Της Γεωργίας Σκορδής – Σιαμμούτη , Διευθύντριας του Δημοτικού Σχολείου Αγίου Μάρωνα
Καιρό τώρα ήθελα να πάω…δεν είχα ξαναπάει…
και ήρθε η ευκαιρία…
Επίσκεψη στην Αγία Μαρίνα…σε μια εκδρομή – προσκύνημα στην κατεχόμενη γη, που επιτυχώς διοργάνωσαν και φέτος οι Συνδέσμοι Γονέων Δημοτικού και Νηπιαγωγείου Αγίου Μάρωνα.
Αδιαμφισβήτητη η αξία τέτοιων πρωτοβουλιών, για τα παιδιά, για εμάς που δεν ζήσαμε πριν, για αυτούς που έζησαν και νοσταλγούν.
Εδραιωμένη και ουσιαστική η συμβολή του Δημοτικού και Νηπιαγωγείου Αγίου Μάρωνα στην συνέχιση της πορείας της Μαρωνιίτικης Κοινότητας. Αν δεν γνωρίσουμε, αν δεν νιώσουμε, αν δεν φορτιστούμε συναισθηματικά και αν δεν οπλιστούμε με θάρρος αλλά και συνάμα ελπίδα, πώς θα διεκδικήσουμε;
Δεσποτική η αύρα της ενότητας που βγαίνει από το Σχολείο του Αγίου Μάρωνα. Μαρωνίτες από όλα τα χωριά, Ελληνοκύπριοι και άλλοι, συνοδοιπόροι, συνεργάτες ΜΑΖΙ!
Και φτάνουμε στο χωριό, της Αγίας Μαρίνας.
Τη νιώθεις την κατοχή στο πετσί σου. Ζεστός ο αέρας της καίει τη ψυχή και ας παγώνει το σώμα.
Ένα χωριό μέσα σε συρματόπλεγμα, ένα χωριό περιφραγμένο και φυλακισμένο.
Γεμάτο στρατιώτες αλλά συνάμα άδειο και ερειπωμένο…
Και όμως μια ενέργεια παράξενα θετική αναβλύζει μέσα από κάθε ερείπιο, μέσα από κάθε σπιθαμή γης.
Τρέχω ξοπίσω τους Μαρινιώτες που είναι μαζί μας, τους ρωτώ, θέλω να μάθω ….στα λόγια του Μιχάλη στο βλέμμα και στον ενθουσιασμό του, ζωντανεύουν εικόνες. Η σκέψη της Έλλης τρέχει, η φωνή σπάζει, κανένα συρματόπλεγμα κανένας στρατιώτης που στέκεται δεν μπορεί να την εγκλωβίσει «Εκεί σε εκείνο το κυπαρίσσι ήταν το σπίτι μου, ήταν από τότε το κυπαρίσσι,… εκεί ήταν η πλατεία του χωριού…, εκεί θα χτίσω άμα γυρίσω…»
Οι εκκλησίες ορθές, πληγωμένες βαθιά από το χρόνο, από την εγκατάλειψη και όμως εκεί… Μας μιλά ο δάσκαλος Μαρίνος, ο πάτερ Σκέντερ,… θυμούνται, νοσταλγούν, εύχονται.
Βουβό το βλέμμα, ταξιδεύει…αλλιώτικες οι εικόνες από τούτο το Μαρωνίτικο χωριό, ένας άλλος κάμπος, ένας λόφος… αλλά κάτι και πάλι μας ενώνει… είναι το χωριό του Μιχάλη, της Έλλης, της Βαλεντίνας, του Αιμίλιου, των παιδιών τους και άλλων πολλών…
Φεύγω με ένα σφύξιμο στη ψυχή… αλλά και με την πεποίθηση ότι κανένας δεν μπορεί να σκλαβώσει τη σκέψη, το λογισμό.
Και δικά μας όσα θυμόμαστε και όσα δικαίως διεκδικούμε.
Και η εκδρομή συνεχίζεται στους κάμπους και στα χωράφια του Κορμακίτη.
Για τις τουλίπες η αναζήτηση… Για να τις δούμε και να τις θαυμάσουμε… για να νιώσουμε και πάλι πως είναι στολίδια της δικής μας γης.
Και να ξέρεις μου λεγε και μια φίλη μου, να ξέρεις πως περιμένουν ένα χρόνο κρυμμένες μες στη γη για να ξεπροβάλλουν για λίγο, την άνοιξη… απλά να πουν ένα γεια και να φύγουν… και να αφήσουν πίσω τους μόνο εικόνες ομορφιάς και επιβεβαίωση του μυστηρίου της πλάσης και της αγάπης του Θεού… να σκορπίσουν μόνο χαρά, γαλήνη και αγάπη… χωρίς να πάρουν αντάλλαγμα… μονάχα το φιλί του αέρα… Ας μαθαίναμε κι εμείς κάτι από αυτές ας ήταν κι η δική μας παρουσία τόσο σύντομη, απλή, αθόρυβη, μικρή κι αγαπημένη… μια στιγμή ανεπανάλητης ομορφιάς… μια κόκκινη τουλίπα οι μέρες μας… που να μπορούμε ελεύθερα να τη ζούμε όπου εμείς θέλουμε.
Ευχαριστίες σε όλους.
Γεωργία Σκορδή Σιαμμούτη
Διευθύντρια Δημ. Αγ. Μάρωνα