥΠΑ είναι από δω και μπρος μόνιμα προ-απαντημένη κατά το ήμισυ, στην περίπτωση του ταλαίπωρου Κορμακίτη μας – μόνιμα και περίοπτα (‘ακρωτήρια-καθώς είναι) παρόντος στους χάρτες τη Κύπρου από … τότε που … βγήκαν χάρτες: ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΡΜΑΚΙΤΗ !
