( Της Γεωργίας Σκορδής Σιαμμούτη)
Την ψάχνουμε την άνοιξη, πώς δεν την ψάχνουμε… Την προσδοκούμε την άνοιξη, πώς δεν την προσδοκούμε…
Τώρα, από πού πάνε για την άνοιξη;
Σίγουρα έχει ο καθένας τη δικιά του άνοιξη. Σίγουρα ο καθένας μπορεί να φτιάξει τη δικιά του άνοιξη. Λίγο χρώμα, λίγο άρωμα, πιότερη ζεστασιά, μια στάλα αισιοδοξίας, ένα φτερούγισμα ελπίδας, ένα νέο συναπάντημα με τη ζωή, μια αέναη παράσταση της αρμονίας της φύσης …. Και να η άνοιξη, το γλυκό Έαρ..
Μοναδικό το συναπάντημα με την άνοιξη της δικιάς μας γης!
Την προμήνυσαν τα πρώτα χελιδόνια. Τη φώναξε το ζεστό αεράκι. Την έστρωσε η γαληνεμένη θάλασσα. Τη σκέπασε ο καταγάλανος, καθάριος ουρανός. Την έλουσε το άρωμα του βαθυπράσινου κάμπου. Τη γέννησε το μπουμπουκιασμένο ανθογυάλι. Τη διαλαλούν οι τουλίπες- σύμβολο, έτοιμες να ρίξουν την κόκκινη, αιμάτινη τους πινελιά .
Στο δρόμο της δικιάς μας άνοιξης βαδίζεις και κοιτάς για τα σημάδια εκείνων που περπάτησαν μέσα της, χαϊδεύεις τα χνάρια που απόμειναν, νοηματοδοτείς το χώρο και το χρόνο. Και αναρωτιέσαι, ένα μπουμπούκι τουλίπας, μπορεί να δώσει την ελπίδα;
Αρκεί να αγαλλιάσει την ψυχή;
Αρκεί να δώσει το μήνυμα, πως στα μικρά και τα ασήμαντα κρύβεται η ευτυχία;
Αρκεί να μας θυμίσει την άνοιξη που κρύβουμε μέσα μας;
Αρκεί να μας ενώσει;
Θαρρώ πως ναι, φτάνει να βρούμε από πού πάνε για την άνοιξη…
Για να δείτε σχετικό βίντεο μπείτε στην πιο κάτω διεύθυνση