Η κάθε περιοχή του Κορμακίτη κρύβει και αρκετές ομορφιές, μυστικά αλλά και στοιχεία που λίγα άτομα τα γνωρίζουν. Οι θρύλοι και οι παραδόσεις για την περιοχή μας είναι πραγματικά μοναδικοί.
Το δρακοντοβούναρο όπως το λένε οι ειδικοί ή η σπηλιά του Δράκου όπως την λέμε εμείς και τα απολιθώματα, είναι μια περιοχή μοναδική στον Κορμακίτη. Η παράδοση και οι λαϊκοί μύθοι αναφέρουν ότι στο χώρο αυτό βρισκόταν ένας δράκος , ο οποίος όταν έβλεπε ζώα να πηγαίνουν να ποιούν νερό στο Λιθράτη ποταμό , έβγαινε από την σπηλιά του και πήγαινε και τα άρπαζε, Δίπλα από την σπηλιά σε απόσταση περίπου 300 μέτρων ανατολικά υπάρχει ένας μικρός χώρος τον οποίον ο δράκος έτρωγε το θήραμα του και εκεί άφηνε τα κόκκαλα. Αυτά τα κόκκαλα σήμερα είναι τα απολιθώματα . Στο χώρο αυτό υπάρχουν απολιθώματα νάνων ιπποποτάμων και ελεφάντων. Στην Κύπρο απολιθώματα ελεφάντων έχουν βρεθεί σε 18 περιοχές.
Χαρακτηριστικό της παράδοσης αυτής είναι ότι και στο τραγούδι του γαμπρού στον Κορμακίτη αναφέρεται στον Δράκο και στο ποταμό Λιθράτη με το Δίστιχο « Γαμπρέ αν θέλεις να αρμαστείς κάλιο καιρό δεν βρίσεκεις, τον Δράκον εσκοτόσαν τον τον Λιόνταν εφουρτσίσαν τσε στον Λιθράτη Ποταμό γιοφύρην τον εκτίσαν.»
Σε πρόσφατη επίσκεψη μου στο χώρο αυτό με ειδικούς επί του θέματος από την ομάδα « Τοπία της Κύπρου» ο Χρίστος Χριστοφίδης ανάφερε ότι ο χώρος αυτός είναι θησαυρός για τον Κορμακίτη και πρέπει να προστατευτεί κατάλληλα. Είναι μοναδικός στην Κύπρο . Συγκεκριμένα για να γνωρίζουν όλοι την πραγματική ιστορία των απολιθωμάτων αυτών έχει στείλει στην ιστοσελίδα μας το πιο κάτω άρθρο :
« Η περιοχή βρίσκεται περίπου 175m εσωτερικά της σημερινής ακτής στους πρόποδες ενός ψηλότερου 3m νοτιοδυτικού σκληρού βιοκλιματικού βράχου, ο οποίος σκαρφαλώνει σε μια πλακόστρωτη πλαγιά και βρίσκεται βόρεια των εκβολών του ποταμού Λιθράτη. To πλουσιότατο οστεοπαγές πέτρωμα με οστά απολιθωμένων νάνων ιπποπόταμων και ελεφάντων εκτείνεται σε μια έκταση 11m. Στο παρελθόν το μέρος ήταν μια βραχοσκεπή όπου τα ζώα αυτά έβρισκαν καταφύγιο από τον ήλιο αλλά και τις καιρικές συνθήκες Τα ζώα αυτά εμφανίσθηκαν κατά το ύστερο Πλειστόκαινο, δηλ. πριν από 250.000 – 100.000 χρόνια, και έφτασαν στην Κύπρο από γειτονικές ακτές είτε κολυμπώντας είτε επιπλέοντας πάνω σε κορμούς δέντρων.
Με την εγκατάστασή τους στο νησί υπέστησαν μεγάλες εξελικτικές αλλαγές προκειμένου να προσαρμοστούν στο νέο τους περιβάλλον. Η σημαντικότερη αλλαγή ήταν ο νανισμός, φαινόμενο που παρατηρείται και σε άλλα νησιά της Μεσογείου (Κρήτη, Σαρδηνία, Ρόδο, Σικελία κλπ). Το μικρό πλέον σωματικό μέγεθος τους έδωσε μεγαλύτερη ευκινησία και προσαρμοστικότητα στο σχετικά ορεινό κυπριακό περιβάλλον με τις περιορισμένες πηγές τροφής. Ο υπερβολικά μικρός ιπποπόταμος της Κύπρου Hippopotamus minor (Desmarest, 1822), πρέπει να αποίκισε στο Μέσο και ίσως και Κάτω Πλειστόκαινο. Είναι ο μικρότερος ιπποπόταμος από όλα τα γνωστά είδη ιπποποταμοειδών κάτι που οφείλεται στον νησιωτικό νανισμό, το μήκος τους έφτανε το 1,50 μέτρο και το ύψος τους τα 75 εκατοστά.
Το 90% των απολιθωμάτων στο νησί της Κύπρου είναι από αυτό το ζώο, που σημαίνει ότι το περιβάλλον ήταν αρκετά ευνοϊκό για αυτόν. Ο πυγμαίος ιπποπόταμος μπορούσε να έχει τόσο μικρό μέγεθος σώματος επειδή κανένας επίγειος κυνηγός, ή ανταγωνιστής για το φαΐ, δεν υπήρχε στο νησί. Η λοφοδοντική οδοντοστοιχία του, δείχνει προσαρμογές σε τροφές με βλαστούς και λιγότερο σε γρασίδια, το αντίθετο από ότι φαίνεται για τον πρόγονο του τον Hippopotamus amphibius. Η εξέλιξη αυτή, είναι στην πραγματικότητα ένα πισωγύρισμα σε μια πρωτόγονη κατάσταση και είναι χαρακτηριστικό των παλαιότερων ιπποποταμοειδών. Όμως αυτή η αλλαγή στην οδοντοστοιχία, είναι προσαρμογή στο περιβάλλον του νησιού. Άλλο ένα χαρακτηριστικό είναι η απουσία τέταρτου προγομφίου σε αρκετά δείγματα, κάτι που δείχνει ότι άλλαξε η κίνηση της σιαγόνας με μεγαλύτερες εγκάρσιες κινήσεις. Ο κυπριακός πυγμαίος ιπποπόταμος μπορούσε να σκαρφαλώνει και να περπατά εύκολα σε δύσκολες επιφάνειες, αλλά πιθανότατα δεν ήταν καλός δρομέας καθώς φαίνεται από την ανατομία των πλευρών. Τα δάχτυλα ήταν σαν των ελαφιών και όχι σαν των προγόνων του.
Το μικρό του σχήμα μαζί με τις διατροφικές του συνήθειες, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το ζώο είχε μια στροφή προς τον οικολογικό θώκο του ελαφιού. Ο νάνος ελέφαντας της Κύπρου Palaeoloxodon cypriotes έζησε κατά τη διάρκεια του Πλειστόκαινου μέχρι περίπου 11.000 χρόνια π.Χ. Τα πλήρως ανεπτυγμένα ζώα δεν ζύγιζαν περισσότερο από 200kg και είχαν ένα μέγιστο ύψος 1,40m. Τα πρώτα απολιθωμένα οστά ανακαλύφθηκαν και τεκμηριώθηκαν από την Dorothea Bate το 1902. Βρέθηκαν σε μια σπηλιά στους λόφους της Κερύνειας. Του Χρίστου Χριστοφίδη».
Για να δείτε φωτογραφίες από το Δρακοντοβούναρο κάντε κλικ ΕΔΩ