Της Αντωνίας Μιχαήλ Πογιατζή
Με συγκίνηση αντίκρισα τους ανθρώπους διαφόρων ηλικιών, έτοιμοι να προσέλθουν στο λεωφορείο για να πορευθούμε μαζί στην αρχαία εκκλησία της Αγίας Άννας στην Αμμόχωστο.
Κατά την διάρκεια, μας συντρόφευαν προσευχές. Όντος ένα κλίμα, πίστης, ή μάλλον θα έλεγα, δίψα για πίστη. Τι ωραίο είναι να αφήνεσαι στο περιβάλλον, να γίνεσαι ένας μαζί τους με τις προσευχές. Ήρθε η στιγμή. Αντικρίζω βλέμματα ανυπομονησίας, ακούγοντας « Μα αυτή είναι η εκκλησιά μας;», « τι όμορφή που είναι», «ευχαριστούμε τον Θεό που μας αξίωσε να φτάσουμε ως εδώ».
Κατεβήκαμε από το λεωφορείο. Πατήσαμε στο χώμα των προγόνων μας! Άραγε περιγράφονται τα αισθήματα; Ότι και να πω είναι λίγα… ρίγος, ένιωσα ένα αεράκι να χαϊδεύει το πρόσωπο μου και να μου κόβει την ανάσα, συγκίνηση, αισθήματα ανάμικτα.
Νιώθω τυχερή, που τώρα για δεύτερη φορά έχω αντικρίσει την Μαρωνίτικη Εκκλησία της Αγίας Άννας. Τυχερή που μετά από το 1571 ήμουν ανάμεσα σε όλους αυτούς τους πιστούς, δίνοντας παλμούς ζωής με τον ρυθμό των ψαλμών, τόσο πάθος, τόση δίψα για πίστη, τόση ανάγκη για επιβεβαίωση του παρελθόντος. Τυχερή που κατάφερα να ανεβώ τα σκαλιά της, που κατάφερα να περάσω το κατώφλι της, τυχερή που άγγιξα τους τοίχους της, τυχερή που κατάφερα να αντικρίσω την ομορφιά της με τις υπέροχες τοιχογραφίες της Αγίας Κατερίνας με την Αγία Βαρβάρα, τυχερή που κατάφερα να την προσκυνήσω. Ένιωσα μια δύναμη, ανεξήγητη. Μήπως είναι επιβεβαίωση;
Μην ξεχνάμε είναι η ιστορία μας, είναι το παρελθόν μας, οι πρόγονοι μας, είναι οι μνήμες μας. Ακόμη ένας λόγος της ύπαρξης μου. Το Χριστός Ανέστη στην Αραμαϊκή γλώσσα, αντήχησε πέρα ως πέρα και είμαι σίγουρη πως έδωσε το μήνυμα της αγάπης και της ειρήνης.
Ευχαριστούμε Μακαριότατε για την ευκαιρία που μας δώσατε, ευχαριστούμε που είστε ανάμεσα μας. Ακολουθεί ένα μικρό βίντεο για όσους δεν μπόρεσαν να παρευρεθούν.