( Tου Αββά Ιωσήφ Λακκοτρύπη Μιχαηλίδη )«Η ομόνοια κτίζει σπίτι και η διχόνοια το χαλάει», λέει το θυμόσοφο ρητό. Και φαίνεται, πως η ρήση αυτή, βγαλμένη μέσα από τα εσώψυχά του λαού, είναι μια κραυγαλέα προειδοποίηση και μια συμβουλή για να αποφεύγουμε την έντονη διχαστική τάση, που κατατυραννά –ιδίως μετά την προσφυγοποίηση- τη μικρή μας κοινότητα. Αυτή η διχόνοια, η ανεξήγητη αντιπαλότητα μεταξύ Μαρωνιτών των τελευταίων καιρών, είναι -κατά την ταπεινή μου γνώμη- ένα αμαρτωλό αποτέλεσμα πολλαπλών συγκυριών μαζι. Μια κατάρα, που μας κυνηγά στην προσφυγιά μας σαν σκιά μας όλο και πιο έντονα και μας προξενεί μεγάλο κακό από το 1974 μέχρι σήμερα, από τότε δηλαδή που χάσαμε την παραδοσιακή μας δομή: Χωριό και συνύπαρξη, εκκλησία και ιερέα, σχολείο και διδάσκαλους, αξιόπιστους και ανιδιοτελείς εκλεγμένους και μη, όπως: εκπρόσωπο, κοινοτάρχη, ιθύνοντες, παράγοντες και σώφρονες γέροντες.
Εύλογα διερωτόμαστε, λοιπόν: Πού οφείλεται η ενδοκοινοτική διχόνοια των Μαρωνιτών; Είναι προϊόν ατομικής θεώρησης ή μήπως αποτέλεσμα εγωιστικής τάσης; Είναι απόρροια της εύκολης απόρριψης της αξίας του διπλανού μας; Είναι, δηλαδή, ο υπερφίαλος εγωισμός μας και η έμφυτη ροπή μας να νομίζουμε, ότι γνωρίζουμε τα πάντα και ότι είμαστε ανώτεροι από τον διπλανό μας; Μήπως φταίει η πλεονεξία, ο «εξυπνακισμός» ή η εριστική διάθεσή μας να επιβάλουμε το συμφέρον μας σαν απαράβατο δίκιο, που πρέπει να γίνεται σεβαστό από όλους; Ή μήπως, είναι προϊόν φθόνου και ζήλιας;
Κάποιοι εντοπίζουν την αιτία της ενδοκοινοτικής αυτής διχόνοιας σε έναν από αυτούς τους λόγους, κάποιοι σε όλους μαζί. Πάντως η διχόνοια ακολουθεί την σκιά μας και σε κάθε περίπτωση, δυστυχώς και σε περιόδους κρίσης, θεριεύει, σαν να θέλει να κατασπαράξει ο,τι από μας έχει απομείνει. Είναι κάτι, που δυστυχώς δεν μπορέσαμε μέχρι σήμερα να το υπερβούμε.
Ποιος άραγε φταίει; Σίγουρα όλοι φταίμε. Μικροί και μεγάλοι. Αξιωματούχοι και μη. Διανοούμενοι και απλοί. Εκλεγόμενοι και ψηφοφόροι. Φωνακλάδες και σιωπηλοί.
Όμως το μεγαλύτερο βάρος της ευθύνης το φέρει η ηγεσία. Οποιαδήποτε ηγεσία, επειδή, για να φτάσουμε μέχρι εδώ, κάτι δεν πήγε σωστά, κάποιο κενό αφέθηκε ανεξέλεγκτο, κάποιες παρεμβάσεις ήταν αδικαιολόγητες, κάποιοι χειρισμοί ήταν άδικοι, κάποιες ενέργειες υπήρξαν συμφεροντολογικές, κάποιες προθέσεις ήταν αλαζονικές … και όλα αυτά προκάλεσαν τραύματα και αισθήματα αποστέρησης, απόρριψης και μη αναγνώρισης… Όλοι φταίμε διότι η καρδιά δεν κάνει το καθήκον της διανέμοντας το αίμα παντού. Όλοι φταίμε διότι η μύτη θέλει να είναι εγκέφαλος, το μάτι προτιμά να πάρει τη θέση του ποδιού, το χέρι φιλοδοξεί να είναι στόμα κτλ. Χάθηκε το ενιαίο σώμα, όπου το κάθε μέλος ασκεί τέλεια το ρόλο του για το καλό ολόκληρου του σώματος. Με άλλα λόγια χάσαμε το πιο πολύτιμο, που οι πρόγονοι μας κατείχαν και αυτό τους έσωσε, μας το κληρονόμησαν και το αμελήσαμε: την πίστη! Η πίστη προϋποθέτει αγάπη, η αγάπη απαιτεί ταπεινότητα και η ταπεινότητα οδηγεί στην ανιδιοτέλεια. Ναι, λάθη υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντοτε. Όμως, αυτό που χαρακτηρίζει ένα καθώς πρέπει άνθρωπο δεν είναι το λάθος του, αλλά η μεταμέλεια του, η διόρθωση και το συγγνώμη του.
Τι κάνουμε; Που πάμε;
Πρώτα πρώτα ας συνειδητοποιήσουμε ότι κανένας δεν μπορεί να μας σώσει. Μόνο εμείς οι ίδιοι μπορούμε να σωθούμε, να επιβιώσουμε.
Τώρα, όσο ποτέ άλλοτε, είναι Ιστορική ανάγκη και Μαρωνίτικη επιταγή, όχι μόνον η αποφυγή, αλλά και η με κάθε τρόπο ριζική καταπολέμηση όλων των αιτιών, των παραγόντων και των μηχανισμών, που μας «δηλητηριάζουν» και δημιουργούν την ενδοκοινοτική διχόνοια μας, με το δόγμα του «διαίρει και βασίλευε».
Η ομόνοια και η σύμπνοια πρέπει να διέπει την ύπαρξή μας ως Μαρωνίτες Καθολικοί αλλά και ως κοινωνικά και πολιτικά άτομα. Ιδιαίτερα στην παρούσα συγκυρία, όπου η λύση του Κυπριακού βρίσκεται –όσο ποτέ άλλοτε- σε μια πολύ κρίσιμη καμπή , οι έχοντες ως πρώτιστη Ιδέα την παρακαταθήκη και τους αξιοθαύμαστους αγώνες των προπατόρων τους και ως διακαή πόθο την επικράτηση του μακραίωνου Μαρωνιτισμού σ’ αυτή τη Μακαρία Νήσο, θα πρέπει να αφήσουν κατά μέρος τις οποιεσδήποτε διαφορές τους και ενωμένοι να προσανατολισθούν προς την υλοποίηση αυτού του μεγάλου οράματος. Ως Μαρωνίτες-Καθολικοί, που καλούμαστε να βιώσουμε αυτό το Άγιο Έτος της Ευσπλαχνίας με μεταστροφή, με υπέρτατη αγάπη και προσφορά, πρέπει να αποδείξουμε ότι είμαστε άξιοι απόγονοι όλων των πατεράδων εκείνων που με ανεπανάληπτο σθένος και προκοπή, άρδευσαν με τον ιδρωτα του προσωπου τους κάθε μόριο των ιερών χωμάτων των Μαρωνίτικων Χωριών μας, καταπολεμώντας πρώτα τις κακές πλευρές του ψυχισμού μας και αποποιούμενοι τους σπόρους της διχόνοιας και του διχασμού.
Αββάς Ιωσήφ Λακκοτρύπης Μιχαηλίδης
