Του Γιώργου Κύκκου Σκορδή
Στον Κορμακίτη ο χρόνος μετρά το παρελθόν, θυμίζει ιστορικές μνήμες…
Τότε που υπήρχε ο Λίβανος και ο Λίβανος Κορμακίτη στις καρδιές όλων μας, τότε που οι καμπάνες του χωριού έπαιζαν πένθιμα στο άκουσμα του θανάτου του Bachir Gemayel, τότε που στους τοίχους των σπιτιών και στο σύλλογο υπήρχαν κρεμασμένες οι φωτογραφίες του…Από τότε σαν να βάλθηκε το σύμπαν -μέσω των ιστορικών γεγονότων -να ξεγράψει την ιστορία μας, βήμα-βήμα με συνοδοιπόρο τον χρόνο. Σαν να βάλθηκε να διαγράψει όλα όσα συνθέτουν και συναποτελούν την μαρωνιτική μας ταυτότητα, την εθνοτική μας ταυτότητα, αυτήν που περήφανα και μέσα από χίλιους ανέμους κατάφεραν να μας μεταφέρουν και να μας παραδώσουν –άθικτη- οι πρόγονοί μας. Σε αυτό το σχέδιο λήθης βρήκε συνεργάτη- πέραν του χρόνου, την προσφυγιά και τα συνεπακόλουθά της , τους μικτούς γάμους, την αναγκαστική ελληνοκεντρική εκπαίδευσή μας, το χάσιμο της γλώσσας μας, την ολοκληρωτική αφομοίωση σημαντικού μέρους της κοινότητάς μας.
Σαν να πάγωσε ο χρόνος χθες στον Κορμακιτή…
Ένας τοίχος του συλλόγου όμως παραμένει και επιμένει να μας θυμίζει τις ρίζες μας.
Σαν να πάγωσε ο χρόνος σε αυτό το μικρό κομμάτι τοίχου…
…που αρνείται να ανακαινιστεί, να αφομοιωθεί, επιμένοντας να μας θυμίζει τις ρίζες μας!
Χθες-όμως – λες και ζωντάνεψε η ιστορία με τους ήρωές της να προβάλουν μέσα από κάποιες ξεχασμένες φωτογραφίες σε εκείνο το μικρό κομμάτι τοίχου του Λίβανου Κορμακίτη. Λες και ξύπνησε η κρεμασμένη φωτογραφία του Bachir Gemayel, η αγαπημένη εκείνη φωτογραφία που έγινε ένα με τον Κορμακίτη μας…
Σαν να έβλεπα μπροστά μου τον Βachir να μας μιλά με τη γλυκύτητα και χαρισματικότητά του για τον Λίβανο, τη Μαρωνιτικότητά μας, τους προγόνους μας, την παράδοσή μας.
Δεν ήταν όνειρο η εικόνα, δεν ζωντάνεψε απο το πουθενά. Ξύπνησε στο άκουσμα μιας οικείας φωνής στο μικρό οίκημα του Λίβανού μας… Ξύπνησε η εικόνα, όταν ο Nadim Gemayel, στάθηκε κοντά της. Ο πρώτος Gemayel που επισκέπτεται τον μικρό Λίβανο της Κύπρου, όπως κάποτε, πριν πολλά χρόνια, τον αποκάλεσε, γνωρίζοντάς τον, ο τότε Πρόξενος της Γαλλίας στην Κύπρο σε επίσκεψη που έκανε στον Κορμακίτη στις 3 Φεβρουαρίου 1868 συνοδεύοντας τον τότε Αρχιεπίσκοπο Μαρωνιτών Κύπρου κ.κ. Ιωσήφ Τζιάτζια(1843-1882).
«Μου λένε ξεκρέμαστες , τι τις θέλεις τούτες» λέει η Αννεττού, “ μα πώς να κάμω έτσι πράμα. Τούτες εν η ιστορία μας», συνεχίζει φανερά συγκινημένη βλέποντας τον γιο να στέκεται δίπλα από τον πατέρα του, δίπλα από αυτή την ίδια φωτογραφία που η Αννεττού- εδώ και πολλά χρόνια- αντικρίζει καθημερινά.
Πριν προλάβει να συνεχίσει αυτά που ήθελε να μου πει , μας διέκοψε η ομιλία του Nadim. “ Το μόνο που μας χωρίζει είναι αυτό το μικρό κομμάτι της Μεσογείου, όλα τα άλλα μας ενώνουν και έχουμε υποχρέωση στους προγόνους μας να παραδώσουμε αυτά που μας παρέδωσαν στα παιδιά μας, …, και για να το πετύχουμε αυτό έχουμε χρέος να είμαστε σε επαφή …και εμείς έχουμε χρέος να σας στηρίξουμε με οποίο τρόπο χρειαστεί… και ως Βουλευτής Βηρυτού θα ειμαι δίπλα σας..“
Ήταν σαν όνειρο… σαν να μιλούσαν οι φωτογραφίες του συλλόγου λίγο πιο πάνω, σαν να ξαναζωντάνεψε ο Bachir…
Ευτυχώς που η Αννεττού αρνείται πεισματικά να τις “ξεκρεμάσει“. Μέσα από το πείσμα της και τον χαρισματικό λόγο του Nadim, ίσως τελικά να υπάρχει ακόμα ελπίδα να πειστούν οι επόμενες γενεές να ξαναζωντανέψουν αυτό που εμείς δεν σταθήκαμε ικανοί να πράξουμε: ολόκληρηρη τη μαρωνιτική μας ταυτότητα.
Τουλάχιστο κρατήσαμε, χάρη στην Αννεττού, αυτό το μικρό κομμάτι τοίχου του Λιβάνου μας άθικτο.
Σαν να πάγωσε ο χρόνος εκεί..
